Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το ζήτημα της καταγωγής των σύγχρονων Ελλήνων τέθηκε, ως ήταν φυσικό, στο επίκεντρο της έρευνας της ελληνικής και ξένης ιστοριογραφίας της περιόδου, σαφώς επηρεασμένης από τον ρομαντικό ιστορισμό. Το [[εννοιολογικό πλαίσιο|πλαίσιο]] μέσα στο οποίο έγινε αυτός ο προσδιορισμός ήταν καθαρά πολιτισμικό. Εφόσον ο ελληνικός πολιτισμός επιβιώνει ιστορικά, είναι διαχρονικός, ενιαίος και μοναδικός, καθώς παρουσιάζεται σε όλη την διάρκεια της ιστορικής του πορείας να έχει αφομοιωτικές δυνατότητες των εξωγενών στοιχείων, διατηρώντας τον πυρήνα της ταυτότητάς του. Αυτή ήταν η βασική ιδέα, μέσω της οποίας επιχειρήθηκε η αποκατάσταση της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού [[Έθνος (κοινωνιολογία)|έθνους]] ανά τους αιώνες και συνεπώς η αντίκρουση της θεωρίας Φαλμεράυερ.<ref>Βελουδής Γ. 1982, 29-42, 63-80.</ref>

 

Κατά τον [[Νίκος Σβορώνος|Νίκο Σβορώνο]] η «επιστημονική» αυτή θεωρία (τα εισαγωγικά δικά του) ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να ενισχύσει τις αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης οι οποίες είχαν ανησυχήσει σοβαρά από την Ελληνική Επανάσταση και το φιλελληνικό κίνημα, εκφράσεις κυρίως του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού. Κατά τον ίδιο, οι επήλυδες Σλάβοι δεν κατάφεραν να εκτοπίσουν τους ελληνικούς πληθυσμούς Το νότιο βαλκανικό τμήμα της αυτοκρατορίας διέθετε στα μέσα του 8ου αιώνα αρκετούς ελληνικούς πληθυσμούς ώστε ο [[Κωνσταντίνος Ε΄ Κοπρώνυμος|Κωνσταντίνος ο Ε’]] να μεταφέρει «εκ των νήσων και Ελλάδος και των κατωτικών μερών» πληθυσμούς για να πυκνώσει τον πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης που είχε αραιωθεί από τον λιμό του 746. Την ίδια εποχή άλλες πηγές μιλούν για ολόκληρα τμήματα του ελληνικού χώρου, κυρίως τα παράλια, που είχαν ξεφύγει εντελώς από τις σλαβικές επιδρομές. Γενικά αυτές οι πηγές ισχυρίζονται πως ο ελληνισμός που έμεινε επί τόπου ήταν αρκετός σε όγκο και συνοχή ώστε, βοηθούμενος από την πολιτική της κεντρικής εξουσίας να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη και να αφομοιώσει τα ξένα στοιχεία και πως κάποιοι εκ των Σλάβων μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία και αντικαταστάθηκαν από ελληνικούς ή εξελληνισμένους πληθυσμούς από την ίδια περιοχή και πως ταυτόχρονα, ελληνικοί πληθυσμοί που είχαν καταφύγει στα νησιά του Αιγαίου και στις οχυρές πόλεις επιστρέφουν στους τόπους τους.<ref>[http://www.scribd.com/doc/214543231/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%93-%CE%A3%CE%B2%CE%BF%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%A4%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%88%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%93%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%81%CF%86%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%85-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CE%B5%CE%BA%CE%B4-%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CF%82 Σβορώνος Νίκος, Το ελληνικό Έθνος. Γένεση και διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού. Εκδ. Πόλις, 2004., σελ. 40-44.]</ref>