Η σύγκρουση του βασιλιά Παύλου και του Κ. Καραμανλή για το επικείμενο βασιλικό ταξίδι στο Λονδίνο <small>(βλέπε:[[Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1961]])</small>, έληξε τελικά στις [[17 Ιουνίου]] με την ανατροπή της Κυβέρνησης από τον Βασιλιά. <br />
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφυγε για την Ελβετία, αναθέτοντας την προεδρεία της [[ΕΡΕ]] σε τριμελή διοικητική επιτροπή, υπό τους [[ΠαναγιώτηΠαναγιώτης Κανελλόπουλος|Π. Κανελλόπουλου]] - [[Κωνσταντίνος Ροδόπουλος|Κ. Ροδόπουλου]] και [[Παναγιώτης Παπαληγούρας|Π. Παπαληγούρα]], ενώ ο Βασιλιάς ξεκίνησε σειρά συσκέψεων προκειμένου να ορίσει το διάδοχο σχήμα. Τελικά, κατέληξε στη λύση του πρώηνεξωκοινοβουλευτικού Υπουργού Εμπορίου της προηγούμενης κυβέρνησης και μέλους του βασιλικού περιβάλλοντος [[Παναγιώτης Πιπινέλης|Παναγιώτη Πιπινέλη]], δημιουργώντας μια νόθα «πολιτικο-υπηρεσιακή» ή «ημι-πολιτική κυβέρνηση», <ref> Ανδρέας Γ. Δημητρόπουλος: «Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις 843-2004»,http://www.greeklaws.com/pubs/results.php?id=842</ref> που στην ουσία δεν ικανοποίησε κανέναν. Ο αρχηγός του [[Κόμμα Προοδευτικών|Κόμματος των Προοδευτικών]] [[Σπυρίδων Μαρκεζίνης]], τόνισε ότι «η δημιουργηθείσα βαθεία πολιτική κρίσις εχρειάζετο κατ' εξοχήν πολιτικήν κυβέρνησιν». Ευθεία αντίθεση για την ανάθεση εντολής στον Πιπινέλη εξέφρασε η [[Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά|Ε.Δ.Α.]], η οποία χαρακτήρισε την δοθείσα λύση ως «ερχόμενη σε τέλεια αντίθεση με το νόημα του λαϊκού αγώνα για εξασφάλιση της πολιτικής ομαλότητας», ενώ και η [[Ένωσις Κέντρου|Ενωση Κέντρου]] διαμαρτυρήθηκε για την σύνθεσή της,την οποία χαρακτήρισε «εξαμβλωματική».<br />
Η κυβέρνηση υπερψηφίστηκε από 172 παρόντες βουλευτές της [[Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις|Ε.Ρ.Ε.]], ενώ οι απουσιάζοντες -με εξαίρεση τον Κ. Καραμανλή και τον [[Ευάγγελος Αβέρωφ|Ευάγγελο Αβέρωφ]]- τηλεγράφησαν ότι ψηφίζουν υπέρ<ref>''Το τέλος της οκταετίας Καραμανλή'', Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 60, Καθημερινή (1997)</ref>.
