Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|εικόνα = Frederick I (HRE).jpg

|μέγεθος_εικόνας = 200px

|τίτλος = [[Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]]

|περίοδος_εξουσίας = 2 Ιανουαρίου 1155 - 10 Ιουνίου 1190

}}

 

 

 

Διαδέχτηκε τον πατέρα του στο δουκάτο της Σουηβίας ως Φρειδερίκος Γ΄ στις αρχές του 1147, και τον Μάιο του ίδιου χρόνου ακολούθησε τον θείο του αυτοκράτορα Κορράδο Γ΄ στην αποτυχημένη [[Β΄ Σταυροφορία|Δεύτερη Σταυροφορία]].

Εν όψει αυτών του των προβλημάτων ο νέος [[πάπας Αδριανός Δ΄]] κάλεσε τον Φρειδερίκο στην [[Ρώμη]].

 

Στην βόρεια Ιταλία είχαν δημιουργηθεί ισχυρές πόλεις - κράτη, ύστερα από την κατάργηση της εξουσίας των εκκλησιαστικών και την ανάδειξη τοπικών αρχόντων. Όλες υπάγονταν τυπικά στην αυτοκρατορία αλλά πολλές από τις πόλεις αυτές αρνούνταν την υποταγή τους στην (γερμανική) αυτοκρατορική εξουσία. Σπουδαιότερη από τις τελευταίες ήταν το [[Μιλάνο]], το οποίο κατηγορούνταν για καταπίεση από γειτονικές του πόλεις.

 

Ο Φρειδερίκος έφτασε στην Ιταλία το φθινόπωρο του 1154 έχοντας μαζί του και τον Ερρίκο τον Λέοντα. Δεν επιτέθηκε στο Μιλάνο, κατέλαβε όμως και κατέστρεψε την [[Τορτόνα]], δέχθηκε την υποταγή των πόλεων που αναγνώριζαν την εξουσία του και στέφθηκε στην [[Παβία]] βασιλιάς της Ιταλίας. Ύστερα προχώρησε στην Ρώμη.

 

 

Σκοπός της εκστρατείας του Φρειδερίκου ήταν η στέψη του από τον Πάπα. Προ αυτής, αντιπροσωπεία του λαϊκού κινήματος του Αρνόλδου της Βρεσκίας του προσέφερε το αυτοκρατορικό στέμμα έναντι πέντε χιλιάδων λιτρών χρυσού και της αναγνώρισης δικαιωμάτων και προνομίων. Ο Φρειδερίκος αρνήθηκε έντονα λέγοντας ότι είναι ο νόμιμος κυρίαρχος της πόλης, <ref>Otto von Freising, ''Gesta Friderici'', II, κεφ.30</ref>και οι Ρωμαίοι εξοργίστηκαν. Στις 18 Ιουνίου 1155 ο Πάπας έστεψε στον Άγιο Πέτρο τον Φρειδερίκο Ρωμαίο αυτοκράτορα. Ταραχές ξέσπασαν αμέσως στην Ρώμη, τις οποίες κατέστειλε βίαια ο Ερρίκος ο Λέων. Ο Αρνόλδος συνελήφθη από τους Γερμανούς, παραδόθηκε στους ανθρώπους του πάπα και απαγχονίστηκε.

 

Ύστερα ο Φρειδερίκος επέστρεψε στην Γερμανία. Ο δεύτερος όρος του Συμφώνου της Κωνσταντίας, η προστασία του πάπα από τους Νορμανδούς, δηλ. εκστρατεία εναντίον τους, έμεινε ανεκπλήρωτος.

 

==Τα μεταξύ πρώτης και δεύτερης ιταλικής εκστρατείας==

Το 1156 ο Φρειδερίκος παντρεύτηκε την [[Βεατρίκη Α΄ της Βουργουνδίας]], κληρονόμο της κομητείας, επεκτείνοντας έτσι τη γερμανική κυριαρχία στη βόρεια [[Βουργουνδία]] και [[Προβηγκία]].

 

 

Εν τω μεταξύ οι σχέσεις του Φρειδερίκου με τον πάπα οξύνθηκαν. Επειδή ο Φρειδερίκος δεν εξεστράτευσε εναντίον των [[Νορμανδοί|Νορμανδών]] της [[Σικελία]]ς, ο πάπας στράφηκε προς αυτούς και υπέγραψε μαζί τους την συνθήκη ειρήνης του [[Μπενεβέντο]] (1156). Προχωρώντας ακόμη περισσότερο, ο πάπας μεσολάβησε ώστε να υπογραφεί συνθήκη ειρήνης μεταξύ Νορμανδών και Μανουήλ, στρατεύματα του οποίου βρίσκονταν στην [[Ιταλία]] και είχαν ανακαταλάβει αρκετά εδάφη.

 

Τα πράγματα χειροτέρεψαν στην δίαιτα (συνέλευση) της [[Μπεζανσόν]], που συνεκάλεσε ο Φρειδερίκος το φθινόπωρο του 1157. Ο παπικός απεσταλμένος καρδινάλιος Ρολάντο Μπαντινέλλι διάβασε μήνυμα του πάπα, στο οποίο γινόταν λόγος για «beneficia» του πάπα προς τον αυτοκράτορα. <ref>''Monumenta Germaniae Historica'', Constitutiones et Acta, τ. Α΄, σ. 230 </ref>Ο αρχιγραμματέας του Φρειδερίκου [[Ραϊνάλδος του Ντάσσελ]] απέδωσε στα Γερμανικά το beneficia ως «τιμάριο» και όχι ως «ευεργετήματα», πράγμα που σήμαινε φεουδαλική εξάρτηση του αυτοκράτορα από τον πάπα, δηλαδή υποτέλεια. Οι παριστάμενοι διαμαρτυρήθηκαν αλλά ο Μπαντινέλλι επέμεινε ότι το αυτοκρατορικό αξίωμα του Φρειδερίκου δόθηκε από τον πάπα.<ref>Otto von Freising, ''Gesta Friderici'', III, κεφ.10 </ref> Οι απεσταλμένοι απελάθηκαν, οι σχέσεις διακόπηκαν, και μόνο το επόμενο έτος ο Αδριανός επανόρθωσε με επιστολή του.<ref>Η επιστολή εις ''Monumenta Germaniae Historica'', Constitutiones et Acta, τ. Α΄, σ. 235 επ.</ref>

Το 1157 τέλος, εισήχθη ο χαρακτηρισμός της αυτοκρατορίας ως «αγίας» (sacrum imperium).

 

 

Τον Ιούνιο του 1158 ο Φρειδερίκος πραγματοποίησε τη δεύτερη εκστρατεία του στην Ιταλία επί κεφαλής ισχυρού στρατού. Οι περισσότερες πόλεις δήλωσαν υποταγή αλλά το [[Μιλάνο]] αρνήθηκε. Ο Φρειδερίκος το πολιόρκησε και τελικά η πόλη παραδόθηκε. Όλοι οι κάτοικοι από 17 έως 70 ετών υποχρεώθηκαν να δώσουν όρκο πίστεως. Επιβλήθηκε βαρύ πρόστιμο και αφαίρεση πλείστων δικαιωμάτων.

 

 

Για να εξουδετερώσει την κυριότερη εστία αντιστάσεως εναντίον του, ο Φρειδερίκος πολιόρκησε το Μιλάνο και το 1162 το κατέλαβε. Η πόλη ισοπεδώθηκε ύστερα από απαίτηση των εχθρικών προς το Μιλάνο πόλεων, κ’ οι κάτοικοι υποχρεώθηκαν να φύγουν. Ύστερα απ’ αυτό ο Φρειδερίκος χρονολογούσε τα επίσημα έγγραφα «post destructionem Mediolani» (μετά την καταστροφή του Μιλάνου).<ref>εις Καραγεώργον 614 η περιγραφή της καταστροφής του Μιλάνου από τον Ιταλό αξιωματούχο του Φρειδερίκου Acerbus Morena.</ref>

 

==Η τρίτη (1163-1164) και η τέταρτη (1166-1168) εκστρατεία στην Ιταλία – Η Lega Lombarda==

 

Το 1165 ο Φρειδερίκος, επωφελούμενος από τις εις βάρος της Εκκλησίας διατάξεις του Κλάρεντον που θέσπισε ο Ερρίκος Β΄της Αγγλίας, συνήψε συμμαχία μαζί του. Στην αυτοκρατορική σύνοδο του Βύρτσμπουργκ, στην οποία συμμετείχε και αγγλική αντιπροσωπεία, οι πάντες ορκίστηκαν ότι δεν θ’ αναγνώριζαν ποτέ τον πάπα Αλέξανδρο Γ΄. Ο τελευταίος κλονίστηκε προς στιγμήν, αλλά τα οφέλη του Φρειδερίκου δεν ήταν σημαντικά. Το 1170 μάλιστα ο Ερρίκος Β΄, μετά την κατακραυγή που προκάλεσε η δολοφονία του Τόμας Μπέκετ, ζήτησε συγγνώμη από τον Αλέξανδρο και ανακάλεσε τις αποφάσεις του Κλάρεντον.

 

To 1166 ο Φρειδερίκος κατέβηκε για τέταρτη φορά στην Ιταλία, για να εξουδετερώσει την εναντίον του συμμαχία, στα πλαίσια της οποίας ο Μανουήλ Κομνηνός έδειχνε τώρα έντονη δραστηριότητα. Ο στρατός του περιλάμβανε 10.000 ιππότες και πολλούς μισθοφόρους, και χωρίστηκε στα δύο. Το ένα τμήμα με επί κεφαλής τον ίδιο βάδισε κατά μήκος των ακτών της Αδριατικής και κατέλαβε την σύμμαχο των Βυζαντινών Ανκόνα. Το άλλο, με αρχηγό τον Ραϊνάλδο του Ντάσσελ, βάδισε κατ’ ευθείαν προς την Ρώμη σημειώνοντας σημαντικές επιτυχίες. Τα δύο τμήματα ενώθηκαν μπροστά στην Ρώμη και την κατέλαβαν ύστερα από σφοδρές συγκρούσεις. Ο Αλέξανδρος Γ΄ διέφυγε στους Νορμανδούς του Μπενεβέντο και ο Φρειδερίκος μπήκε θριαμβευτικά στην πόλη κι εγκατέστησε πανηγυρικά τον Πασχάλη Γ΄ στον παπικό θρόνο.

 

Οι αντίπαλοι του Φρειδερίκου δραστηριοποιήθηκαν. Η Lega Veronese διευρύνθηκε και αποτέλεσε τον Λομβαρδικό Σύνδεσμο (Lega Lombarda) που περιλάμβανε και πόλεις πιστές μέχρι τότε στον Φρειδερίκο. Σκοπός της Lega Lombarda ήταν η επαναφορά στο προ της συνέλευσης της Roncaglia καθεστώς και πρώτη της ενέργεια ήταν η εκδίωξη των αυτοκρατορικών τοποτηρητών από τις πόλεις. Το Μιλάνο ανοικοδομήθηκε και χτίστηκε μια νέα οχυρή πόλη στην Λομβαρδία, η Αλεξάνδρεια (Alessandria), που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του πάπα. Ύστερα απ’ αυτήν την τροπή των πραγμάτων, ο Φρειδερίκος υποχρεώθηκε να επιστρέψει στην Γερμανία.

 

==Η πέμπτη εκστρατεία στην Ιταλία (1174-1168) – Η μάχη του Λενιάνο==

 

Επέστρεψε στην Γερμανία μέσω [[Αρλ]] (Arles). Εκεί δέχθηκε το στέμμα του τρίτου βασιλείου του, της Αρελάτης (Regnum Arelatense), διακηρύσσοντας έτσι την αξίωση κυριαρχίας του σε ολόκληρη την Βουργουνδία.

 

==Η ρήξη με τον Ερρίκο τον Λέοντα και η έκτη εκστρατεία στην Ιταλία (1184-1186)==

Οι ηγεμονικές τάσεις του Ερρίκου του Λέοντα τον είχαν φέρει σε σφοδρή αντιπαράθεση με τους φεουδάρχες της Σαξωνίας. Ο Φρειδερίκος επενέβαινε κατευναστικά, μετά την άρνηση όμως του Ερρίκου να τον βοηθήσει κατά την πέμπτη του ιταλική εκστρατεία, η στάση του άλλαξε.

 

Η εκδίωξη του Ερρίκου είχε σαν συνέπεια την ανακοπή της γερμανικής επέκτασης προς την σλαυϊκή ανατολική Ευρώπη. Μια άλλη σοβαρή συνέπεια της ανατροπής του Ερρίκου ήταν ότι, ενώ φαινομενικά ενισχύθηκε η αυτοκρατορική εξουσία, τελικά ωφελημένοι ήταν οι μικροί Γερμανοί φεουδάρχες, οι οποίοι απέβησαν λίγο ή πολύ ανεξάρτητοι μέχρι το 1792 ή το 1806 ή ακόμη (υπό κάποιες διαφορετικές συνθήκες) μέχρι το 1918.

 

 

Το 1183, μετά την εκπνοή της πενταετούς ανακωχής, υπογράφηκε η Συνθήκη Ειρήνης της Κωνσταντίας μεταξύ της Lega Lombarda και του αυτοκράτορα. Σύμφωνα με την συνθήκη αυτή ο Φρειδερίκος αναγνώρισε την Lega και παραχώρησε στις ιταλικές πόλεις το δικαίωμα να διατηρήσουν τους κοινοτικούς τους νόμους και να εκλέγουν τους άρχοντές τους. Η εκλογή όμως αυτή έπρεπε να εγκρίνεται από τον αυτοκράτορα και ν’ ανανεώνεται η έγκριση αυτή κάθε πέντε χρόνια. Επί πλέον οι ιταλικές πόλεις αναγνώρισαν την επικυριαρχία του και έδωσαν όρκο πίστεως. Τέλος δέχτηκαν να μετονομασθεί η Αλεσσάντρια σε Καισάρεια (Caesarea, πόλη του αυτοκράτορα).

 

Ο Λούκιος συμμάχησε τότε με τους αντιπάλους του Φρειδερίκου στην Γερμανία κι αναγκάστηκε αυτός να επιστρέψει για ν’ αντιμετωπίσει την νέα απειλή. Αλλά τότε η προσοχή της Χριστιανοσύνης στράφηκε αλλού.

 

==Η Τρίτη Σταυροφορία και θάνατος του Φρειδερίκου==

Το 1187 ο σουλτάνος της Αιγύπτου Σαλαντίν ανακατέλαβε για τους Μουσουλμάνους, μετά από 88 χρόνια, την Ιερουσαλήμ. Ο χριστιανικός κόσμος συνταράχθηκε κι αποφασίστηκε η [[Γ΄ Σταυροφορία|Τρίτη Σταυροφορία]]. Ο Φρειδερίκος, παρά τα εβδομήντα του χρόνια, φόρεσε τον σταυρό στην αυτοκρατορική συνέλευση του Μάιντς και τέθηκε επί κεφαλής. Συμμετείχαν στην σταυροφορία οι βασιλείς [[Φίλιππος Αύγουστος Β΄ της Γαλλίας|Φίλιππος Β΄ Αύγουστος]] της Γαλλίας και [[Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος]] της Αγγλίας.

Ο Φρειδερίκος προετοίμασε προσεκτικά την εκστρατεία του, αποκλείοντας ιερωμένους και άτακτο όχλο που δυσχέραιναν τις κινήσεις του στρατού. Ξεκίνησε το 1189 και στο Βυζάντιο έγινε δεκτός με πολλήν επιφυλακτικότητα. Επήλθε τελικά συμφωνία και ο Φρειδερίκος προχώρησε στην Μικρά Ασία. Αλλά στις 10 Ιουνίου του 1190 ο Φρειδερίκος πνίγηκε στον μικρό ποταμό Σάλεφ (Καλύκαδνο) της Κιλικίας. Το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του επέστρεψε στην Γερμανία, ενώ ένα τμήμα του ενώθηκε με τους Γάλλους και τους Άγγλους κατά το υπόλοιπο διάστημα της σταυροφορίας, η οποία τελικά απέτυχε.

 

==Αποτίμηση==

 

Ο θάνατός του τον ανύψωσε σε ιδανική μορφή κι όχι μόνο για τους υπηκόους και τους συμμάχους του. Ο Βυζαντινός χρονογράφος Νικήτας Χωνιάτης γράφει : «τῷ τοῦ Χριστοῦ πόθῳ...πατρίδα καὶ χλιδὴν βασίλειον ...παρωσάμενος εἵλετο συγκακουχεῖσθαι...ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ».