Λοθάριος της Φραγκίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 30:
| υπογραφή =
}}
O '''Λοθάριος της Γαλλίας''' ([[Γαλλική γλώσσα]] : ''Lothaire'', [[941]] – [[2 Μαρτίου]] [[986]]) ήταν
==Άνοδος==
[[Αρχείο:Lothaire-Face.jpg|thumb|150px|left|Λοθάριος της Γαλλίας - Μουσείο Σαιν Ρεμί στη Ρενς]]▼
Διαδέχθηκε τον πατέρα του σε ηλικία 13 ετών (10 Σεπτεμβρίου 954), στέφτηκε βασιλιάς από τον αρχιεπίσκοπο της Ρενς (12 Νοεμβρίου 954).<ref>The Annals of Flodoard of Reims, 916–966, eds & trans. Steven Fanning: Bernard S. Bachrach (New York; Ontario, Can: University of Toronto Press, 2011), σ. 60</ref> Ο Λοθάριος είχε ήδη οριστεί κληρονόμος την εποχή που αρρώστησε ο πατέρας του (951), το έθιμο αυτό επικρατούσε στην αυλή των Φράγκων από την εποχή που κυβερνούσε ο [[Οίκος των Μεροβιγγείων]].<ref>Sassier 1995, σ. 136</ref>
Η Γκερμπέργκα συμμάχησε με τον γαμπρό της Ούγο τον Μέγα, δούκα των Φράγκων και κόμη των Παρισίων που ήταν αντίπαλος του συζύγου της.<ref>The Annals of Flodoard of Reims, 916–966, eds & trans. Steven Fanning: Bernard S. Bachrach (New York; Ontario, Can: University of Toronto Press, 2011), σ. 14</ref> Ο [[Ούγος ο Μέγας]] ανέλαβε σε αντάλλαγμα να κυβερνήσει το [[Δουκάτο της Ακουιτανίας]] και το μεγαλύτερο τμήμα από το [[Βασίλειο της Βουργουνδίας]] σαν Αντιβασιλιάς.<ref>The Annals of Flodoard of Reims, 916–966, eds & trans. Steven Fanning: Bernard S. Bachrach (New York; Ontario, Can: University of Toronto Press, 2011), σ. 14</ref><ref>Bourchard, Constance Brittain (1999). "Burgundy and Provence: 879–1032". In Reuter, Timothy; McKitterick, Rosamond; Abulafia, David (eds.). The New Cambridge Medieval History: Vol. III, c.900 – c.1024. III (first ed.). Cambridge: Cambridge University Press. σσ. 328–345, 336</ref> Ο Λοθάριος κληρονόμησε ένα διασπασμένο βασίλειο στο οποίο κυβερνούσαν οι μεγιστάνες και αξιωματούχοι χωρίς να παίρνουν την άδεια του βασιλιά, μεγιστάνες όπως ο Ούγος Καπέτος και ο [[Ερβέρτος Β΄ του Βερμαντουά]] ήταν μεγάλη απειλή.<ref>George Holmes, The Oxford Illustrated History of Medieval Europe (Oxford; New York: Oxford University Press, 1988), σ. 163</ref> Ο Λοθάριος και ο Ούγος ο Μέγας πολιόρκησαν και κατέλαβαν το [[Πουατιέ]] (955). Οταν πέθανε ο Ούγος ο Μέγας (956) ο Λοθάριος ήταν 15 ετών, την κηδεμονία του ανέλαβε ο από μητέρα θείος του [[Μπρούνο ο Μέγας]], αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας και αδελφός του [[Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]]. Οι γιοι του Ούγου του Μέγα [[Ούγος Καπέτος]] και [[Όθων της Βουργουνδίας]] ήρθαν σε συμφωνία με τον Λοθάριο με την επέμβαση του Μπρούνο. Ο βασιλιάς έδωσε στον Ούγο το [[Παρίσι]] και τον τίτλο του Δούκα των Φράγκων, ο Οθων παρέλαβε το [[Δουκάτο της Βουργουνδίας]] (956).
==Ένταση με την Αγία Ρωμαική Αυτοκρατορία==
Η κηδεμονία του Μπρούνο διατηρήθηκε μέχρι το 956, προσανατολίστηκε στην υποταγή της [[Δυτική Φραγκία|Δυτικής Φραγκίας]] στην [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]]. Με την ενηλικίωση του αποφάσισε παρά την νεαρή του ηλικία να ανεξαρτητοποιθεί από τους συγγενείς της μητέρας του, αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Λοθάριος ωστόσο δεν ήθελε να συγκρουστεί με τον Όθων Α΄, παντρεύτηκε την [[Έμμα της Ιταλίας]] την μοναδική κόρη της αυτοκράτειρας [[Αδελαΐδα της Ιταλίας|Αδελαΐδας της Ιταλίας]] δεύτερης συζύγου του Όθων Α΄ με τον πρώτο της σύζυγο που ήταν ο [[Λοθάριος Β΄ της Ιταλίας]] μέλος του [[Οίκος των Μποζονιδών|Οίκου των Μποζονιδών]] (966).<ref>Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987–1328, (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 42</ref> Ο [[Βαλδουίνος Γ΄ της Φλάνδρας]] γιος και συμβασιλέας του [[Αρνούλφος Α΄ της Φλάνδρας|Αρνούλφου Α΄ της Φλάνδρας]] πέθανε πρόωρα (962), ο Αρνούλφος ο Γηραιός κληροδότησε την [[Φλάνδρα]] στην [[Λωρραίνη (περιοχή)|Λωρραίνη]]. Με τον θάνατο του Αρνούλφου του Γηραιού (965), ο Λοθάριος επιτέθηκε στην Φλάνδρα, κατέλαβε πολλές πόλεις αλλά οι οπαδοί του μικρού [[Αρνούλφος Β΄ της Φλάνδρας|Αρνούλφου Β΄]] μπόρεσαν να τον αποκρούσουν. Ο Λοθάριος διατήρησε μόνο το [[Αράς]] και το [[Ντουαί]].<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σσ. 264–65</ref> Ο Λοθάριος ήθελε να αυξήσει την επίδραση του στην [[Λοθαριγγία]], ο [[Όθων Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] προσπάθησε να τον εμποδίσει.<ref>Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987–1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 43</ref>
Ο αυτοκράτορας Όθων Β΄ έδιωξε τους αδελφούς [[Ρέγκιναρ Δ΄ του Μονς]] και [[Λάμπερτ Α΄ του Λουβαίν]], αμέσως μετά συμμάχησαν με τον μικρότερο αδελφό του Λοθάριου [[Κάρολος της Κάτω Λωρραίνης|Κάρολο]] και τον [[Όθων του Βερμαντουά]] και βάδισαν εναντίον του αυτοκράτορα. Η τελική σύγκρουση έγινε στην [[Μονς]], ο Λοθάριος υποστήριξε τον αδελφό του αλλά δεν έστειλε στρατό να τον βοηθήσει.<ref>Jean Le Mayeur: La gloire belgique: poeme national en dix chants, Valinthout and Vandenzande, 1830, σ. 304.</ref><ref>Lecouteux 2004, σ. 11</ref> Ο Κάρολος εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και ανέλαβε τον έλεγχο στην [[Λοθαριγγία]].<ref>Sassier 1995, σ. 161</ref> Το βασικό του ενδιαφέρον ήταν να σπάσει τους δεσμούς ανάμεσα στον Λοθάριο και τον Οίκο του Αρντέν, έναν πανίσχυρο Οίκο στην Λοθαριγγία πιστό στον Όθων Β΄, σε αυτούς ανήκαν οι [[Αντάλμπερο της Ρενς]] και ο [[Αντάλμπερο του Λον]]. Ο Κάρολος κατηγόρησε την βασίλισσα Έμμα για μοιχεία με τον Αντάλμπερο του Λον (977), ο Λοθάριος συγκάλεσε Σύνοδο στην Φιμ για να συζητήσει το θέμα. Δεν βρέθηκαν αποδείξεις και αθωώθηκαν, ο Κάρολος που τους κατηγόρησε άδικα εξορίστηκε. Ο Οίκος του Αρντεν και οι οπαδοί της Λοθαριγγίας που ήταν υπέρ του αυτοκράτορα ήταν πανίσχυροι στην αυλή της Λωρραίνης. Ο Όθων Β΄ διόρθωσε την αδικία και αποκατέστησε τους αδελφούς Ρέγκιναρ Δ΄ του Μονς και Λάμπερτ Α΄ του Λουβαίν με την Κομητεία του Αινώ, την δεκαετία του 950 διόρισε τον Κάρολο δούκα της Άνω Λωρραίνης που αντιστοιχεί στην βόρεια Λοθαριγγία. Μετά τον διορισμό ο Κάρολος ήταν αποφασισμένος να εκδικηθεί τον αδελφό του για την προσβολή.<ref>Sassier 1995, σ. 162</ref>
==Πόλεμος με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία==
Τον Αύγουστο του 978 ο Λοθάριος προχώρησε σε εκστρατεία στην Λωρραίνη με την συνοδεία του Ούγου Καπέτου, διέσχισε τον [[Μεύσης|Μεύση]], κατέλαβε το [[Άαχεν]] αλλά δεν αιχμαλώτισε τον Όθων Β΄ ή τον Κάρολο. Ο Λοθάριος λεηλάτησε τρεις μέρες τα αυτοκρατορικά ανάκτορα στο Άαχεν και αντέστρεψε τον μπρούτζινο αετό του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]] ώστε να κοιτάζει από την ανατολή προς την δύση.<ref>Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987–1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 43</ref><ref>Sassier 1995, σ. 163</ref> Σε αντίποινα ο Όθων Β΄ επιτέθηκε τον Οκτώβριο του 978 με την συνοδεία του Καρόλου στην Δυτική Φραγκία, λεηλάτησε την [[Ρενς]], την Σουασόν και την [[Λαν]].<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σσ. 276–77
== Οικογένεια ==▼
</ref> Ο Λοθάριος δραπέτευσε αλλά ο Κάρολος ανακηρύχτηκε βασιλιάς των Φράγκων από τον επίσκοπο Ντίτριχ Α΄ του Μετς, συγγενή του Όθων Α΄. Ο αυτοκρατορικός στρατός προχώρησε για το Παρίσι όπου συνάντησε τον στρατό του Ούγου, ανίκανοι να καταλάβουν το Παρίσι ο Όθων Α΄ και o Κάρολος δραπέτευσαν (30 Νοεμβρίου 978). Ο στρατός των Φράγκων υπό την ηγεσία του Λοθάριου καταδίωξε τον αυτοκρατορικό στρατό την εποχή που διέσχιζε τον ποταμό Αιν, ανακατέλαβε το Λαν και ανάγκασε τον Όθων Β΄ με τον βασιλιά μαριονέτα Κάρολο να δραπετεύσουν στο Άαχεν.<ref>Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987–1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 43</ref>
Παντρεύτηκε την [[Έμμα της Ιταλίας|Έμμα των Μποζονιδών]], κόρη του [[Λοθάριος Β΄ της Ιταλίας|Λοθάριου Β΄]] της Λομβαρδίας("Ιταλίας") και της [[Αδελαΐδα της Ιταλίας|Αδελαΐδας των Παλαιών Γουέλφων]]. Γιος τους και διάδοχος του ήταν ο ▼
Η οπισθοχώρηση του αυτοκράτορα Όθων Β΄ είχε σημαντική ανταπόκριση για πολλά χρόνια στην φήμη του Λοθάριου.<ref>Sassier 1995, σ. 165</ref> Τα ''"Χρονικά του Σενς"'' (1015) του δίνουν μια επική απεικόνιση. Ο Λοθάριος ήταν σύμφωνα με το Χρονικό ισχυρός πολεμιστής βασιλιάς που καταδίωξε τον αυτοκράτορα στην καρδιά της Λωρραίνης, σκότωσε πολλούς εχθρούς και επέστρεψε στην Γαλλία με μεγάλη δόξα.
''"Καθώς ο αυτοκράτορας και οι οπαδοί του που δραπέτευσαν επανήλθαν στην πατρίδα τους σε μεγάλη σύγχυση κανένας από τον στρατό του Λοθάριου δεν επέστρεψε στην Γαλλία"''.<ref>Sassier 1995, σ. 165</ref>
Από τη μη νόμιμη σχέση του με μία κόρη του Ροβέρτου, μαγιορδόμου του [[Κάρολος της Κάτω Λωρραίνης|Καρόλου]] δούκα της Κάτω Λωρρίνης, είχε φυσικά τέκνα:▼
* (νόθος) [[Αρνούλφος (αρχιεπίσκοπος του Ρενς)|Αρνούλφος]], αρχιεπίσκοπος του Ρενς (988-991, 996-1021).▼
Τα έγγραφα της εποχής του καταγράφουν τα κατορθώματα του Λοθάριου με τον ίδιο θριαμβευτικό τόνο, χαρακτηριστικότερο ένα διάταγμα της εποχής του στο ''"αβαείο του Μαρμουτιέ"'' κοντά στην [[Τουρ]] :
''"Το 26ο έτος της βασιλείας του μέγιστου Λοθάριου που επιτέθηκαν οι Σάξονες ο αυτοκράτορας δραπέτευσε"''.
Οι αναφορές αυτές ερμηνεύονται από πολλούς μεγάλους σύγχρονους ιστορικούς όπως ο Καρλ Φέρντιναντ Βέρνερ (1924 - 2008) σαν οι πρώτοι εκδηλώσεις του Γαλλικού εθνικισμού.<ref>Sassier 1995, σ. 165</ref>
==Ειρήνη με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία==
Η ένωση των Δυτικών Φράγκων εναντίον του Όθων Β΄ είχε σαν αποτέλεσμα να αναδειχθεί ο [[Οίκος των Ροβερτιδών]] με τον Ούγο Καπέτο, είχε υπηρετήσει με πίστη τον βασιλιά Λοθάριο.<ref>Sassier 1995, σσ. 164–165</ref> Η μάχη με τον αυτοκράτορα ανέβασε σημαντικά την δύναμη του Ούγου Καπέτου ιδιαίτερα όταν κατέκτησε την Μοντρέιγ από τον Αρνούλφο Β΄ της Φλάνδρας. Ο Λοθάριος ήθελε να ανατρέψει όλες τις φιλοδοξίες του αδελφού του Καρόλου για τον θρόνο των Φράγκων, αποφάσισε γι΄αυτό να ακολουθήσει την τακτική του πατέρα του, ο πρίγκιπας [[Λουδοβίκος Ε΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκος]] στέφτηκε από τον πατέρα του συμβασιλέας (8 Ιουνίου 979).<ref>Carlrichard Brulh: Naissance de deux peuples, Francais et Allemands (10th?11th siecle), Fayard, August 1996, σ. 247</ref> Την πραγματική εξουσία ωστόσο ανέλαβε ο μικρός Λουδοβίκος μετά τον θάνατο του πατέρα του (986).<ref>Sullivan, Richard E. (1989). "The Carolingian Age: Reflections on Its Place in the History of the Middle Ages". Speculum. 64: 267–306</ref><ref>Bradbury, Jim (2007). "Chapter 3: The new principalities, 800–1000". The Capetians: Kings of France, 987–1328. London: Hambledon Continuum. p. 45</ref> Ο Λοθάριος ήταν ο δεύτερος βασιλιάς που χρησιμοποίησε την πρακτική σαν βασιλιάς των Φράγκων, θα οριστικοποιήσει μόνιμα ο [[Οίκος των Καπετιδών]].
Ο Λοθάριος προσέγγισε ξανά την Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον υποστήριξαν οι επίσκοποι του Ρενς, του Λαν και ο Οίκος του Αρντέν. Τον Ιούλιο του 980 ο Λοθάριος και ο Όθων Α΄ συναντήθηκαν στα Φραγκικά σύνορα και έκλεισαν ειρήνη.<ref>Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987–1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 43</ref> Ο Λοθάριος απαρνήθηκε τα δικαιώματα του στην [[Λοθαριγγία]], αυτό επέτρεψε στον Όθων Β΄ να στρέψει τα σχέδια του στην Βυζαντινή Ιταλία, οι Ροβερτίδες εξοργίστηκαν επειδή αποκλείστηκαν από τις διαπραγματεύσεις. Η ειρήνη έφερε την [[Δυτική Φραγκία]] στην σφαίρα των Οθωνιδών, η Λομβαρδική αριστοκρατία ανέλαβε την εξουσία σε βάρος των Ροβερτιδών.<ref>5Sassier 1995, σ. 168</ref> Ο Ούγος Καπέτος σε απάντηση αποφάσισε να πάει στην [[Ρώμη]], να συναντήσει τον αυτοκράτορα και να κλείσει νέα συνθήκη μαζί του, ο Λοθάριος διέταξε να τον φυλακίσουν όταν επιστρέψει.<ref>5Sassier 1995, σ. 169</ref>
==Γάμος του διαδόχου==
Ο Λοθάριος με συμβουλή της συζύγου του Έμμας αποφάσισε να παντρέψει τον γιο και διάδοχο του Λουδοβίκο με την [[Αδελαΐδα του Ανζού]] στον τρίτο της γάμο, αδελφή του [[Γοδεφρείδος Α΄ του Ανζού|Γοδεφρείδου Α΄ του Ανζού]]. Η Αδελαΐδα ήταν 40 ετών και ο μικρός Λουδοβίκος μόλις 15, οι προηγούμενοι σύζυγοι της ήταν ο κόμης Στέφανος του Ζεβοντάν και ο κόμης Ραϊμόνδος της Τουλούζης, πρίγκιπας της Γοτθίας. Ο Λοθάριος είχε με τον γάμο αυτό φιλόδοξους στόχους να αποκαταστήσει πλήρως την εξουσία των Καρολιδών στην νότια Γαλλία και να κερδίσει την υποστήριξη των νότιων ευγενών. Ο γάμος ανάμεσα στον μικρό Λουδοβίκο και την Αδελαΐδα έγινε κατόπιν στο [[Ωτ-Λουάρ]] (982), αμέσως μετά στέφτηκαν βασιλείς της Ακουιτανίας από τον αδελφό της Αδελαΐδας Γκυ επίσκοπο του Λε Πουί. Η μεγάλη διαφορά ηλικίας, η ασυμφωνία χαρακτήρων και ή έλλειψη επαφής μεταξύ τους είχαν σαν αποτέλεσμα την γρήγορη διάλυση του γάμου τους (984). Ο Λοθάριος υποστήριξε τον γιο του, η Αδελαΐδα πήγε με τέχνασμα στην [[Ακουιτανία (πρώην περιοχή)|Ακουιτανία]] και παντρεύτηκε σε τέταρτο γάμο τον [[Γουλιέλμος Α΄ της Προβηγκίας|Γουλιέλμο Α΄ της Προβηγκίας]]. Ο γάμος αν και έχει γίνει αποδεκτός από τους περισσότερους σύγχρονους ιστορικούς υπάρχουν μερικοί όπως ο Κάρλριτσαρντ Μπρυλ που τον αμφισβητούν.<ref>Carlrichard Brulh: Naissance de deux peuples, Francais et Allemands (10th?11th siecle), Fayard, August 1996, σ. 248</ref> Η αποτυχία της συμμαχίας με τον ισχυρό [[Οίκος του Ινζελζέ|Οίκο του Ινζελζέ]] ενίσχυσε σημαντικά την θέση των Ροβερτιδών, ο Ούγος Καπέτος ανέλαβε το προβάδισμα απέναντι στον αδελφό του βασιλιά, Κάρολο της Κάτω Λωρραίνης (987).
Για να ξεπεράσει την κρίση στην Ακουιτανία ο Λοθάριος συγκέντρωσε τους 10 ισχυρότερους επισκόπους του βορά και τους τους υποτελείς του, βασικός σύμμαχος του έγινε ο [[Ερβέρτος Γ΄ του Βερμαντουά]] από την πανίσχυρη οικογένεια Βερμαντουά γιος της ετεροθαλούς αδελφής του Γερβέργης της Λωρραίνης. Ο Ερβέρτος Γ΄ ήταν σχετικά ηλικιωμένος, γι΄ αυτό οι επίσκοποι που υπηρέτησαν τον πατέρα του Λουδοβίκο Δ΄ προτίμησαν να του αναθέσουν περισσότερο πνευματικά καθήκοντα παρά βασιλική εξουσία. Ο Λοθάριος δεν είχε πλέον την ικανότητα να συγκεντρώσει την αριστοκρατία γύρω του ώστε να προχωρήσει σε νέες εκστρατείες.
==Επιχειρήσεις στην Λοθαριγγία==
Ο αυτοκράτορας Όθων Β΄ πέθανε πρόωρα και αιφνίδια (7 Δεκεμβρίου 983), διάδοχος του ορίστηκε ο τρίχρονος γιος του [[Όθων Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]]. Ο πιο στενός συγγενής του από τον Οίκο των Οθωνιδών [[Ερρίκος Β΄ ο Εριστικός]] πήρε χωρίς αντίσταση την αντιβασιλεία, απήγαγε αμέσως τον μικρό Όθων με την ελπίδα να ανακηρυχτεί ο ίδιος βασιλιάς.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277</ref> Ο οπαδός του Όθων Γ΄ επίσκοπος Αντάλμπερο της Ρενς και η μητέρα του αυτοκράτορα [[Θεοφανώ Σκλήραινα]] αναζήτησαν την υποστήριξη του Λοθάριου για να τους βοηθήσουν να ανατρέψουν τον Ερρίκο τον Εριστικό. Ο Αντάλμπερο πρόσφερε στο όνομα της Θεοφανούς την Λοθαριγγία στον Λοθάριο, αμέσως μετά ο Λοθάριος διεκδίκησε την κηδεμονία του μικρού ανεψιού του Όθων Γ΄. Ο Λοθάριος με την σειρά του ευχαρίστησε τον Αντάλμπερο και ζήτησε αμέσως μετά από τους ευγενείς της Λοθαριγγίας να του δηλώσουν την υποταγή τους, σπουδαιότερος από αυτούς ήταν ο [[Γοδεφρείδος Α΄ του Βερντέν]] μέλος του [[Οίκος του Αρντέν|Οίκου του Αρντέν]]. Την ίδια εποχή αντιβασίλισσα στην Άνω Λωρραίνη ήταν η [[Βεατρίκη της Γαλλίας]], χήρα του [[Φρειδερίκος Α΄ της Άνω Λωρραίνης|Φρειδερίκου Α΄ της Άνω Λωρραίνης]] και αδελφή του Ούγου Καπέτου, ο Κάρολος επιδίωξε να συμφιλιωθεί με τον αδελφό του για να την αντικαταστήσει. Τα σχέδια του Λοθάριου να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο στην Λοθαριγγία έπεσαν στο κενό, η Θεοφανώ και ο αρχιεπίσκοπος του Μαίντς απελευθέρωσαν τον μικρό Όθων Γ΄ και απέκτησαν τον έλεγχο σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277</ref>
Ακολούθησε ειρήνη στην [[Βορμς]] ανάμεσα στην Θεοφανώ και τον Ερρίκο τον Εριστικό, αυτό είχε σαν επακόλουθο να ναυαγήσουν τα σχέδια των Καρολιδών για την Λοθαριγγία και να αναλάβει ξανά την εξουσία ο Οίκος του Αρντέν. Ο Λοθάριος αρνήθηκε να εγκαταλείψει τα εδάφη τα οποία πίστευε ότι του ανήκαν κληρονομικά, συμμάχησε με τον Ερρίκο τον Εριστικό και οι ενωμένες δυνάμεις τους έφτασαν στις όχθες του [[Ρήνος|Ρήνου]] (1 Φεβρουαρίου 985). Η συμμαχία ανησύχησε τον Αντάλμπερο της Ρενς που συναντήθηκε με τον Ούγο Καπέτο, ο Ερρίκος δεν διατήρησε ωστόσο την συμμαχία και άφησε τον Λοθάριο να προχωρήσει στην Λοθαριγγία μόνος του. Ο Λοθάριος ζήτησε την στήριξη του Ούγου Καπέτου αλλά εκείνος το αρνήθηκε με την δικαιολογία ότι δεν μπορεί να ανατρέψει την αδελφή του και τον ανεψιό του, ο Λοθάριος παρέμεινε μόνος στον πόλεμο εναντίον των Οθωνιδών. Ο Λοθάριος συμμάχησε αμέσως μετά με τους ισχυρότερους ευγενείς του βασιλείου όπως ο [[Όντο Α΄ του Μπλουά]] και ο [[Ερβέρτος Γ΄ του Μω]]. Αμέσως μετά επιτέθηκε στην Λοθαριγγία, πολιόρκησε τον Μάρτιο του 985 την [[Βερντέν]] με σημαντικούς αιχμαλώτους όπως ο αδελφός του Αντάλμπερο [[Γοδεφρείδος Α΄ του Βερντέν]], ο γιος του [[Φρειδερίκος του Βερντέν]], ο θείος του Γοδεφρείδου Α΄ [[Ζήγκφρητ του Αρντέν]] και ο ανεψιός του Ούγου Καπέτου [[Θεοδώριχος Α΄ της Άνω Λωρραίνης]].<ref>Sassier 1995, σ. 180</ref>
Μετά την επιστροφή από το Λαν ο Λοθάριος διέταξε τον Αντάλμπερο να οικοδομήσει ένα νέο κτίριο στην Βερντέν με στόχο να προστατεύσει την πόλη από τις αυτοκρατορικές δυνάμεις.
==Σύγκρουση με τον Οίκο του Αρντέν==
▲[[Αρχείο:Lothaire-Face.jpg|thumb|
Ο Λοθάριος πίεσε τον Αντάλμπερο να γράψει σε αρχιεπισκόπους όπως ο [[Έγκμπερτ, αρχιεπίσκοπος του Τρηρ]] ότι ο αληθινός και μοναδικός διάδοχος της αυτοκρατορίας των Καρολιδών είναι ο ίδιος. Την εποχή που ο χαλίφης της Κόρδοβας Αλ-Μανσούρ κατέλαβε την [[Βαρκελώνη] (985) ο Λοθάριος ήταν άρρωστος, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τον [[Μπορέλ Β΄ της Βαρκελώνης]] που έστειλε απεσταλμένους στο Βερντέν.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 266</ref>
Η εξουσία του Λοθάριου εξασθένησε σημαντικά από τότε σε σχέση με αυτή του Ούγου Καπέτου.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277</ref> Σε μια επιστολή ο Ζερμπέρ ντ' Ωριγιάκ, ο μετέπειτα [[Πάπας Σιλβέστρος Β΄]] έγραψε στον επίσκοπο Αντάλμπερο ότι ''"ο Λοθάριος είναι βασιλιάς των Φράγκων μόνο στο όνομα, ο Ούγος Καπέτος είναι τόσο στο όνομα όσο και στην πράξη"''.<ref>Andrew W. Lewis, Royal Succession in Capetian France: Studies on Familial Order and the State (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1981), σ. 15</ref> Ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο προσπάθησε να πείσει τον Ούγο Καπέτο να ξεκινήσει συνομιλίες με τον Όθων Γ΄.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277</ref> Όταν ο βασιλιάς διέταξε την καταστροφή των οχυρώσεων στο μοναστήρι του Αγίου Παύλου στο Βερντέν ο Αντάλμπερο αρνήθηκε με την πρόφαση ότι οι πεινασμένοι στρατιώτες δεν μπορούσαν να κρατήσουν την πόλη, ο Λοθάριος διέταξε ότι πρέπει ο Αντάλμπερο να δικαστεί. Ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο κλήθηκε να δικαστεί για προδοσία στην [[Κομπιένη]] με ψευδείς κατηγορίες, μιά από αυτές ΄ήταν ότι τοποθέτησε τον ανεψιό του επίσης Αντάλμπερο επίσκοπο του Βερντέν χωρίς βασιλική άδεια.<ref>P. Riche (1987), σ. 92</ref><ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 278</ref> Ο Ούγος Καπέτος βάδισε προς την Κομπιένη με 3.000 άντρες, μερικοί ιστορικοί γράφουν ότι ο στόχος του ήταν να ελευθερώσει τον ανεψιό του Θεοδώριχο Α΄ της Άνω Λωρραίνης.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 278</ref><ref>Sassier 1995, σ. 183</ref> Ο στόχος του Λοθάριου ήταν να αποκτήσει ολοκληρωτική εξουσία στο Βερντέν, αυτό προσπαθούσε να το κάνει πιέζοντας τον επίσκοπο Αντάλμπερο να καταδιώξει τον ανεψιό του Αντάλμπερο Β΄ του Βερντέν, γιο του Γοδεφρείδου Α΄.<ref>Sassier 1995, σ. 183</ref>
==Θάνατος==
Ο Λοθάριος δεν μπορούσε να προχωρήσει σε ανοιχτό πόλεμο με τον Ούγο Καπέτο, δεν είχε τις δυνάμεις να συγκρουστεί σε δυο μέτωπα. Απελευθέρωσε τους αιχμαλώτους από την Λωρραίνη αλλά προτίμησε να κρατήσει φυλακισμένο τον Γοδεφρείδο παρά να παραδώσει την [[Μονς]] στην [[Αινώ]], πίεσε τον γιο του να εγκαταλείψει όλα τα δικαιώματα του στην κομητεία και την επισκοπή του Βερντέν. Μετά από μια συνάντηση του βασιλιά με τον δούκα των Φράγκων ο Θεοδώριχος Α΄ της Άνω Λωρραίνης ελευθερώθηκε. Στις αρχές του 986 ο βασιλιάς ετοιμάστηκε να επιτεθεί στο Καμπραί, ήταν αυτοκρατορική πόλη αλλά βρισκόταν σε εξάρτηση από τις αρχιεπισκοπές του Ρενς και της Λιέγης.<ref>Carlrichard Brulh: Naissance de deux peuples, Francais et Allemands (10th?11th siecle), Fayard, August 1996, σ. 253</ref> Προσπάθησε να πείσει τον επίσκοπο του Καμπραί να του παραδώσει την πόλη, σε αντάλλαγμα θα τον διόριζε αρχιεπίσκοπο του Ρενς μετά την έκπτωση του Αντάλμπερο και πρίγκιπα-επίσκοπο της Λιέγης.<ref>Pierre Riche: Gerbert d'Aurillac, le pape de l'an mil, Fayard, March 1987, σ. 94</ref> Ο Λοθάριος πέθανε αιφνίδια στην Λαν πριν προχωρήσει σε αυτές τις ενέργειες (2 Μαρτίου 986).<ref>Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1</ref><ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 278</ref><ref>Gallica: Histoire de France. La mort de Lothaire par le moine Richer, σ. 137 </ref> Δέχτηκε μια μεγαλοπρεπέστατη ταφή στο ιερό του Σαιντ Ρεμί στην Ρενς δίπλα από τον πατέρα του Λουδοβίκο Δ΄. Το βασίλειο εξακολουθούσε να είναι ισχυρό ακόμα και μετά την αλλαγή δυναστείας αν και δεν είχε υποταχθεί η Λοθαριγγία, η αυτοκρατορία δεν φαινόταν ικανή για νέες κατακτήσεις.<ref>Sassier 1995, σ. 186</ref> Ο Ρίτσερους γράφει :
''"Φαινόταν ικανός να επεκτείνει το βασίλειο του και η πολιτική του ήταν πολύ επιτυχής, όλοι οι μεγάλοι ευγενείς του βασιλείου είχαν υποταχθεί"''.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του προσπάθησε να κατακτήσει την Λοθαριγγία τόσο με στρατιωτικά όσο και με διπλωματικά μέσα.<ref>Carlrichard Brulh: Naissance de deux peuples, Francais et Allemands (10th?11th siecle), Fayard, August 1996, σ. 252</ref>
▲Παντρεύτηκε την [[Έμμα της Ιταλίας
*[[Λουδοβίκος Ε΄ της Γαλλίας]] 966/7-987, βασιλιάς της Δυτικής Φραγκίας.<ref>Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1</ref>
*Όθων π. 970-986, απεβίωσε 16 ετών.<ref>Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1</ref><ref>Christian Settipani: La Prehistoire des Capetiens, 1993, σ. 334</ref>
▲Από τη μη νόμιμη σχέση του με μία κόρη του Ροβέρτου, μαγιορδόμου του [[Κάρολος της Κάτω Λωρραίνης|Καρόλου
▲*
*(νόθος) Ριχάρδος απεβ. μετά το 991.<ref>Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1</ref>
==Πηγές==
*This article incorporates text from a publication now in the public domain: Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Lothair, king of France". Encyclopædia Britannica. 17 (11th ed.). Cambridge University Press.
*Gwatkin, H. M., Whitney, J. P. (ed) et al. (1926) The Cambridge Medieval History: Volume III. Cambridge: Cambridge University Press.
*Hallam, Elizabeth M. & Everard, Judith (2001). Capetian France, 987–1328 (second ed.). Harlow, UK: Longman.
*Stéphane Lecouteux: Une reconstitution hypothétique du cheminement des Annales de Flodoard, depuis Reims jusqu'à Fécamp, 2004
*Ferdinand Lot: Les derniers Carolingiens. Lothaire, Louis V, Charles de Lorraine (954–991), Paris, Librairie Émile Bouillon éditeur, 1891
*Pierre Riché: Les Carolingiens, une famille qui fit l'Europe, Paris, Hachette, coll. «Pluriel», 1983 (reimpr. 1997)
*Yves Sassier: Hugues Capet: naissance d'une dynastie, Paris, Fayard, 1995
{{Authority control}}▼
{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Lothair of France}}▼
{{commonscat|Lothair of France}}
{{s-start}}
▲== Παραπομπές ==
▲<references />{{s-start}}
{{s-reg}}
{{s-bef|πριν=[[Λουδοβίκος Δ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκος Δ΄]]}}
Γραμμή 64 ⟶ 128 :
{{s-end}}
{{Γάλλοι Μονάρχες}}
▲{{Authority control}}
▲{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Lothair of France}}
{{DEFAULTSORT:Λοθαριος}}
| |||