Λοθάριος της Φραγκίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η εξουσία του Λοθάριου εξασθένησε σημαντικά από τότε σε σχέση με αυτή του Ούγου Καπέτου.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277</ref> Σε μια επιστολή ο Ζερμπέρ ντ' Ωριγιάκ, ο μετέπειτα [[Πάπας Σιλβέστρος Β΄]] έγραψε στον επίσκοπο Αντάλμπερο ότι ''"ο Λοθάριος είναι βασιλιάς των Φράγκων μόνο στο όνομα, ο Ούγος Καπέτος είναι τόσο στο όνομα όσο και στην πράξη"''.<ref>Andrew W. Lewis, Royal Succession in Capetian France: Studies on Familial Order and the State (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1981), σ. 15</ref> Ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο προσπάθησε να πείσει τον Ούγο Καπέτο να ξεκινήσει συνομιλίες με τον Όθων Γ΄.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277</ref> Όταν ο βασιλιάς διέταξε την καταστροφή των οχυρώσεων στο μοναστήρι του Αγίου Παύλου στο Βερντέν ο Αντάλμπερο αρνήθηκε με την πρόφαση ότι οι πεινασμένοι στρατιώτες δεν μπορούσαν να κρατήσουν την πόλη, ο Λοθάριος διέταξε ότι πρέπει ο Αντάλμπερο να δικαστεί. Ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο κλήθηκε να δικαστεί για προδοσία στην [[Κομπιένη]] με ψευδείς κατηγορίες, μιά από αυτές ΄ήταν ότι τοποθέτησε τον ανεψιό του επίσης Αντάλμπερο επίσκοπο του Βερντέν χωρίς βασιλική άδεια.<ref>P. Riche (1987), σ. 92</ref><ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 278</ref> Ο Ούγος Καπέτος βάδισε προς την Κομπιένη με 3.000 άντρες, μερικοί ιστορικοί γράφουν ότι ο στόχος του ήταν να ελευθερώσει τον ανεψιό του Θεοδώριχο Α΄ της Άνω Λωρραίνης.<ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 278</ref><ref>Sassier 1995, σ. 183</ref> Ο στόχος του Λοθάριου ήταν να αποκτήσει ολοκληρωτική εξουσία στο Βερντέν, αυτό προσπαθούσε να το κάνει πιέζοντας τον επίσκοπο Αντάλμπερο να καταδιώξει τον ανεψιό του Αντάλμπερο Β΄ του Βερντέν, γιο του Γοδεφρείδου Α΄.<ref>Sassier 1995, σ. 183</ref>

 

 

Ο Λοθάριος δεν μπορούσε να προχωρήσει σε ανοιχτό πόλεμο με τον Ούγο Καπέτο, δεν είχε τις δυνάμεις να συγκρουστεί σε δυο μέτωπα. Απελευθέρωσε τους αιχμαλώτους από την Λωρραίνη αλλά προτίμησε να κρατήσει φυλακισμένο τον Γοδεφρείδο παρά να παραδώσει την [[Μονς]] στην [[Αινώ]], πίεσε τον γιο του να εγκαταλείψει όλα τα δικαιώματα του στην κομητεία και την επισκοπή του Βερντέν. Μετά από μια συνάντηση του βασιλιά με τον δούκα των Φράγκων ο Θεοδώριχος Α΄ της Άνω Λωρραίνης ελευθερώθηκε. Στις αρχές του 986 ο βασιλιάς ετοιμάστηκε να επιτεθεί στο Καμπραί, ήταν αυτοκρατορική πόλη αλλά βρισκόταν σε εξάρτηση από τις αρχιεπισκοπές του Ρενς και της Λιέγης.<ref>Carlrichard Brulh: Naissance de deux peuples, Francais et Allemands (10th?11th siecle), Fayard, August 1996, σ. 253</ref> Προσπάθησε να πείσει τον επίσκοπο του Καμπραί να του παραδώσει την πόλη, σε αντάλλαγμα θα τον διόριζε αρχιεπίσκοπο του Ρενς μετά την έκπτωση του Αντάλμπερο και πρίγκιπα-επίσκοπο της Λιέγης.<ref>Pierre Riche: Gerbert d'Aurillac, le pape de l'an mil, Fayard, March 1987, σ. 94</ref> Ο Λοθάριος πέθανε αιφνίδια στην Λαν πριν προχωρήσει σε αυτές τις ενέργειες (2 Μαρτίου 986).<ref>Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1</ref><ref>Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 278</ref><ref>Gallica: Histoire de France. La mort de Lothaire par le moine Richer, σ. 137 </ref> Δέχτηκε μια μεγαλοπρεπέστατη ταφή στο ιερό του Σαιντ Ρεμί στην Ρενς δίπλα από τον πατέρα του Λουδοβίκο Δ΄. Το βασίλειο εξακολουθούσε να είναι ισχυρό ακόμα και μετά την αλλαγή δυναστείας αν και δεν είχε υποταχθεί η Λοθαριγγία, η αυτοκρατορία δεν φαινόταν ικανή για νέες κατακτήσεις.<ref>Sassier 1995, σ. 186</ref> Ο Ρίτσερους γράφει :