Πάπας Παύλος ΣΤ΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|από = [[21 Ιουνίου]] [[1963]]

|έως = [[6 Αυγούστου]] [[1978]]

Ο '''Πάπας Παύλος ΣΤ΄''' (λατινικά: ''Paulus PP. VI'', ιταλικά: ''Paolo VI''), κατά κόσμον '''Τζοβάννι Μπαττίστα Ενρίκο Αντόνιο Μαρία Μοντίνι''' (''Giovanni Battista Enrico Antonio Maria Montini'', [[26 Σεπτεμβρίου]] [[1897]] - [[6 Αυγούστου]] [[1978]]), ήταν ο [[Πάπας|προκαθήμενος]] της [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικής Εκκλησίας]] από τις [[21 Ιουνίου]] του [[1963]] έως τις [[6 Αυγούστου]] του [[1978]]. Διαδέχθηκε τον [[Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄|Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄]], που είχε συγκαλέσει τη Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο, την οποία αποφάσισε να συνεχίσει. Ο φιλελεύθερων απόψεων Πάπας Παύλος ΣΤ' σφυρηλάτησε την περαιτέρω βελτίωση των σχέσεων της Καθολικής Εκκλησίας με τους Ορθόδοξους, τους Αγγλικανούς και τους Διαμαρτυρόμενους, γεγονός που κατέληξε σε έναν αριθμό από ιστορικές συναντήσεις και συμφωνίες<ref>Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 111, Καθημερινή (1997)</ref>.

Στις [[25 Ιουλίου]] του [[1967]], ο προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, Πάπας Παύλος ΣΤ', συλλητούργησε σε κατανυκτική ατμόσφαιρα με τον [[Πατριάρχης Αθηναγόρας|Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα]] στον [[Πατριαρχικός Ναός Αγίου Γεωργίου|καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου]] στο [[Φανάρι]]. Είχαν περάσει 1.250 χρόνια από την τελευταία επίσκεψη Πάπα στην [[Κωνσταντινούπολη]], η οποία είχε πραγματοποιηθεί το έτος [[711]] από τον [[Πάπας Κωνσταντίνος|Πάπα Κωνσταντίνο]]. Οι δύο ιεράρχες συναντήθηκαν για πρώτη φορά το [[1964]] στο [[Όρος των Ελαιών]], στην [[Ιερουσαλήμ]]. Μεταξύ των σκοπών της επίσκεψης του Πάπα στο Φανάρι ήταν, ακριβώς, η συνεργασία των δύο Εκκλησιών για την προστασία των μνημείων των [[Άγιοι Τόποι|Αγίων Τόπων]] μέσα στη δίνη της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης. Κύριος στόχος, ωστόσο, της επίσκεψης του Πάπα και της ανταπόδοσής της από τον Πατριάρχη, στις [[26 Οκτωβρίου]] του ίδιου έτους στο [[Βατικανό]], δεν ήταν άλλος από την προώθηση του μεγάλου κοινού οράματος του Αθηναγόρα και του Παύλου ΣΤ' για την αναγέννηση της από αιώνες χαμένης ενότητας της χριστιανοσύνης και, πρωτίστως, για την προσέγγιση των δύο μεγάλων Εκκλησιών: "''Οικοδομήσωμεν το Σώμα Χριστού τα διηρημένα συνάπτοντες και τα εσκορπισμένα επανασυνάπτοντες. Συνάψωμεν δε τα διηρημένα αμοιβαίαις πράξεσιν βεβαιούντες τα κοινά της Πίστεως και του κανόνος σημεία''", ήταν τα λόγια του Πατριάρχη. Αποκορύφωμα της προσπάθειας αυτής ήταν αναμφισβήτητα η άρση, το [[1965]], του αμοιβαίου αναθέματος του [[1054]] και στην Κωνσταντινούπολη ο Πάπας "προς γενικήν κατάπληξιν, προσηυχήθη γονυκλινής επί των μαρμαρίνων πλακών του δαπέδου της Αγίας Σοφίας... εις τον τόπον ο οποίος προσιδίαζε περισσότερον παντός άλλου εις την ιστορικήν αυτήν χειρονομίαν, εκεί όπου προ εννέα αιώνων ο απεσταλμένος του Πάπα Λέοντος Θ', του αδιαλλάκτου προκατόχου του, είχε καταθέσει το βούλευμα του αφορισμού", σχολίασε ο Τύπος<ref>''Ο Πάπας στο Φανάρι έπειτα από 1.250 χρόνια'', Ιστορικό Λεύκωμα 1967, σελ. 132-133, Καθημερινή (1997)</ref>.