Επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων Ηλίας Μηνιάτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στην [[Κεφαλλονιά]] το 1669. Γονείς του ήταν ο ιερέας [[Φραγκίσκος Μηνιάτης]] και η [[Μορεζίνα Περιστιάνου]]. Από το 1681 έως το 1689, φοίτησε στο [[Φλαγγινιανό Φροντιστήριο]] της [[Βενετία]]ς, κάτω από την προστασία του [[Μελέτιος Τυπάλδος|Μελέτιου Τυπάλδου]], ιεροκήρυκα και δασκάλου της ελληνικής κοινότητας της πόλης. Όταν ο [[Μελέτιος Τυπάλδος]] έγινε μητροπολίτης [[Ιερά Μητρόπολις Φιλαδελφείας|Φιλαδελφείας]], ο Μηνιάτης έγινε γραμματέας του και την ίδια χρονιά έγινε διάκονος και ιεροκήρυκας στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Βενετίας. Παράλληλα δίδαξε στη [[Φλαγγίνειος Σχολή|Φλαγγίνειο Σχολή]] από το 1688 ώςως το 1690, καθώς και κατά τα έτη 1698 με 1699. Στο διάστημα 1691 έως 1698 έζησε και δίδαξε στην Κεφαλονιά, τη [[Ζάκυνθος|Ζάκυνθο]] και την [[Κέρκυρα]], και μετά τη σύντομη παραμονή του στη [[Βενετία]] έμεινε επί επτά χρόνια στην [[Κωνσταντινούπολη]].

Το [[1704]] ο Οικουμενικός Πατριάρχης [[Γαβριήλ Γ΄]] τον αναγόρευσε ''διδάσκαλο'' και του ανέθεσε την «επιστασία του διδασκαλικού υπουργήματος»<ref>Βασίλειος Μπακούρος, Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Σαμουήλ Α΄ Χαντζερής ο βυζάντιος, σελ. 444</ref>. Το [[1710]] χειροτονήθηκε επίσκοπος [[Κατάλογος Μητροπολιτών Καλαβρύτων και Αιγιαλείας|Κερνίτζης και Καλαβρύτων]]. Δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην επισκοπή του, για τον λόγο ότι είχε σπουδάσει στη [[Βενετία]]. Πέθανε την 1η Αυγούστου 1714 στην [[Πάτρα]]. Μετά τον θάνατό του, το λειψανόλείψανό του ενταφιάστηκε από τον πατέρα του στον [[Ναός του Αγίου Νικολάου των Μηνιατών|ναό του Αγίου Νικολάου των Μηνιατών]] στο [[Ληξούρι]].

Το κατεξοχήν έργο του Μηνιάτη ήταν το [[κήρυγμα]], και μάλιστα σε απλή γλώσσα<ref>[[Γιάνης Κορδάτος]], Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Από το 1453 ως το 1961, τόμος πρώτος,εκδ.Επικαιρότητα, Αθήνα, 1983, σελ.86</ref>, όπως είχε καθιερωθεί κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, έτσι ώστε η διδασκαλία να είναι κατανοητή στον λαό. Ο Μηνιάτης επηρεάστηκε από την μαθητεία του στην [[Ιταλία]] και ακολούθησε στο έργο του την παράδοση της περίτεχνης ρητορικής επεξεργασίας του λόγου. Οι σωζόμενες διδαχές του εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1716 στην Βενετία και ακολούθησαν 23 εκδόσεις τους μέχρι το 1900, γεγονός που αποδεικνύει την φήμη και την δημοτικότητα του έργου του.