|
Το 1032 ο Ροδόλφος Γ΄ απεβίωσε χωρίς απογόνους και το βασίλειο πέρασε σύμφωνα με τη συνθήκη του 1006 στον διάδοχο του Ερρίκου Β΄, [[Κορράδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Κορράδο Β΄]] της Γερμανίας (της [[Οίκος των Σαλίων|Σάλιας Δυναστείας]]) και το Βασίλειο της Αρλ ενσωματώθηκε στην [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]], αν και λειτουργούσε με αρκετή αυτονομία<ref name="The New Columbia Encyclopedia 1975"/>. Ενώ αυτήν την εποχή οι Αυτοκράτορες κατείχαν και τον τίτλο του "Βασιλιά της Αρλ", λίγοι πήγαιναν για να στεφτούν στον καθεδρικό της Αρλ. Μια εξαίρεση απετέλεσε ο [[Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα]], ο οποίος στέφτηκε Βασιλιάς της Βουργουνδίας το 1178 από τον Αρχιεπίσκοπο της Αρλ.
Μεταξύ του 11ου και το τέλος του 14ου αιώνα πολλά μέρη της επικράτειας της Αρλ αποσχίστηκαν: [[Προβηγκία]], Βιβαρέ, Λυονέ, Ντοφινέ, [[Κομητεία της ΣαβοϊαςΣαβοΐας|Σαβοΐα]], [[Κομητεία της Βουργουνδίας|Ελεύθερη Κομητεία της Βουργουνδίας]] και μέρη της δυτικής Ελβετίας<ref name="The New Columbia Encyclopedia 1975"/>. Την Ελεύθερη Κομητεία της Βουργουνδίας απέκτησε το 1190 ο [[Οίκος των Χοενστάουφεν]] και τα ανατολικά μέρη της Άνω Βουργουνδίας έπεσαν στον Οίκο των Τσέρινγκεν (Zähringen). Αργότερα, όταν έσβησε η γραμμή διαδοχής του, οι γη αυτή κληρονομήθηκε από τον [[Οίκος των Αψβούργων|Αψβούργους]]. Το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας της Κάτω Βουργουνδίας ενσωματώθηκε σταδιακά στην [[Γαλλία]]: η Κομητεία της Προβηγκίας έπεσε στον Οίκο των Ανζού το 1246 και τελικά στο Γαλλικό Στέμμα το 1481, ενώ η περιοχή της Ντοφινέ πουλήθηκε στον Γάλλο βασιλιά [[Κάρολος Ε΄ της Γαλλίας|Κάρολο Ε΄]] το 1349 από τον Ουμβέρτο Β΄ κόμη του Βιεννουά (Humbert II de La Tour-du-Pin) και προσαρτήθηκε στη Γαλλία. Το 1361 ο [[Κάρολος Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Κάρολος Δ΄]] της Γερμανίας απέσπασε την [[Κομητεία της Σαβοΐας]] από το Βουργουνδικό βασίλειο.
Το 1365 ο Κάρολος Δ΄ ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας που στέφτηκε βασιλιάς της Αρλ. Το 1378 ο Κάρολος Δ΄ διόρισε τον διάδοχο της Γαλλίας (και κατοπινό βασιλιά) [[Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας|Κάρολο ΣΤ΄]] ως μόνιμο αυτοκρατορικό βικάριο για να διοικεί εκ μέρους της Αυτοκρατορίας ό,τι είχε απομείνει από το Βασίλειο της Αρλ και από τότε και μετά αυτό ουσιαστικά έπαψε να υφίσταται. Ακόμα και έτσι, ο τίτλος "Βασιλιάς της Αρλ" παρέμεινε ένας από τους τίτλους των Αυτοκρατόρων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι τη διάλυσή της 1806 και το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου του [[Τριρ]] (του Ελεκτοράτου του Τριρ) συνέχισε να έχει την ισχύ ως Αρχικαγκελάριου και Πρίγκιπα-Εκλέκτορα για τον Βασιλιά των Ρωμαίων (τίτλος που έφεραν οι Βασιλείς της Γερμανίας μετά την εκλογή τους από τους πρίγκιπες), τίτλος που θα εξελισσόταν σε αυτόν του [[Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], στάτους που επικυρώθηκε από το Χρυσόβουλο του 1356.
Παρά την μόνιμη ένωση του τίτλου με αυτόν του βασιλιά των Ρωμαίων, υπήρξαν αρκετές φορές που η επανίδρυση του βασίλειο της Αρλ ήταν υπό σκέψη. Η πιο σοβαρή από αυτές ήταν υπό τον [[Πάπας Νικόλαος Γ΄|Πάπα ΝικόλαοςΝικόλαο Γ΄]] με την υποστήριξη του [[Κάρολος ο Ανδεγαυός|Kάρολου των Ανζού]]: ως μέρος των συμφωνιών και των εκεχειριών μεταξύ του 1277 με 1279 μεταξύ του Καρόλου, που τότε ήταν ήδη βασιλιάς της Νάπολης, του [[Ροδόλφος Α΄ της Γερμανίας|Ροδόλφου Α΄ της Γερμανίας]], βασιλιά των Ρωμαίων (βασιλιά των Γερμανών) και με βλέψεις στο Αυτοκρατορικό στέμμα και της [[Μαργαρίτα της Προβηγκίας|Μαργαρίτας της Προβηγκίας]] βασιλομήτορα της Γαλλίας, στην διαμάχη για την επικυριαρχία και διαδοχή της κομητείας της Προβηγκίας, όπως και για τα ανταλλάγματα που έδωσε ο Ροδόλφος για να μείνει μόνος υποψήφιος για το αυτοκρατορικό στέμμα. Στην συμφωνία, ο Πάπας Νικόλαος Γ΄ κατάφερε να πείσει τον Ροδόλφο να παραχωρήσει όλο το βασίλειο της Αρλ στον εγγονό τού Καρόλου τού Ανζού, τον [[Κάρολος Μαρτέλος της Ουγγαρίας|Κάρολο Μαρτέλο του Ανζού]] ως προίκα για το γάμο της κόρης του, Κλημεντίας των Αψβούργων, με αντάλλαγμα τα κληρονομικά δικαιώματα στο βασίλειο της Γερμανίας γι’ αυτόν και τους διαδόχους του. Ομοίως, Ο Νικόλαος περίμενε η Βόρεια Ιταλία να γίνει βασίλειο ανεξάρτητο από την αυτοκρατορική επικράτεια και να δοθεί στην οικογένειά του, τους Ορσίνι. Το 1282 ο Κάρολος ήταν έτοιμος να στείλει το ανήλικο ζεύγος για να διεκδικήσει ξανά τον τίτλο του βασιλιά της Αρλ, αλλά ο πόλεμος των Σικελικών Εσπερινών ματαίωσε τα σχέδιά του, όπως και την προγραμματισμένη εισβολή του στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]]<ref>Runciman, Steven, "The Sicilian Vespers", p. 282; 1958 Cambridge University Press</ref>.
==Παραπομπές==
|
