Τζούλιο Κατσίνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Αποσαφήνιση συνδέσμων προς Μαρία των Μεδίκων (σύνδεσμος άλλαξε σε Μαρία των Μεδίκων (1575-1642)) |
||
Γραμμή 9:
Ως δάσκαλος μουσικής έμεινε μάλλον στην αφάνεια, παρόλο που εκπαίδευσε μια στρατιά μουσικών, συμπεριλαμβανομένου του [[καστράτος|καστράτου]] Giovanni Gualberto Magli, ενός από τους συντελεστές στην πρώτη παράσταση της όπερας "[[Ορφέας (Μοντεβέρντι)|Ορφέας]]" του [[Κλάουντιο Μοντεβέρντι]]. Υπό την ιδιότητα του γραμματέα του Κόμη Μπάρντι επέστρεψε στη Ρώμη περί το 1592: σύμφωνα με γραπτά του ιδίου η μουσική του έτυχε θερμής ανταπόκρισης. Ωστόσο, η Ρώμη του [[Παλεστρίνα]] και της [[Ρωμαϊκή Σχολή |Ρωμαϊκής Σχολής]] ήταν μουσικά μάλλον συντηρητική και δεν άφηνε πολύ χώρο για την εδραίωση του νέου ύφους, το οποίο μόνο μετά το 1600 κατάφερε να λάβει υπόσταση.
Ο προσωπικός του χαρακτήρας δεν φαίνεται να ενέπνεε πλήρη τιμιότητα, καθώς συχνή ήταν η εμπλοκή του σε έριδες και ίντριγκες της Αυλής των Μεδίκων. Αξιοσημείωτη είναι μία περίσταση κατά την οποία πληροφόρησε τον Δούκα Φραγκίσκο περί του παράνομου δεσμού της Ελεωνόρας -σύζυγο Πέτρου των Μεδίκων- με κάποιον Μπερναντίνο Αντινόρι· το «κάρφωμα» είχε ως αποτέλεσμα την άμεση δολοφονία του εραστή από τον νόμιμο σύζυγο της Ελεωνόρας -μια τυπική για την εποχή απονομή δικαιοσύνης. Γνωστή ήταν επίσης η αντιπαλότητα που είχε με τους συνθέτες [[Εμίλιο ντε Καβαλιέρι]] και [[Τζάκοπο Πέρι]]: ο Κατσίνι υπήρξε πιθανώς η αιτία πίσω από την απομάκρυνση του Καβαλιέρι από τη θέση του εορτάρχη για τους γάμους του [[Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας|Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας]] με τη [[Μαρία των Μεδίκων (1575-1642)|Μαρία των Μεδίκων]] το 1600, γεγονός που οδήγησε τον Καβαλιέρι να εγκαταλείψει οργισμένος την Φλωρεντία. Επίσης, φημολογείται ότι προσπάθησε να προλάβει επί του πιεστηρίου την έκδοση της όπερας [[Ευρυδίκη (Πέρι)|Ευρυδίκη]] του Πέρι με τη δική του εκδοχή, ενώ παράλληλα απαγόρευσε στον θίασό του να συμμετάσχει με οποιονδήποτε τρόπο στην παραγωγή του αντιζήλου του.
Μετά το 1605, η επιρροή του ελαττώνεται στη μουσική σκηνή της Φλωρεντίας, αν και λάμβανε μέρος στη σύνθεση και εκτέλεση θρησκευτικής μουσικής (κυρίως σε πολυχωρικό ύφος). Απεβίωσε στη Φλωρεντία και ετάφη στην Εκκλησία του Ευαγγελισμού (St. Annunziata).
| |||