Πολιορκία της Λιβαδειάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| σθένος1 = 100 αρματολοί και πολλοί οπλισμένοι Αραχωβίτες<ref>Σπυρίδων Τρικούπης: Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τόμος Α΄, σελ. 172-173</ref>

Η '''πολιορκία της Λιβαδειάς''' ήταν πολεμική συμπλοκή της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|επανάστασης του 1821]].<ref>Σπυρίδων Τρικούπης: Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τόμος Α΄, σελ. 172-173</ref>

Μετά την εξέγερση στο [[Πολιορκία του Λιδωρικίου|Λιδορίκι]] και [[Μάχη του Μαλανδρίνου|Μαλανδρίνο]], ύψωσε την σημαία της επαναστάσεως η [[Λιβαδειά]] με οπλαρχηγούς τον Αθανάσιο Διάκο και τον Βασίλη Μπούσγο. Αυτοί έχοντας 100 συντρόφους των και στρατολόγησαν πολλούς άλλους από την Αράχωβα και από άλλα χωριά της επαρχίας και κατέλαβαν νύχτα τις θέσεις του Ζαγαρά και του Προφήτη Ηλία επάνω από την πόλη της Λιβαδειάς. Από εκεί έστειλαν και απόκλεισε τις διόδους των Τούρκων, και αφού συνεννοήθηκαν με τους προεστούς της πόλης και τους συμφιλίωσαν, μπήκαν στην πόλη με την σημαία της ελευθερίας στις 30 Μαρτίου. Οι Τούρκοι βλέποντας την ένοπλη εισβολή των Ελλήνων κλείστηκαν στα ισχυρότερα σπίτια. Στις 31 Μαρτίου έγινε μάχη που διάρκεσε πέντε ημέρες. Ο Ρούκης και άλλοι ανέβηκαν νύχτα στο φρούριο για να το κυριεύσουν, αποκρούστηκαν όμως από τους Τούρκους που τους αντιλήφθηκαν. Τελικά οι πολιορκημένοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν από έλλειψη τροφίμων και νερού, και κατέθεσαν τα όπλα.<ref>Σπυρίδων Τρικούπης: Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τόμος Α΄, σελ. 172-173</ref>

Ο [[Αθανάσιος Διάκος]] μάζεψε τα λάφυρα και τα παρέδωσε στους προκρίτους για να αγοράσουν τρόφιμα και πολεμοφόδια του στρατού. Ο ίδιος ξεκίνησε με 600 άνδρες προς την Βοδωνίτσα και τις [[Θερμοπύλες]], διότι ύπήρχευπήρχε η φήμη ότι μαζεύονταν τα εχθρικά στρατεύματα.<ref>Σπυρίδων Τρικούπης: Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τόμος Α΄, σελ. 172-173</ref>