Μολιέρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτα: Αναίρεση |
μ α) -ν στις λέξεις ‘τον θεό Πάνα’ β) εγκλιτικό τόνο στις λέξεις ‘μεγάλη πίεσή τους’, ‘το επίδομά του’ γ) αλλαγή διατύπωσης από ‘μετονομάστηκε στον επίσημο θεατρικό θίασο του βασιλιά’ σε ‘μετονομάστηκε σε επίσημο βασιλικό θεατρικό θίασο’ δ) εγκλιτικό τόνο στις λέξεις ‘την μη θέλησή του’ ε) απόδοση του γαλλικού ανδρικού ονόματος ‘Άλκηστου’ αντί ‘Άλκεστου’ γιατί πρόκειται προφανώς για το γαλλικό αντίστοιχο του γυναικείου ονόματος από τα αρχαία ελληνικά ‘ἡ Ἄλκηστις’ στ) ‘Λουδοβίκο’ αντί ‘Λουδοβίκου’ |
||
Γραμμή 49:
Τον Μάιο του [[1664]] ο Μολιέρος, που είχε γίνει διευθυντής του θεατρικού θιάσου του βασιλιά, διοργάνωσε μια φαντασμαγορική γιορτή στους κήπους των Βερσαλλιών, όπου παρουσίασε 4 νέα θεατρικά κομμάτια: την ''Πριγκίπισσα της Ελίδας'' (La Princesse d'Élide), τον ''Γάμο με το στανιό'', τους ''Εκνευριστικούς'' και τον ''Ταρτούφο ''(Le Tartuffe). Η τελευταία αυτή κωμωδία, ο Ταρτούφος, είχε ήδη αρχίσει να προκαλεί την έντονη κριτική και τις αντιδράσεις μερικών ευγενών της Αυλής πριν ακόμη γίνει η πρώτη επίσημη παρουσίαση.
Ο Μολιέρος γράφει τον Ταρτούφο το [[1664]], σε ηλικία 43 χρονών. Προτού τον τελειώσει, ο [[Λουδοβίκος ΙΔ΄]] τον επιστρατεύει για να συνεργαστεί με τον συνθέτη [[Ζαν Μπατίστ Λυλί]] και τον σκηνογράφο Βιγκαρίνι σε μια φαντασμαγορική φιέστα στις [[Παλάτι των Βερσαλλιών|Βερσαλλίες]]. Ο ίδιος ο Μολιέρος υποδύεται
Μετά την παρουσίαση ξέσπασε μεγάλη αγανάκτηση στην "παλαιά αυλή", στους ευγενείς δηλαδή που ήταν μεγάλη σε ηλικία και αναπολούσαν τις μέρες πριν το 1661, πριν αναλάβει την εξουσία ο Λουδοβίκος ΙΔ΄, τότε δηλαδή που είχαν πολιτική δύναμη.
Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄, αν και κατηγορηματικός απέναντι στην στάση των ευγενών αυτών, κάτω από την μεγάλη
Τα επόμενα χρόνια του Μολιέρου πέρασαν με τον διαρκή και επίμονο αγώνα του για τον ''Ταρτούφο''. Παρ' όλα αυτά ο βασιλιάς συνέχισε να υποστηρίζει τον Μολιέρο και μάλιστα το καλοκαίρι του [[1665]] αύξησε το
Αυτά τα δύο ευχάριστα γεγονότα συνέβησαν αμέσως μετά την γέννηση της κόρης του, η οποία έμελλε να είναι η μόνη που θα επιζούσε από τα παιδιά του Μολιέρου.
Γραμμή 60:
Το καλοκαίρι του [[1667]] ο Μολιέρος ανέλαβε μια επεξεργασμένη έκδοση του Ταρτούφου, την οποία μετονόμασε ''Ο Απατεώνας''. Όμως, ο πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου του Παρισιού αντέδρασε άμεσα με μία απαγόρευση του κομματιού, ενώ ο αρχιεπίσκοπος του Παρισιού απείλησε τον Μολιέρο ακόμη και με αφορισμό. Ο βασιλιάς όμως επέτρεψε να γίνει η παρουσίαση του θεατρικού έργου ιδιωτικά από τον αδελφό του.
Μόλις στις [[5 Φεβρουαρίου]] [[1669]], όταν η "παλιά Αυλή" είχε αποδυναμωθεί τελείως και ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ κρατούσε στα χέρια του γερά τα ηνία της γαλλικής κυβέρνησης, μπόρεσε ο Μολιέρος χωρίς κανένα πρόβλημα πλέον και χωρίς αντιδράσεις, κριτικές και αφορισμούς, να παρουσιάσει επίσημα την θεατρική κωμωδία ''Ταρτούφος ή ο απατεώνας'' (''Tartuffe, ou l'Imposteur)'', με τεράστια επιτυχία.
Εν τω μεταξύ ασχολήθηκε πάλι με το θέμα της υποκρισίας: στα τέλη του 1664,μετά την πρώτη απαγόρευση του ''Ταρτούφου'', συνέγραψε τον ''Δον Ζουάν'', μία κωμωδία με θέμα έναν αριστοκράτη απατεώνα γυναικών, που στο τέλος καταλήγει στην κόλαση.
Τον Ιούνιο του [[1666]] ο Μολιέρος εξέδωσε την κωμωδία ''Ο Μισάνθρωπος (Le Misanthrope)'', μία σάτιρα σχετικά με την υποκριτική ευγένεια και την ανέντιμη κολακεία στην βασιλική αυλή αλλά και στα σαλόνια του Παρισιού. Η ασυνήθιστα έντονα αυτοβιογραφικά αποτυπωμένη φιγούρα του
== Τα τελευταία χρόνια ==
Το 1668, μετά την δεύτερη απαγόρευση του Ταρτούφου, ο Μολιέρος για πρώτη φορά εξέφρασε ήπια κριτική στον προστάτη του και μαικήνα του θεάτρου βασιλιά
[[Αρχείο:Theofilos association don Juan.jpg|thumb|right|Φωτογραφικό στιγμιότυπο από την παράσταση ''Δον Ζουάν'' ανεβασμένη από τον ΦΟΜ "Ο Θεόφιλος"]]
| |||