Μολιέρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ α) -ν στις λέξεις ‘τον θεό Πάνα’ β) εγκλιτικό τόνο στις λέξεις ‘μεγάλη πίεσή τους’, ‘το επίδομά του’ γ) αλλαγή διατύπωσης από ‘μετονομάστηκε στον επίσημο θεατρικό θίασο του βασιλιά’ σε ‘μετονομάστηκε σε επίσημο βασιλικό θεατρικό θίασο’ δ) εγκλιτικό τόνο στις λέξεις ‘την μη θέλησή του’ ε) απόδοση του γαλλικού ανδρικού ονόματος ‘Άλκηστου’ αντί ‘Άλκεστου’ γιατί πρόκειται προφανώς για το γαλλικό αντίστοιχο του γυναικείου ονόματος από τα αρχαία ελληνικά ‘ἡ Ἄλκηστις’ στ) ‘Λουδοβίκο’ αντί ‘Λουδοβίκου’ |
ζ) Πριγκίπισσα της Ήλιδας (La Princesse d'Élide) αντί για Πριγκίπισσα της Ελίδας (La Princesse d'Élide) & 1664 αντί για 1864 |
||
Γραμμή 47:
== Τα δύσκολα χρόνια 1664-1669 ==
Τον Μάιο του [[1664]] ο Μολιέρος, που είχε γίνει διευθυντής του θεατρικού θιάσου του βασιλιά, διοργάνωσε μια φαντασμαγορική γιορτή στους κήπους των Βερσαλλιών, όπου παρουσίασε 4 νέα θεατρικά κομμάτια: την ''Πριγκίπισσα της
Ο Μολιέρος γράφει τον Ταρτούφο το [[1664]], σε ηλικία 43 χρονών. Προτού τον τελειώσει, ο [[Λουδοβίκος ΙΔ΄]] τον επιστρατεύει για να συνεργαστεί με τον συνθέτη [[Ζαν Μπατίστ Λυλί]] και τον σκηνογράφο Βιγκαρίνι σε μια φαντασμαγορική φιέστα στις [[Παλάτι των Βερσαλλιών|Βερσαλλίες]]. Ο ίδιος ο Μολιέρος υποδύεται τον θεό Πάνα, σκαρφαλωμένος σ΄ ένα τεράστιο μαγικό βουνό. Τη στερνή μέρα της γιορτής παρουσιάζει, σαν επίλογο, τις τρεις πρώτες πράξεις από τον Ταρτούφο. Ο βασιλιάς τον έχει ωστόσο προειδοποιήσει: «Μην τα βάζεις με τους θρησκόληπτους. Θα σε φάνε». Η κωμωδία είχε ως βασικό πρωταγωνιστή έναν επιφανειακά πολύ θρησκομανή άνθρωπο, ο οποίος όμως στην πραγματικότητα ήταν ένας απατεώνας που επιδίωκε δύναμη.
Γραμμή 94:
*''L'Impromptu de Versailles'' (Ο αυτοσχεδιασμός των Βερσαλλιών, 1663), μονόπρακτη κωμωδία σε πρόζα
*''Le Mariage forcé'' (Ο γάμος με το στανιό, 1664), μονόπρακτη κωμωδία σε πρόζα
*''La Princesse d'Élide'' (Η πριγκίπισσα της Ήλιδας,
*''Dom Juan ou le Festin de pierre'' (Δον Ζουάν ή Το πέτρινο συμπόσιο, 1665), πεντάπρακτη κωμωδία σε πρόζα
::—μτφ. Παντελής Πρεβελάκης ("Θέατρο" 1966)
| |||