Λουδοβίκος ο Γερμανικός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Λουδοβίκος Β΄''' ή '''Λουδοβίκος ο Γερμανικός''' ([[806]] - [[28 Αυγούστου]] [[876]]) από την [[Δυναστεία των Καρολιδών]] ήταν [[Βασιλιάς της Βαυαρίας]] ([[817]] - [[843]]) και [[Κατάλογος Γερμανών μοναρχών|Βασιλεύς των Ανατολικών Φράγκων]] ([[843]] - [[875876]]).<ref>Goldberg 2006, σσ. 26–27</ref><ref>Dutton 1990, σ. 92</ref><ref>Costambeys, Innes & Maclean 2011, σ.20</ref> Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός ήταν τρίτος γιος του αυτοκράτορα [[Λουδοβίκος ο Ευσεβής|Λουδοβίκου του ευσεβούς]] από την πρώτη σύζυγο του [[Ερμεγκάρντ της Εσπμπάγ]], παππούς του ήταν ο [[Καρλομάγνος]].<ref>Riche 1993, σ. 145</ref> Δέχτηκε τον τίτλο ''"Γερμανικός"'' από την πρώην Ρωμαϊκή επαρχία [[Μεγάλη Γερμανία]] σαν αναγνώριση των κληρονομικών δικαιωμάτων των Καρολιδών στην [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]]. Μετά από πολλές συγκρούσεις με τον πατέρα του και με τους αδελφούς του δέχτηκε με την [[Συνθήκη του Βερντέν]] (843) την [[Ανατολική Φραγκία]]. Οι προσπάθειες του να κατακτήσει την [[Δυτική Φραγκία]] (858 - 859) που κυβερνούσε ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός του [[Κάρολος ο Φαλακρός]] απέτυχαν. Την δεκαετία του 860 παρατηρήθηκε μεγάλη κρίση στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων με την επανάσταση των γιων του και με τις προσπάθειες τους για ανεξαρτητοποίηση. Με την [[Συνθήκη του Μέρσεν]] (870) προσάρτησε την [[Λοθαριγγία]] στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων, απέτυχε όμως να αποκτήσει τους τίτλους του βασιλιά της Ιταλίας και του αυτοκράτορα. Στα ανατολικά σύνορα του βασιλείου του μετά από πολλές δεκαετίες συγκρούσεων με την [[Μοραβία]] έκλεισε ειρήνη (874). Την εποχή του Λουδοβίκου του Γερμανικού παρουσιάστηκε παρακμή στην γραπτή μορφή διοίκησης και διακυβέρνησης.<ref> Prudentius (861). Annals of St. Bertin.</ref>

Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός έστειλε τον γιο του Λουδοβίκο τον Νεώτερο στην Ακουιτανία όπου ευγενείς ήταν δυσαρεστημένοι με τον Κάρολο τον Κάρολο τον Φαλακρό (852).<ref>McKitterick 1999, σ. 175</ref> Ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος εκδιώχθηκε τελικά δύο χρόνια αργότερα (854) και επέστρεψε στην πατρίδα του την επόμενη χρονιά (855).<ref>Reuter 2013, σ. 71</ref> Από το 853 ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός έκανε πολλές προσπάθειες να κατακτήσει τον θρόνο των Δυτικών Φράγκων, ο λαός της χώρας ήταν δυσαρεστημένος έντονα από την σκληρή διακυβέρνηση του Καρόλου του Φαλακρού. Οι ανιψιοί του [[Πεπίνος Β΄ της Ακουιτανίας]] και [[Κάρολος της Προβηγκίας]] του ζήτησαν να προχωρήσει και ο Λουδοβίκος επιτέθηκε στο βασίλειο των Δυτικών Φράγκων (858). Ο Κάρολος ο Φαλακρός δεν μπόρεσε να αντισταθεί και δραπέτευσε στην [[Βουργουνδία]], την ίδια χρονιά ο Λουδοβίκος εξέδωσε διάταγμα με την φράση ''"ο πρώτος χρόνος της βασιλείας μου στην Δυτική Φραγκία"''. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός προδόθηκε σύντομα επειδή οι επίσκοποι της Ακουιτανίας είχαν μείνει πιστοί στον Κάρολο τον Φαλακρό με αποτέλεσμα η επιχείρηση να αποτύχει. Ακολούθησε Σύνοδος στο [[Κόμπλεντς]] (7 Ιουνίου 860) στην οποία ο Λουδοβίκος και ο Κάρολος έκαναν δημόσιους όρκους να διατηρήσουν την ειρήνη.<ref>Riche 1993, σ. 174</ref> Ο αυτοκράτορας Λοθάριος Α΄ πέθανε (855), ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός και ο Κάρολος ο Φαλακρός συμφώνησαν να μοιράσουν την αυτοκρατορία αλλά συνάντησαν αντίσταση από τους γιους του που μοίρασαν την περιουσία του πατέρα τους. Ο [[Λουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας]] δέχτηκε τον αυτοκρατορικό τίτλο και το Σιδηρούν Στέμμα της Λομβαρδίας, ο [[Λοθάριος Β΄ της Λοθαριγγίας]] την [[ΛοθαριγγίαςΛοθαριγγία]] και ο [[Κάρολος της Προβηγκίας]] την [[Προβηγκία]]. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός και ο Κάρολος ο Φαλακρός συναντήθηκαν στο [[Μετς (Γαλλία)|Μετς]] (868) με στόχο να μοιράσουν την Λοθαριγγία. Ο Λοθάριος Β΄ της Λοθαριγγίας πέθανε αιφνίδια την επόμενη χρονιά (869) αλλά ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός ήταν βαριά άρρωστος και ο στρατός του ήταν απασχολημένος με πόλεμο στην Μοραβία. Ο Κάρολος ο Φαλακρός εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να καταλάβει την Λοθαριγγία, αμέσως μετά ο Λουδοβίκος ανάρρωσε και τον απείλησε με πόλεμο, με την [[Συνθήκη του Μέρσεν]] τα εδάφη του Λοθάριου μοιράστηκαν μεταξύ των διεκδικητών.<ref>Riche 1993, σ. 199</ref>