Ανάκτορα Σενμπρούν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Μικροδιορθώσεις, μικρή ιστορική συμπλήρωση (από γερμανικό λήμμα). |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 22:
Τελικά το ημιτελές Σενμπρούν έγινε δώρο του [[Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Αυτοκράτορα Καρόλου ΣΤ΄]] στη κόρη του [[Μαρία Θηρεσία]], η οποία έδωσε εντολή συνέχισης των εργασιών στον αρχιτέκτονα Νικολό Πακάσσι (Nicolo Pacassi). Ο Πακάσσι προχώρησε σε πλήρη αναδόμηση του ανακτόρου σε στυλ [[ροκοκό]] και πάνω σε εντελώς νέα σχέδια, με την κατασκευή να διαρκεί από το 1743 ως το 1749, ενώ έκτισε και το ανακτορικό θέατρο (Schlosstheater Schönbrunn), όπου μετέπειτα παρουσίασαν έργα τους σημαντικοί συνθέτες, όπως ο [[Γιόζεφ Χάυντν|Χάυντν]] και ο [[Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ|Μότσαρτ]]. Η Μαρία Θηρεσία χρησιμοποιούσε το Σενμπρούν ως θερινή αυτοκρατορική κατοικία.
Κατά την κατάληψη του Σενμπρούν από τους Γάλλους (1805-1809), το ανάκτορο αποτέλεσε την έδρα του στραταρχείου του [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Μεγάλου Ναπολέοντα]] όταν στις [[14 Οκτωβρίου]] του 1809 υπεγράφη σε αυτό η ομώνυμη [[Συνθήκη του Σενμπρούν (1809)|συνθήκη ειρήνης]]. Κατά τον ύστερο 19ο αιώνα το Σενμπρούν συνδέθηκε με τον αυτοκράτορα [[Φραγκίσκος Ιωσήφ|Φραγκίσκο Ιωσήφ]], ο οποίος γεννήθηκε εκεί, έζησε όλη του τη ζωή εκεί και πέθανε μέσα στο ίδιο του το υπνοδωμάτιο το 1916. Κατά τη διάρκεια των 68 ετών που βασίλεψε, το ανάκτορο Σενμπρούν αποτέλεσε ένα ''Gesamtkunstwerk'' (συνολικό έργο τέχνης), [[αρχιτεκτονική]]ς, [[γλυπτική]]ς και εσωτερικής τοιχογραφίας, στοιχεία τα οποία το χαρακτήριζαν.
== Σύντομη περιγραφή ==
| |||