|
| πρώτη_έκδοση_μετάφρασης= 2002
}}
'''Οι Ομίχλες της Άβαλον''' είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο από τη [[Μάριον Ζίμερ Μπράντλεϊ]], το οποίο δίνει μια διαφορετική οπτική του μύθου του Βασιλιά Αρθούρου, μέσα από την αφήγηση των γυναικών που τωντον περιέβαλλαν και κυρίως της αδερφής του Μοργκέιν. Η τελευταία παρουσιάζεται σαν μια ιέρεια της μητριαρχικής [[Κελτικός πολιτισμός|Κελτικής]] θρησκείας, που βλέπει τον κόσμο της να καταρρέει (να «απομακρύνεται στις ομίχλες» όπως αναφέρεται) εξαιτίας της επικράτησης του χριστιανισμού στα βρετανικά νησιά. Στην αφήγηση εμφανίζονται όλοι οι γνωστοί ήρωες, άντρεςάνδρες και γυναίκες, του [[Αρθουριανός κύκλος|Αρθουριανού Κύκλου]], με τον ίδιο τοτον [[Βασιλιάς Αρθούρος|Βασιλιά Αρθούρο]] και τους [[Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης]] να παραχωρούν διακριτικά τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στις γυναίκες που τους περιβάλλουν.
== Η Κυκλοφορία του Βιβλίου ==
To 2001 το βιβλίο μεταφέρθηκε σε τηλεοπτική μίνι-σειρά σκηνοθετημένη από τον Uli Edel, η οποία όμως δεν μένει επακριβώς πιστή στα γεγονότα του βιβλίου.
== Περίληψη της Πλοκήςπλοκής ==
''Οι Ομίχλες της Άβαλον'' είναι μια αφήγηση που παρουσιάζει τις αλλαγές που προκλήθηκαν στον [[Αγγλία|βρετανικό πολιτισμό]] από την αναχώρησηαποχώρηση των [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|Ρωμαίων]], όπως τις έζησαν οι διαφορετικές γενεές που ήταν μάρτυρες στα γεγονότα. Κύρια χαρακτηριστικά της εποχής ήταν η συνεχής αναρχία που προκλήθηκε μετά την φυγή των Ρωμαίων, καθώς και η απειλή των Σαξόνων που σκίαζε με φόβο τους κατοίκους του μεγάλου νησιού. Όμως, υπήρχε κι ένα άλλο είδος πολέμου, από αυτούς που δεν εκτυλίσσονται σε πεδία μαχών μεταξύ αντίπαλων εθνών: η έλευση του [[Χριστιανισμός|χριστιανισμού]] στο νησί έφερε νέα ήθη στη Βρετανία που σύντομα ήρθαν σε σύγκρουση με την πανάρχαια θρησκεία των αρχαίων φυλών του νησιού. Η [[μητριαρχία]] και η λατρεία της Μητέρας – Θεάς από τους δρυΐδες, στηριζόταν σε μια διαφορετική βάση από το πατριαρχικό μοντέλο του χριστιανισμού κι έτσι οι οπαδοί των δύο θρησκειών ήρθαν σε σύγκρουση για ηθικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, λατρευτικά, πολιτικά, αλλά και ζητήματα της καθημερινής ζωής.
Καθώς οι επικεφαλής της δρουϊδικήςδρυϊδικής θρησκείας (η οποία στηριζόταν στη μαγεία) έβλεπαν με το πέρασμα του χρόνου να χάνεται ο τρόπος ζωής τους και να ξεχνιούνται οι παλιές συνήθειες με την ευλογία πιαπλέον και των πολιτικών αρχών, αποφάσισαν να δράσουν για να διατηρήσουν τον κόσμο τους ανέπαφο. Η [[Κυρά της Λίμνης]], η Βιβιάν, και ο [[Μέρλιν ο Μάγος|Μέρλιν]] της Βρετανίας, ο Τάλιεσιν (Μέρλιν είναι τίτλος κι όχι όνομα), αποφασίζουν να φέρουν στην εξουσία ένα βασιλιά, που να συνδυάζει το ρωμαϊκό και το αρχαίο αίμα, ικανό να ενώσει τα διαιρεμένα βρετανικά βασίλεια και να προστατέψει την πίστη στην Άβαλον, το νησί όπου είχαν την έδρα τους οι πιστοί της Θεάς. Έτσι βοηθούν τον [[Ούθερ Πεντράγκον]] να ανέβει στο θρόνο, από την ένωση του οποίου με την αδελφή της Βιβιάν, την [[Ιγκρέιν]], γεννιέται ο Άρθουρ, μελλοντικός διάδοχος του θρόνου. Παράλληλα η Βιβιάν παίρνει υπό την προστασία της στο Ιερό Νησί την ετεροθαλή αδελφή του, τη [[Μοργκάνα λε Φέι|Μοργκέιν]], και την εκπαιδεύει στα σκοτεινά μυστήρια της μαγείας με σκοπό να φτιάξει τη διάδοχό της.
Τα δύο παιδιά θα γίνουν αντιπρόσωποιεκπρόσωποι δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων και θα κληθούν στο μέλλον να λάβουν αποφάσεις για ζωή και θάνατο του κόσμου που πιστεύουν. Θα γίνουν φίλοι, τρυφεροί εραστές, οργισμένοι εχθροί και η σχέση τους θα καθορίσει τη μοίρα του βασιλείου. Τα πράγματα θα περιπλέκουν ακόμη χειρότερα εξαιτίας των ατόμων που τους περιβάλουν, ακριβών φίλων και ορκισμένων εχθρών, που παίζουν σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις τους, με την απειλή του εξωτερικού εχθρού να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.
Η αφήγηση των γεγονότων γίνεται πότε από μηδενική εστίαση, και πότε σε πρώτο πρόσωπο από τις γυναίκες που περιέβαλλαν τον Αρθούρο. Κύρια αφηγήτρια είναι η Μοργκέιν, παρουσιασμένη όχι σαν αδίστακτη κακιά μάγισσα όπως συνηθίζεται, αλλά ως μια έξυπνη και δυναμική γυναίκα που κλήθηκε να επωμιστεί το βάρος της διατήρησης των αρχαίων παγανιστικών παραδόσεων σαν διάδοχος της Κυράς της Λίμνης.
== Η Ατμόσφαιρα του Βιβλίουβιβλίου ==
Ίσως η λέξη «σκοτεινή», να είναι η καλύτερη λέξη που να περιγράφει την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος, με τον αναγνώστη να περιφέρεται σε πέτρινα κάστρα, μια χώρα ρημαγμένη από τους συνεχείς πολέμους, μυστηριώδη δάση και την ίδια την Άβαλον χαμένη για πάντα πίσω από πέπλα ομίχλης.
Γίνεται μια πολύ ζωντανή περιγραφή παγανιστικών δοξασιών και τελετουργιών, άλλοτε γοητεύοντας κι άλλοτε απωθώντας, καθώς και παρουσιάζεται διεξοδικά ο τρόπος ζωής των ανθρώπων της εποχής με τις έννοιες, τα πιστεύω, τις καθημερινές ανησυχίες και τις ηθικές και θρησκευτικές αναζητήσεις τους. Απευθύνεται σε αυτούς που ενδιαφέρονται για τον παγανισμό και το ιστορικό φαινόμενο της μαγείας χωρίς να ψάχνουν ένα εγχειρίδιο μαγείας, αλλά και σε αυτούς που ενδιαφέρονται να διαβάσουν μια ζωντανή περιγραφή του τρόπου με τον οποίο εισχώρησαν τα νέα ήθη στη βρετανική κοινωνία και τις επιπτώσεις που αυτά είχαν στην ανθρώπινη καθημερινότητα. Φυσικά πρόκειται όμως, για ένα βιβλίο μυθοπλασίας κι όχι για ιστορική πραγματεία.
Υποστηρίζεται γενικά στο βιβλίο πως ο κόσμος διαμορφώνεται από τις ιδέες και τις αξίες των ανθρώπων και πως δεν υπάρχει σε τίποτα άσπρο μαύρο, μόνο οι διαφορετικές οπτικές γωνίες των ανθρώπων. Ιδιαίτερο ρόλο παίζει επίσης η συζήτηση για τη δυαδικότητα των πραγμάτων, όπως το αρσενικό και θηλυκό, χριστιανισμός και παγανισμός, καθήκον και επιθυμία.
|
