Γερμανός Β΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →Πηγές |
μ →top |
||
Γραμμή 4:
Γεννήθηκε γύρω στο [[1175]] στο [[Μέγα Ρεύμα]] (Ανάπλι) του [[Βόσπορος|Βοσπόρου]] και ήταν γιος φτωχού ψαρά.<ref>[http://www.megarevma.net/Patriarch.htm megarevma.net]</ref> Το [[1204]], κατά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους [[Σταυροφορίες|Σταυροφόρους]] της [[Δ' Σταυροφορία]]ς, ήταν [[διάκονος]] της Μεγάλης Εκκλησίας και κατέφυγε στη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Πανέμορφου κοντά στην [[Μπαλικεσίρ|Αχυράνη]] της επαρχίας [[Ελλήσποντος|Ελλησπόντου]]<ref name=Kazhdan>{{cite book|author=[[Αλεξάντρ Καζντάν]]|title=Oxford Dictionary of Byzantium|publisher=Oxford University Press|year=1991|pages=847|ISBN= 978-0-19-504652-6}}</ref>. Εκεί ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα ως μοναχός.
Το [[1222]], μετά από πρόσκληση του Αυτοκράτορα [[Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Δούκα Βατάτζη]], χειροτονήθηκε παρά τη θέλησή του Πατριάρχης στη [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία]]ς, όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας. Ως Πατριάρχης, ο Γερμανός ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα σε θέματα που απασχολούσαν Εκκλησία και Πολιτεία εκείνα τα χρόνια της κατάληψης της Πόλης από τους Φράγκους και αποδείχθηκε πολύτιμος σύμμαχος του Βατάτζη<ref name=Kazhdan/>. Διευθέτησε το ζήτημα της ρήξης μεταξύ των αρχιερέων της Εκκλησίας της [[Ήπειρος|Ηπείρου]] και του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικού Πατριαρχείου]], το οποίο είχε δημιουργηθεί λόγω των χειροτονιών και των τάσεων αυτονόμησης που είχε αναπτύξει ο αρχιεπίσκοπος Αχρίδος [[Δημήτριος Χωματηνός]]. Μετά την [[Μάχη της Κλοκοτνίτσας]] (1230), οι αρχιερείς της Ηπείρου άρχισαν να χάνουν έδαφος και το [[1232]] ο Γερμανός κατόρθωσε να επαναφέρει τις επαρχίες του [[Δεσποτάτο της Ηπείρου|Δεσποτάτου της Ηπείρου]] στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου, υποστηρίζοντας έτσι και τις αξιώσεις του Βατάτζη επί της κληρονομικής διαδοχής των [[Κατάλογος των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου|Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου]]. Το [[1233]] έστειλε στην [[Άρτα]] ως έξαρχο των Αγκύρας Χριστοφόρο<ref>{{cite book|author=Αριστείδης Πανώτης|title=Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας|volume=A|pages=326|
Επί των ημερών της Πατριαρχίας του ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Βουλγαρικής Εκκλησίας. Το 1235, με Συνοδικό Τόμο αναγνωρίστηκε περιορισμένη «πατριαρχική τιμή» στην Αρχιεπισκοπή Τυρνόβου, υπό τον όρο της μνημόνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχη και της διατήρησης των οικονομικών υποχρεώσεων έναντι του Πατριαρχείου. Με την απόφαση αυτή ο Γερμανός φρόντισε να μη θιγεί ο θεσμός της [[Πατριαρχείο|πενταρχίας των Πατριαρχών]], ο οποίος τηρούνταν απαρέγκλιτα ως τότε. Έτσι, ο Πατριάρχης Τυρνόβου δεν γράφτηκε στα [[Εκκλησιαστικά Δίπτυχα|Δίπτυχα]] μαζί με τα πέντε παλαίφατα Πατριαρχεία. Η απόφασή του αυτή υπάκουε σε πολιτικές αναγκαιότητες, συγκεκριμένα την συμμαχία του Βατάτζη με τον Τσάρο [[Ιβάν Ασέν Β΄]], αλλά ήταν και μια απαραίτητη κίνηση για την απαγκίστρωση της Βουλγαρικής Εκκλησίας από την Παπική επιρροή, στην οποία είχε περιέλθει μετά το [[1204]]. Παρόμοιο ήταν και το σκεπτικό του αναφορικά με την [[Αυτοκεφαλία]] της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας<ref>{{cite journal|author=Angold, Michael|journal=Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History|title=Byzantium in exile|issue=V, c. 1198–c. 1300|year=1999|pages=552}}</ref>.
| |||