Εκκλησία της Ελλάδος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 64:
Ο Δαμασκηνός Παπανδρέου εξελέγη Αρχιεπίσκοπος το 1941. Η δράση του Αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού την περίοδο της Κατοχής χαρακτηρίζεται από τολμηρές πρωτοβουλίες και αγωνιώδες ποιμαντικό ενδιαφέρον για τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Ενόψει του επαπειλούμενου λιμού, καταβάλει προσπάθειες για την αξιοποίηση δύο ανεκτέλεστων, λόγω του πολέμου, συμβάσεων που είχε συνάψει η κυβέρνηση Μεταξά με άλλα κράτη, την αγορά, δηλαδή, 370.000 τόνων σταριού από την [[Αυστραλία]] και την πίστωση της [[Τουρκία]]ς με 600.000 τουρκικές λίρες για αγορά τροφίμων. Οι προσπάθειές του, όμως, προσκρούουν στην άρνηση της [[Μεγάλη Βρετανία|Μεγάλης Βρετανίας]] να επιτρέψει τον ανεφοδιασμό της κατεχόμενης Ελλάδος εξ αιτίας των πολεμικών συγκρούσεων, ενώ η σύμβαση με την Τουρκία επιφέρει ποσότητα τροφίμων, που καλύπτει ελάχιστα τις ανάγκες επισιτισμού.
Στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος οργανώνει τον Εθνικό Οργανισμό Χριστιανικής Αλληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) με παραρτήματα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και επίγνοια την προώθηση τροφίμων. Παράλληλα συνέταξε το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος που δημοσιεύθηκε ως Νόμος 671/1943 στις [[25 Σεπτεμβρίου]] [[1943]]<ref>{{cite web|url=http://www.et.gr/idocs-nph/search/pdfViewerForm.html?args=5C7QrtC22wG1oR_vSbGIy3dtvSoClrL8Ohv0D7TaH5t5MXD0LzQTLWPU9yLzB8V68knBzLCmTXKaO6fpVZ6Lx3UnKl3nP8NxdnJ5r9cmWyJWelDvWS_18kAEhATUkJb0x1LIdQ163nV9K--td6SIufQatlUoLP-fHgRlaUgkmppr7ehS3YRtHelSf33PwxBr|title=Νόμος 671/1943 (ΦΕΚ A 324/1943)|publisher=[[Εφημερίδα της Κυβερνήσεως]]|date=27 Σεπτεμβρίου 1943}}</ref> και κυρώθηκε μετακατοχικά με την υπ. αριθ. 184/26-3-1946 πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. Αυτός ο Κ.Χ. συνέχισε να ισχύει με ελάχιστες τροποποιήσεις έως το [[1977]].
Η μέριμνά του για τη διάσωση των [[Ιουδαϊσμός|Ιουδαίων]] στο θρήσκευμα Ελλήνων πολιτών και των [[Ρομά]], οι οποίοι από το [[1943]] άρχισαν μαζικά να οδηγούνται σε στρατόπεδα εξολόθρευσης, είναι από τις μεγαλύτερες στιγμές του και για τη δράση του αυτή τιμήθηκε αργότερα από την [[Ισραήλ|Ισραηλιτική]] κοινότητα. Κατ’ εντολή του εκδίδονταν πιστοποιητικά βαπτίσεως για τους Εβραίους ώστε να εμφανίζονται ως [[Χριστιανισμός|Χριστιανοί]] και να αποφεύγεται η σύλληψη και απέλασή τους. Επανειλημμένα διαμαρτυρήθηκε στους Γερμανούς ανώτερους διοικητές για τη συνεχιζόμενη πρακτική της δολοφονίας [[Εβραίοι|Εβραίων]]. Για τη δράση του αυτή και τη συμβολή του στη διάσωση εκατοντάδων Ελλήνων Εβραίων τιμήθηκε από το ίδρυμα [[Γιαντ Βασσέμ]] με τον τίτλο του [[Δίκαιοι των Εθνών|Δίκαιου των Εθνών]].<ref>[https://www.yadvashem.org/yv/pdf-drupal/greece.pdf Δίκαιοι των Εθνών - Ελλάδα]</ref>
Κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας 1967-1974 η Εκκλησία υπέστη βαρύ πλήγμα εξ αιτίας της σωρείας των παρεμβάσεων του καθεστώτος στα εσωτερικά της. Οι παρεμβάσεις της δικτατορίας αυτής - της μακροβιότερης στη διάρκεια του 20ου αιώνος στην Ελλάδα - στις πλείστες των περιπτώσεων υπήρξαν κατάφωρα αντίθετες προς το Κανονικό Δίκαιο και την κανονική τάξη της Εκκλησίας. Αυτό, όμως, δεν ήταν τόσο περίεργο. Το πραγματικά περίεργο ήταν ότι οι αντικανονικές αυτές παρεμβάσεις έγιναν δεκτές ή προκλήθηκαν από την ίδια τη διοίκηση της Εκκλησίας, όπως αυτή προέκυψε μετά από μεθοδευμένες νομοθετικές παρεμβάσεις της δικτατορίας, από τις πρώτες ημέρες της επιβολής της (π.χ. με τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του νομίμου και κανονικού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Β' (Χατζησταύρου) και τη εκλογή στη θέση του, από διορισμένη (!) 8μελή "Αριστίνδην" Σύνοδο, του πρωθιερέως των Ανακτόρων αρχιμανδρίτου Ιερωνύμου Κοτσώνη ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος) με σκοπό να υπηρετηθούν αφ΄ ενός μεν ιδεολογικές σκοπιμότητες του καθεστώτος, αφ’ ετέρου δε ιδιοτελή συμφέροντα νομής εξουσίας διαφόρων εκκλησιαστικών ομάδων. Η δικτατορία, γνωρίζοντας σαφώς τη σημασία της Εκκλησίας ως θεσμού, αφού την έθεσε υπό τον πλήρη έλεγχό της, θέλησε να εκμεταλλευθεί τα ισχυρά ερείσματά της στην κοινωνία. Επεδίωξε και – συνεργούσης της τότε εκκλησιαστικής ηγεσίας – επέτυχε να ιδιοποιηθεί τις αξίες του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» που η Εκκλησία παραδοσιακά εκόμιζε και να τις αναγάγει σε ιδεολογική «κορωνίδα» του καθεστώτος, όχι, ασφαλώς, από έγνοια για τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, αλλά για να επιτύχει την κοινωνική της νομιμοποίηση.<ref>{{Cite book|title=Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση|first=Χαράλαμπος (Χάρης)|last=Ανδρεόπουλος|publisher=Επίκεντρο|isbn=978-960-458-311-9|year=2017|location=Θεσσαλονίκη|page=424|quote=}}</ref>
<br />
====Ίδρυση οργανισμών====
| |||