Μανιάκι Μεσσηνίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Την εποχή της Β΄ Ενετοκρατίας αναφερόταν ως ''Μινιάκι'' ή ''Μανιάκι'' ή ''Υψηλή Ράχη'' ή ''Ψηλή Ράχη'' (''Miniaki''<ref name="Zarinebaf"/> ή ''Magnaci''<ref name="Zarinebaf"/> ή ''Ibsili Rake''<ref name="Zarinebaf"/> ή "Schilirachi"<ref name="Zarinebaf"/> ή Sacrahi<ref name="SpLamprou"/> ή ''Psili Rachi''<ref name="Dokos2">Κωνσταντίνος Ντόκος, "[https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/esperia/article/viewFile/2008/1852.pdf BREVE DESCRITTONE DEL REGNO DI MOREA. Αφηγηματική ιστορική πηγή ή επίσημο βενετικό έγγραφο της Β' Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο;]", [https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/esperia/article/view/2008 "ΕΩΑ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΑ", Vol 1], DOI: http://dx.doi.org/10.12681/eoaesperia.24 Αθήνα 1993, σελ. 110 (Secondo Territorio di Modon- Psili Rachi), p. 125 (Provincia di Messenia).</ref>). Ο οικισμός αναφέρεται επίσης σε διάφορες απογραφές των [[Βενετοί|Βενετών]] Προνοητών της [[Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας|Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας]], οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Το χωριό ''Ψηλή Ράχη'' (Sacrahi), ανήκε, το 1689, στην [[Τερριτόριο Ναβαρίνου|επαρχία του Ναβαρίνου]] (Territorio di Navarin), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης). Με βάση την ενετική απογραφή Corner του 1689, το χωριό είχε 84 κατοίκους.<ref name="SpLamprou">[[Σπυρίδων Λάμπρος]], «[http://pc-3.lib.uoi.gr:8080/jspui/bitstream/123456789/HASH01db1fac99f08bf969c89a4b/1/doc.pdf Απογραφή Νομού Μεθώνης επί Βενετών]», [http://pc-3.lib.uoi.gr:8080/jspui/handle/123456789/HASH01db1fac99f08bf969c89a4b Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμος 2ος] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171106142650/http://pc-3.lib.uoi.gr:8080/jspui/handle/123456789/HASH01db1fac99f08bf969c89a4b |date=2017-11-06 }}, Εκ του Τυπογραφείου Αδελφών Περρή, Εν Αθήναις 1883, σελ. 686-710. Από την ''Ψηφιακή Βιβλιοθήκη'' του [[Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων|Πανεπιστημίου Ιωαννίνων]], Απογραφή 1689, Νο 76 Sacrahi - Απογραφή 1879, Νο 76 Αταύτιστο από τον Σπ. Λάμπρου, σελ. 702-703.</ref> Το χωριό ''Ψηλή Ράχη'' (Psili Rachi), αναφέρεται, στα τέλη του 17ου αιώνα, στο [[Σύντομη περιγραφή του Βασιλείου του Μορέως|Breve descrittione del Regno di Morea]],<ref name="Dokos2"/> και επίσης ως ''Μανιάκι'' ή «του ''Μανιάκη''» κατά την ''Καταγραφή της Εκκλησιαστικής περιουσίας'' (1699),<ref name="PanagiotopoulosAnastas">Αναστάσιος Αθ. Παναγιωτόπουλος, [http://www.biblionet.gr/book/123380/Παναγιωτόπουλος,_Αναστάσιος_Αθ./Μεσαιωνικής_Μεσσηνίας_ιστορικογεωγραφικά_και_Κοντοβουνίων_οικιστικά Μεσαιωνικής Μεσσηνίας ιστορικογεωγραφικά και Κοντοβουνίων οικιστικά], Αναστατικές Εκδόσεις Δ. Ν. Καραβία, Αθήνα 2007, ISBN 978-960-258-103-2, [http://www.dimos-pylou-nestoros.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=292&Itemid=59 Οικιστική εξέλιξη 1]{{Dead link|date=Οκτώβριος 2019 }}, από την ιστοσελίδα: www.dimos-pylou-nestoros.gr, Νο 22 Μανιάκι / Μανιακή - Καταγραφή της Εκκλησιαστικής περιουσίας (1699): Μανιάκι -κη και [http://www.dimos-pylou-nestoros.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=292&Itemid=59&limit=1&limitstart=1 Οικιστική εξέλιξη 2]{{Dead link|date=Οκτώβριος 2019 }}, από την ιστοσελίδα: www.dimos-pylou-nestoros.gr, Νο 22, Pouqueville (1815): Mariaki - Απογραφή Expedition Scientifique de Moree (1829): Maniaki - Πρώτη επίσημη εμφάνιση μετά από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους (1836): Μανιάκι.</ref> ως ''Schilirachi'' στην απογραφή Grimani του 1700,<ref name="Zarinebaf"/> καθώς και ως ''Magnaci'' σε χάρτη του 1700.<ref name="Zarinebaf"/>

* [[Σπυρίδων Λάμπρος]], «[http://pc-3.lib.uoi.gr:8080/jspui/bitstream/123456789/HASH01db1fac99f08bf969c89a4b/1/doc.pdf Απογραφή Νομού Μεθώνης επί Βενετών]», [https://web.archive.org/web/20171106142650/http://pc-3.lib.uoi.gr:8080/jspui/handle/123456789/HASH01db1fac99f08bf969c89a4b Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμος 2ος], Εκ του Τυπογραφείου Αδελφών Περρή, Εν Αθήναις 1883, σελ. 686-710. Από την ''Ψηφιακή Βιβλιοθήκη'' του [[Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων|Πανεπιστημίου Ιωαννίνων]].