Σταυρός του Ιησού Χριστού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Σημαντική όμως διαφοροποίηση από τη θέση αυτή προτείνει ο [[Προτεσταντισμός|Προτεστάντης]] λόγιος<ref>Dwight Longenecker, David Gustafson, ''Mary, A Catholic Evangelical Debate'', Gracewing Publishing Evangelicalism 2003, σελ. 99</ref> ''W''(illiam) ''E''(dwy) ''Vine'' ([[1873]]–[[1949]]) ο οποίος στα κείμενά του βρίσκει προβληματικές αρκετές χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες. Επάνω στο θέμα του συμβόλου του Σταυρού, στο λεξικό του της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ο '''W.E. Vine''', στο λήμμα ''CROSS, CRUCIFY''<ref>Ο Vine γράφει ακριβώς τα εξής: ''"'''Σταυρός σημαίνει πρωτίστως "όρθιο παλούκι ή πάσσαλος"'''. Σε αυτό κάρφωναν τους κακοποιούς για να τους εκτελέσουν. Και το ουσιαστικό και το ρήμα σταυρόω, "στερεώνω σε πάσσαλο ή παλούκι", '''πρέπει αρχικά να διαφοροποιηθούν από την εκκλησιαστική μορφή του σταυρού με τις δύο δοκούς'''. Το σχήμα του τελευταίου προέρχεται από την αρχαία Χαλδαία, όπου χρησιμοποιούνταν ως σύμβολο του θεού Ταμούζ (έχοντας το σχήμα του μυστικιστικού Τ, το αρχικό γράμμα του ονόματός του) σε εκείνη τη χώρα και σε γειτονικές, περιλαμβανομένης της Αιγύπτου. Στα μέσα του 3ου αι. μ.Χ. οι εκκλησίες είχαν είτε νοθεύσει είτε παρεκκλίνει από ορισμένα δόγματα της χριστιανικής πίστης. '''Για να αυξηθεί το γόητρο του αποστατικού εκκλησιαστικού συστήματος, οι ειδωλολάτρες γίνονταν δεκτοί στις εκκλησίες χωρίς να αναγεννηθούν στην πίστη, και τους επιτρεπόταν σε μεγάλο βαθμό να διατηρούν τα ειδωλολατρικά εμβλήματα και σύμβολά τους.''' Ως εκ τούτου, το Τ, στην πιο συχνή του μορφή, με την οριζόντια γραμμή κατεβασμένη, υιοθετήθηκε για να αναπαριστά τον "σταυρό" του Χριστού."'' (''Vine's complete expository dictionary of Old and New Testament words'', Vine, W. E., Unger, M. F., & White, W., Nashville: T. Nelson, 1996, Vol. 2, p. 256). Βεβαίως, διαφωνίες με την άποψη του Vine και τη βεβαιότητά του για σταύρωση σε πάσσαλο, υπάρχουν στη βιβλιογραφία αλλά και στις πηγές, αφού οι Ρωμαίοι σταύρωναν με πολλούς τρόπους και όχι μόνο με έναν (''Ιωσ. Ιουδ. Πόλ. 5.449-451, Σενέκας Dial. 6 [Cons. Marc.] 20.3'') ('''πρβλ ''Dictionary of Paul and his letters'', Hawthorne, G. F., Martin, R. P., & Reid, D. G., Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press, 1993, σελ. 198'''). Επίσης, η βεβαιότητα ότι το σύμβολο του Σταυρού προέρχεται από την υιοθέτηση του συμβόλου του Ταμούζ, είναι δύσκολο να εδραιωθεί με σιγουριά αφού οι αρχαίες μαρτυρίες για το σχήμα του Σταυρού του Ιησού ως '''Τ''' είναι προγενέστερες από τα μέσα του 3ου αιώνα ('''''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 11, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 451-452'''''). Επίσης, πρέπει να αναφερθεί ότι είναι διαφορετικό ζήτημα η εικόνα ενός σχήματος και διαφορετικό ο συμβολισμός του ('''''"Σύμβολο"'', εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 56, εκδ. Δίας, Αθήνα 2004'''). Οι αρχαίες μαρτυρίες για τον Σταυρό, τον συνδέουν σαφώς με τον Χριστό και το Πάθος του και όχι με αόριστες φυσιοκρατικές ερμηνείες ή "ειδωλολατρικές" θεότητες ('''πρβλ. ''Theological Dictionary of the New Testament'', edited by Gerhard Kittel, Geoffrey William Bromiley and Gerhard Friedrich, Eerdmans, 1964-c1976, τόμ. 4, σελ. 794''').<br></ref>, αφού κάνει πρώτα μια ιστορική αναδρομή σε παρόμοια με το σταυρό σύμβολα, που λαοί με φυσιοκρατική και πολυθεϊστική θρησκεία είχαν υιοθετήσει, κάνει μια ενδιαφέρουσα αναφορά που αφορά στη φαινομενολογία της θρησκείας:<br>

 

Το πρόβλημα που θίγει ο Vine είναι σημαντικό, καθώς ''"στην πραγματικότητα, αυτή η λογική της άκριτης συγχώνευσης ετερόκλητων θρησκευτικών παραδόσεων υπό ενιαία στέγη που λέγεται 'συγκρητισμός', θεωρείται προϊόν της λεγόμενης θρησκευτικής αδιαφορίας, η οποία πιστεύει ότι τα πολυποίκιλα θρησκεύματα είναι διάφορες εκδοχές της 'φυσικής θρησκείας', δηλαδή της έμφυτης θρησκευτικότητας που αρμόζει στον ορθό λόγο και στην ανθρώπινη φύση...Οι θρησκευτικές δοξασίες θεωρούνται ότι έχουν σχετική μόνο αξία. Ελαχιστοποιούνται οι διαφορές μεταξύ των θρησκειών και των ομολογιών για να επιτευχθεί κάποιο συγκρητιστικό αμάλγαμα"''<ref>Μάριος Π. Μπέγζος, ''Φαινομενολογία της Θρησκείας'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1995, σελ. 153-154</ref>.