Αθανάσιος ο Πάριος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 16:
Γεννήθηκε πιθανότατα το 1721<ref>Σύμφωνα με τους περισσότερους ερευνητές γεννήθηκε το 1721, καθώς αναφέρεται πως όταν αποσύρθηκε από τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα το 1811, είχε συμπληρώσει ενενήντα χρόνια ζωής (βλ. Π. Β. Πάσχου, ''Εν ασκήσει και μαρτυρίω'', εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 1996, σελ. 15 - 16).</ref>, στο χωριό [[Κώστος Πάρου|Κώστος]] της Πάρου και πήρε το όνομα Αθανάσιος<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178</ref><ref name=":0">Π. Β. Πάσχου, ''Εν ασκήσει και μαρτυρίω'', εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 1996, σελ. 15.</ref>. Ο πατέρας του ονομαζόταν Απόστολος Τούλιος<ref name=":0" /> και προερχόταν από τη [[Σίφνος|Σίφνο]], αλλά κατοίκησε στην Πάρο αφού νυμφεύτηκε ντόπια γυναίκα. Την πρώτη μόρφωση την έλαβε στο χωριό του, ενώ το 1745 μετέβη για σπουδές στη Σμύρνη, όπου μαθήτευσε δίπλα στον [[Ιερόθεος Δενδρινός|Ιερόθεο Δενδρινό]]<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566</ref><ref name=":1">Π. Β. Πάσχου, 1996, σελ. 16.</ref> και αργότερα (1751) στην [[Αθωνιάδα Σχολή|Αθωνιάδα σχολή]], όπου και σπούδασε υπό τους [[Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης|Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη]] και [[Ευγένιος Βούλγαρης|Ευγένιο Βούλγαρη]] (με τον δεύτερο το διάστημα μεταξύ του 1754 και 1757)<ref name=":1" />. Συγκέκριμενα από τον Νεόφυτο εκπαιδεύτηκε στα ''"Γραμματικά"'' και στα ''"Περί Συντάξεως"'' του [[Θεόδωρος Γαζής|Θεοδώρου Γαζή]], ενώ από τον [[Ευγένιος Βούλγαρης|Ευγένιο Βούλγαρη]] τα φιλοσοφικά μαθήματα. Κατόπιν εκπαιδεύτηκε στη [[ρητορική]] και την [[ποιμαντική]].
Το 1758, μετά από παρότρυνση και πίεση του Ευγένιου Βούλγαρη, δέχεται τη διεύθυνση της σχολής του Γένους στη Θεσσαλονίκη. Στη Σχολή είχε μαθητή τον μετέπειτα νεομάρτυρα [[Άγιος νεομάρτυς Αθανάσιος ο εν Ξηροκρήνη|
Ο ίδιος δέχεται άμεσα και παρεπιδημεί στο [[Άγιο Όρος]], οπού συναντά το [[Μακάριος Νοταράς|Μακάριο Νοταρά]], ο οποίος τον προτρέπει να χειροτονηθεί. Ο Αθανάσιος υπακούει και χειροτονείται απ’ τον ίδιο, [[πρεσβύτερος]]. Την εποχή αυτή θα αναμιχθεί ενεργά με τον κίνημα των Κολλυβάδων, με αποτέλεσμα όχι απλώς να διωχθεί από τη σχολή, αλλά να καταδικαστεί ως [[Αίρεση|αιρετικός]] και να [[Αποσχηματισμός|αποσχηματισθεί]] το 1776<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178</ref>. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής σε γυμνάσιο και αποκαθίσταται το 1781. Παραμένει στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 1786, όπου συνεργάζεται στενά με το [[Νικόδημος ο Αγιορείτης|Νικόδημο Αγιορείτη]] στο πολύ σπουδαίο έργο έκδοσης των έργων του [[Γρηγόριος Παλαμάς|Γρηγορίου Παλαμά]]. Συνεχίζει όμως και πολύ σπουδαίο εξηγητικό, απολογητικό, ιστορικοδογματικό, λειτουργικό, υμνολογικό, φιλοσοφικό και παιδαγωγικό έργο<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 567</ref>, με αποτέλεσμα ''"να αποτελέσει από τους σημαντικότερους συντελεστές της αναζωογόνησης και της πνευματικής ανάτασης των σκλαβωμένων Ελλήνων"''<ref>"Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].</ref>. Το 1786 αναχωρεί για την Πάρο, αλλά ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος δεν του επιτρέπει να προσαράξει στο νησί, με αποτέλεσμα να κατευθυνθεί προς τη Χίο. Εκεί αναλαμβάνει μία σχολή, όπου την οδηγεί σε σημαντική ακμή<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566</ref>, αποχωρώντας σε ηλικία 90 ετών. Εκοιμήθη δύο χρόνια αργότερα στις [[Πρότυπο:24 Ιουνίου|24 Ιουνίου]] του 1813 στο μονίδριο του Αγίου Γεωργίου Ρεστών.
|