Σφαγές στην Κωνσταντινούπολη (1821): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αντικατάσταση παρωχημένου προτύπου με references tag
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 26:
Η είδηση για την επανάσταση στη Βλαχία έφτασε στην Κωνσταντινούπολη τη 1η Μαρτίου στον Ρώσο πρέσβη Στρογγανώφ, ο οποίος ενημέρωσε τον σουλτάνο και αρνήθηκε ότι η Ρωσία έχει οποιαδήποτε σχέση με τα γεγονότα.Η Υψηλή Πύλη δεν πείστηκε ότι η Ρωσία είναι αμέτοχη και θεώρησε ότι απειλείται το Ισλάμ. Προχώρησε σε αντίποινα κατά των Χριστιανών, αρχίζοντας από την Κωνσταντινούπολη και τους επιφανέστερους Έλληνες τις πρώτες μέρες του Μαρτίου. Κηρύχθηκε ιερός πόλεμος και ουλεμάδες (μαθητές ισλαμικών σχολών) περιέτρεχαν τις μουσουλμανικές συνοικίες εξεγείροντας τους μουσουλμάνους. Τουρκικός όχλος άρχισε βιαιοπραγίες κατά των Ελλήνων με καταστροφές καταστημάτων, ληστείες και φόνους. Οι Έλληνες κλείστηκαν στα σπίτια τους ενώ όσοι μπορούσαν αναχωρούσαν για την Οδησσό. Την 8η Μαρτίου αναγνώστηκε σε όλα τα τζαμιά φιρμάνι που καλούσε τους πιστούς να οπλιστούν και να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Στον Οικουμενικό Πατριάρχη δόθηκε εντολή να αφορίσει την επανάσταση και ταυτόχρονα κορυφαίοι ιερείς κλήθηκαν στο παλάτι όπου κρατήθηκαν ως όμηροι. Ο σουλτάνος κάλεσε επίσης τον σεϊχουλισλάμ (τον ανώτατο ιερωμένο των μουσουλμάνων) και του ζήτησε να κηρύξει φετφά (απόφαση) για την κήρυξη ιερού πολέμου και γενική σφαγή των χριστιανών. Ο σεϊχουλισλάμ ζήτησε κάποιο χρόνο για να το σκεφτεί. Στο διάστημα αυτό ενημέρωσε τον Πατριάρχη για τον επερχόμενο κίνδυνο τον οποίο θα μπορούσε να αποτρέψει αν λάμβανε διαβεβαιώσεις ότι η εξέγερση δεν ήταν γενική. Προ αυτής της κατάστασης ο Πατριάρχης εξέδοσε επιτίμια (αφορισμούς) κατά του Υψηλάντη, του Σούτσου και των επαναστατών της Βλαχίας. Η γενική σφαγή απετράπη αλλά οι εκτός ελέγχου γενίτσαροι και ο όχλος συνέχισε τις σφαγές εις βάρος των χριστιανών.<ref>[http://www.scribd.com/doc/62856698/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%97-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%82-%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-1#scribd Κόκκινος Δ., τ. 1, σελ. 245-261]</ref>
 
ΤηνΣτις 10 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα, ο αρχηγός της Εκκλησίας [[Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄|Γρηγόριος Ε΄]] απαγχονίστηκε μπροστά στην πόρτα του Πατριαρχείου και ο νεκρός του υπέστη τις ασχημότερες πράξεις. Το σκήνωμά του διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Πόλης και μετά από τρεις ημέρες πετάχτηκε στη θάλασσα. Οι πρόκριτοι και πολλοί άλλοι ιεράρχες θανατώθηκαν αλληλοδιαδόχως. Ο τραπεζίτης [[Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος (κόνσολας)|Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος]] απαγχονίστηκε. Όλοι οι Φαναριώτες, όσοι δεν πρόλαβαν να γλυτώσουν, ή φονεύθηκαν ή εξορίστηκαν στη Μικρά Ασία, για να φονευτούν οι περισσότεροι και εκεί. Ενώ οι ποινές συνεχίζονταν από τις επίσημες αρχές, ο όχλος ερεθιζόμενος από την κυβέρνηση και αυτός έκανε τις χειρότερες επιδρομές και επί διάστημα πολλών εβδομάδων στίφη καθοδηγούμενα από γενιτσάρους και ουλεμάδες διέτρεχαν την πόλη και τα περίχωρα του Βοσπόρου καταληστεύοντας και σφάζοντας τους Έλληνες. Στην [[Αδριανούπολη]] απαγχονίστηκε ο πρώην [[Κύριλλος Στ΄|Πατριάρχης Κύριλλος]] και πολλοί προεστοί. Στη [[Θεσσαλονίκη]] ο επίσκοποςτοποτηρητής του μητροπολίτη [[Μελέτιος Α' Κίτρους|επίσκοπος Κίτρους Μελέτιος]] και οι επισημότεροι κάτοικοι απαγχονίστηκαν, ενώ ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης απαγχονίστηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου διέμενεείχε μεταβεί για τη συμμετοχή του στην Σύνοδο του Πατριαρχείου. ΊδιαΣφαγές έγινανΧριστιανών έλαβαν χώρα και στη Λάρισα, τη [[Σμύρνη]], τις [[Κυδωνίες]], την Κω, τη Ρόδο, την Κρήτη και την Κύπρο.
 
[[File:Massacre of Greeks in Constantinople, 1821.JPG|thumb|Article in the "Gentleman's Magazine", London, June 1821 with news from the Greek Revolution of 1821.|Η είδηση για τις σφαγές και διώξεις Ελλήνων και Δυτικών στην Κωνσταντινούπολη, δημοσιευμένες στο περιοδικό Gentleman's Magazine του Λονδίνου το 1821.<ref>[https://books.google.gr/books?id=Mow3AAAAYAAJ&pg=PA480&dq=gentleman%27s+magazine+june+1821&hl=en&sa=X&ei=wznfU72VG4K5O4HSgNgM#v=onepage&q=Malvoisin&f=false The Gentleman's Magazine, London, Ιούν. 1821, τομ. XCI (91), σελ. 554, 555.]</ref>]]
 
Τον Μάιο θανατώθηκαν με πνιγμό στη θάλασσα 500 Πελοποννήσιοι. Τις πρώτες μέρες του Ιουνίου, μετά από την πυρπόληση του τουρκικού δικρότου στην ΕρεσόΕρεσσό, οι Τούρκοι στράφηκαν κατά των νησιωτών Ελλήνων που ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη. Πολλοί συνελήφθησαν, επιβιβάστηκαν με τη βία σε πλοία και πνίγηκαν στη θάλασσα. Άλλοι αποκεφαλίστηκαν στους δρόμους. Στις 4 Ιουνίου απαγχονίστηκαν ιερείς που κρατούνταν στις φυλακές, μεταξύ των οποίων οι Δέρκων Γρηγόριος, Αδριανουπόλεως Δωρόθεος Α', Θεσσαλονίκης Ιωσήφ και ο Τιρνόβου Ιωαννίκιος. Η ίδια εκδικητική μανία εκδηλώθηκε όταν μαθεύτηκε η επανάσταση στη Δυτική Ελλάδα. Πολλοί Ηπειρώτες και Βούλγαροι πνίγηκαν στη θάλασσα, ενώ Φαναριώτες εξορίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Από τους εξόριστους δημευόταν η περιουσία, έτσι ώστε στην εξορία συνέβαινε και η φυσική τους εξόντωση. Μερικοί Φαναριώτες αποκεφαλίστηκαν όπως οι Ιωάννης και Σκαρλάτος Καλλιμάχης.<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΙΒ', σ. 200.</ref>
 
Ο Σουλτάνος ζήτησε για εγγύηση επτά αρχιερείς. Οι τουρκικές αρχές τότε συνέλαβαν και φυλάκισαν στην [[Κωνσταντινούπολη]] στις φυλακές του Μποσταντζή τους Μητροπολίτες [[Ιωσήφ Αντωνόπουλος|Θεσσαλονίκης Ιωσήφ]], [[Δωρόθεος Πρώιος|Αδριανουπόλεως Δωρόθεο]], [[Αθανάσιος Νικομηδείας|Νικομηδείας Αθανάσιο]], [[Ευγένιος Καραβίας|Αγχιάλου Ευγένιο]], [[Διονύσιος Καλλιάρχης|Εφέσου Διονύσιο]], Δέρκων Γρηγόριο και Τυρνόβου Ιωαννίκιο.<ref>[[Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος]], ''Άγριοι διωγμοί'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ.ΙΒ , Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1975, σελ. 35</ref>
 
Στις [[10 Απριλίου]] απαγχονίστηκε ο [[Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄]] και ακολούθησε την ίδια ημέρα ο απαγχονισμός των αρχιερέων [[Αθανάσιος Νικομηδείας|Αθανασίου Νικομηδείας]], [[Ευγένιος Καραβίας|Ευγενίου Αγχιάλου]] και [[Διονύσιος Καλλιάρχης|Διονυσίου Εφέσου]]. Στις [[3 Ιουνίου]] [[1821]], έλαβαν χώρα οι απαγχονισμοί των υπόλοιπων φυλακισμένων μητροπολιτών σε διαφορετικό σημεία της Κωνσταντινούπολης: του μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Δωροθέου στο [[Μέγα Ρεύμα]], του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιωσήφ στο [[Γιενίκιοϊ|Νεοχώρι]], του μητροπολίτη Τυρνόβου Ιωαννικίου στο Αρναούτκιοϊ, και τέλος του μητροπολίτη Δέρκων Γρηγορίου στα Θεραπειά.<ref>[http://www.synaxarion.gr/gr/sid/3555/sxsaintinfo.aspx Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Ἱερομάρτυρας Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης]</ref><ref>Τασος Γριτσόπουλος, ''όπ.π.'', σελ. 491-492.</ref><ref>Αλέξανδρος Δ.εσποτόπουλος, ''Διωγμοί στην Κωνσταντινούπολη από τον Ιούνιο ώς τον Δεκέμβριο'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΒ΄, Αθήνα, 1975, σελ. 200.</ref><ref>Στέφανος Θωμόπουλος, «Ο μέγας Δέρκων Γρηγόριος (1801-1821)», ''Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος'', τομ. 1 (1928), σελ. 98.</ref>
 
Η ίδια εκδικητική μανία εκδηλώθηκε όταν μαθεύτηκε η επανάσταση στη Δυτική Ελλάδα. Πολλοί Ηπειρώτες και Βούλγαροι πνίγηκαν στη θάλασσα, ενώ Φαναριώτες εξορίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Από τους εξόριστους δημευόταν η περιουσία, έτσι ώστε στην εξορία συνέβαινε και η φυσική τους εξόντωση. Μερικοί Φαναριώτες αποκεφαλίστηκαν όπως οι Ιωάννης και Σκαρλάτος Καλλιμάχης.<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΙΒ', σ. 200.</ref>
 
==Απήχηση==