Ορθολογισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο ορθολογισμός συχνά έρχεται σε αντιπαράθεση με τον [[Εμπειρισμός|εμπειρισμό]]. Στη πράξη οι απόψεις αυτές δεν αποκλείονται αμοιβαία, αφού για παράδειγμα η [[φιλοσοφία της επιστήμης]] είναι και ορθολογιστική και εμπειρική. Αν τραβηχτεί όμως στα άκρα ο εμπειρισμός θεωρεί ότι όλες οι ιδέες προέρχονται από την εμπειρία, είτε μέσω των πέντε εξωτερικών [[Αίσθηση|αισθήσεων]], είτε μέσω των εσωτερικών αισθήσεων όπως ο πόνος και η ευχαρίστηση, και επομένως ότι η γνώση βασίζεται ουσιαστικά στην εμπειρία. Αντίστοιχα κάποιες εκδοχές ορθολογισμού υποστηρίζουν ότι ξεκινώντας με βασικές θεμελιώδεις αρχές, όπως τα αξιώματα της [[γεωμετρία|γεωμετρίας]], θα μπορούσε κανείς να αντλήσει [[Επαγωγή (φιλοσοφία)|επαγωγικά]] το σύνολο ολόκληρης της δυνατής γνώσης. Οι φιλόσοφοι που υποστήριζαν περισσότερο την άποψη αυτή ήταν ο Σπινόζα και ο Λάιμπνιτς, οι προσπάθειες των οποίων να αντιμετωπίσουν τα [[Γνωσιολογία|επιστημολογικά]] και [[Μεταφυσική|μεταφυσικά]] προβλήματα που έθεσε ο Ντεκάρτ οδήγησαν σε ανάπτυξη μιας κάπως θεμελιοκρατικής προσέγγισης του ορθολογισμού. Τόσο ο Σπινόζα όσο και ο Λάιμπνιτς υποστήριζαν ότι ''κατ 'αρχήν τουλάχιστον'' όλες οι γνώσεις, συμπεριλαμβανομένων των επιστημονικών γνώσεων, μπορούν να αποκτηθούν με τη χρήση του ορθού λόγου και μόνο. Αν και οι δύο παραδέχονταν ότι αυτό δεν είναι δυνατό στην πράξη για τον άνθρωπο, παρά μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές της επιστήμης όπως είναι τα μαθηματικά. Βέβαια πρέπει να τονιστεί ότι τα συναισθήματα και τα βιώματα κάθε ανθρώπου διαφέρουν. Επομένως, η υποκειμενικότητα αυτή του εμπειρισμού ίσως αποτελεί τροχοπέδη για την απόκτηση της γνώσης.