Μωάμεθ ΣΤ΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Μωάμεθ ΣΤ΄''' (τουρκ.: ''VI. Mehmed'', [[14 Ιανουαρίου]] [[1861]] - [[16 Μαΐου]] [[1926]]), ή ''Μεχμέτ Βαχιντεντίν'', ήταν ο 36ος και τελευταίος σουλτάνος της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]], κυβερνώντας από το [[1918]] έως το [[1922]]. Ο αδελφός του, [[Μωάμεθ Ε΄]], έγινε κληρονόμος του θρόνου μετά την αυτοκτονία του [[Γιουσούφ Ιζζεντίν Εφέντι]], γιου του [[Αμπντούλ Αζίζ]], το [[1916]], ως το μεγαλύτερο αρσενικό μέλος της [[Οθωμανική Δυναστεία|Οθωμανικής Δυναστείας]].<ref name=":0">{{Cite web|url=https://islamansiklopedisi.org.tr/mehmed-vi|title=MEHMED VI - TDV İslâm Ansiklopedisi|website=islamansiklopedisi.org.tr|language=en|accessdate=2020-06-16}}</ref>

Γεννήθηκε στις [[14 Ιανουαρίου]] [[1861]] στα [[Ντολμά Μπαχτσέ (ανάκτορο)|Ανάκτορα Ντολμαμπαχτσέ]] στην [[Κωνσταντινούπολη]] και έλαβε το όνομα Πρίγκιπας Μοχάμεντ Βαχίντ ουμπντίν εφέντη.<ref name=":2">Chisholm, Hugh, ed. (1911), ''The Encyclopædia Britannica'', '''7''', <q>Constantinople, the capital of the Turkish Empire</q></ref> Ήταν ο 20ός και τελευταίος γιος του Σουλτάνου [[Αμπντούλ Μετζίτ Α΄]] και μικρότερος αδελφός των Σουλτάνων [[Μουράτ Ε΄]], [[Αμπντούλ Χαμίτ Β΄]] και του προκατόχου του [[Μωάμεθ Ε΄]], τον οποίο και διαδέχτηκε στις [[4 Ιουλίου]] [[1918]] με το όνομα '''Μωάμεθ ΣΤ΄'''. Ήταν γιος της [[Γκιουλουστού Σουλτάνα|Γκιουλουστού Σουλτάν]]. Όταν η μητέρα του πέθανε ο Μεχμέτ ήταν βρέφος και έτσι δόθηκε στην [[Σαγιεστέ Χανιμεφέντι]] για να τον μεγαλώσει, η οποία ήταν μία άλλη σύζυγος του πατέρα του.<ref>Freely, John, ''Inside the Seraglio'', 1999, Chapter 16: The Year of Three Sultans.</ref>

Είχε τη φήμη ιδιαιτέρως έξυπνου και δραστήριου ατόμου, με διπλωματικές ικανότητες και φιλελεύθερες αρχές, ο οποίος όμως λόγω των συνθηκών υπό τις οποίες ανέβηκε στο θρόνο δεν μπορούσε να κάνει και πάρα πολλά πράγματα. Στην πραγματικότητα η οθωμανική αυτοκρατορία, μετά την ήττα της στον [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]] ήταν καταδικασμένη να καταρρεύσει και να διαμελιστεί μεταξύ των λαών που την αποτελούσαν, ακολουθώντας την τύχη των συμμάχων της, και υπ' αυτές τις συνθήκες τα περιθώρια ελιγμών της σουλτανικής κυβέρνησης ήταν ελάχιστα. Τελικά υπό την πίεση των [[Μεγάλες Δυνάμεις|Μεγάλων δυνάμεων]] αναγκάστηκε να αποδεχθεί τους όρους τους, όπως αυτοί διατυπώθηκαν στη συνδιάσκεψη του [[Σαν Ρέμο]], και να υπογράψει τη [[Συνθήκη των Σεβρών]].<ref name=":1">{{Cite book|title=Bu mülkün sultanları|first=Necdet|last=Sakaoğlu|publisher=Alfa Tarih|isbn=978-605-171-080-8|year=|date=2015|edition=1. basım|location=İstanbul|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/1078874199|id=1078874199|quote=}}</ref>

Οι Τούρκοι εθνικιστές, υπό τον [[Κεμάλ Ατατούρκ]], αρνήθηκαν να αποδεχτούν τους όρους της συνθήκης και στην επανάσταση που επακολούθησε κατάφεραν, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες και τους συσχετισμούς μεταξύ των Δυνάμεων, να επικρατήσουν μεν στο εσωτερικό, να αποδεχθούν τελικά τους όρους της συνθήκης, εκτός εκείνων που αφορούσαν την Ελλάδα και τίποτε περισσότερο από το να διατηρήσουν το ελάχιστο εναπομείναν έδαφος της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας μετονομάζοντάς το (περιοριζόμενοι) και επίσημα σε [[Τουρκία]].<ref name=":0" /><ref name=":2" />

Έτσι μετά την επικράτησή τους, οι κεμαλικοί δημιούργησαν Εθνική Εθνοσυνέλευση στην Άγκυρα και κήρυξαν στις [[1 Νοεμβρίου]] [[1922]] την κατάργηση του Σουλτανικού πολιτεύματος, αντικαθιστώντας το με [[Χαλιφάτο]]. Τότε και ο Σουλτάνος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη στις [[17 Νοεμβρίου]], με το Βρετανικό [[θωρηκτό]] Malaya, και να καταφύγει στη [[Μάλτα]].<ref name=":1" /><ref name=":0" />

Αργότερα εγκαταστάθηκε στην [[Ιταλία]], στο Σαν Ρέμο, όπου και πέθανε από αιφνίδιο καρδιακό επεισόδιο, τη νύκτα στις [[15 Μαΐου|15]] προς [[16 Μαΐου]] [[1926]]. Στο Χαλιφάτο τον διαδέχτηκε ο εξάδελφός του [[Αμπντούλ Μετζίτ Β΄]].<ref>Freely, John, ''Inside the Seraglio'', published 1999, Chapter 19: The Gathering Place of the Jinns</ref>