Βαρωνία της Χαλανδρίτσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Βαρωνία της Χαλανδρίτσας δημιουργήθηκε γύρω στο 1209 μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Σταυροφόρους, ανήκε στις 12 αρχικές κοσμικές βαρονίες του πριγκιπάτου της Αχαΐας αλλά μια από τις μικρότερες με τέσσερα μόνο ιπποτικά δώρα.<ref>Miller (1921), pp. 71–72</ref><ref>Bon (1969), pp. 107, 459</ref> Ο πρώτος βαρόνος καταγράφεται με την [[Συνθήκη της Σαπιέντζας]] (1209) ο Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ. Άλλοι ιστορικοί όπως ο Αλεξάντερ Μπακάν και ο [[Καρλ Χοπφ]] καταγράφουν σαν πρώτο βαρόνο τον Αούντεμπεργκ ντε Λα Τρεμουάιγ.<ref>Bon (1969), pp. 107, 459</ref><ref>Topping (1975), p. 119</ref> Ο διάδοχος του [[Ρομπέρ ντε Λα Τρεμουάιγ]] επιβεβαιώνεται γύρω στο 1230, σύμφωνα με την Ελληνική και Ιταλική έκδοση στο [[Χρονικόν του Μορέως]], οικοδόμησε το κάστρο της Χαλανδρίτσας.<ref>Bon (1969), pp. 107, 459</ref> Η Αραγωνέζικη έκδοση του Χρονικού από την άλλη λέει μια διαφορετική ιστορία, το κάστρο τη Χαλανδρίτσας οικοδόμησε ο [[Βαρωνία της Πάτρας|Βαρόνος της Πάτρας]] [[Κορράδος Αλλαμάνος]], το αγόρασε με 8 ιπποτικά δώρα ο [[Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος]] (1259) και το παραχώρησε σε έναν ιππότη με το όνομα Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ (''"Τρεμουλάς"'' στην ελληνική βιβλιογραφία), επίτροπος του [[Κατάλογος μοναρχών της Σικελίας|Βασιλιά της Σικελίας]]. Η Αραγωνέζικη έκδοση του Χρονικού αν και θεωρείται η περισσότερο αξιόπιστη σε αυτό το σημείο πρέπει να έκανε σφάλμα.<ref>Bon (1969), pp. 107–108</ref>

 

Ο τελευταίος βαρόνος της οικογένειας ήταν ο [[Νικολά ντε Λα Τρεμουάιγ]] του οποίου οι οικογενειακές σχέσεις με τους υπόλοιπους Τρεμουάιγ είναι άγνωστες.