Πιάτσα ντελ Πόπολο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Ο Σύνδεσμος για τον Οκταβιανός Αύγουστος οδηγούσε στο λήμα "Αύγουστος" μήνας. |
||
Γραμμή 6:
Το σχέδιο της σημερινής πλατείας έγινε σε νεοκλασικό ρυθμό μεταξύ 1811 και 1822 από τον αρχιτέκτονα Τζουζέπε Βαλαντιέρ. Αφαίρεσε ένα απλό συντριβάνι του Τζιάκομο ντελα Πόρτα του 1572 και κατεδάφισε μερικά ασήμαντα κτίρια και υψηλά τείχη για να σχηματίσει δύο ημικύκλια, που θυμίζουν το σχέδιο του [[Τζιαν Λορέντσο Μπερνίνι|Μπερνίνι]] για την πλατεία του [[Βασιλική του Αγίου Πέτρου|Αγίου Πέτρου]], αντικαθιστώντας την αρχική στριμωγμένη τραπεζοειδή πλατεία στο κέντρο της Βία Φλαμινία. Η Πιάτσα ντελ Πόπολο του Βαλαντιέρ όμως ενσωμάτωσε την πρασινάδα των δέντρων σαν ουσιώδες στοιχείο. Συνέλαβε το χώρο του σε μια Τρίτη διάσταση, εκφρασμένη με την κατασκευή της λεωφόρου (viale) που καταλήγει στην θέα με τα κιγκλιδώματα από το Πίντσιο.
Στο κέντρο της πλατείας στέκεται ένας Αιγυπτιακός οβελίσκος του Σέτι Α΄ (που ανεγέρθηκε αργότερα από το [[Ραμσής Β΄|Ραμσή Β΄]]) από την Ηλιούπολη. Οι τρεις πλευρές του οβελίσκου χαράχτηκαν κατά τη βασιλεία του Σέτυ Α΄ και η τέταρτη πλευρά υπό το Ραμσή Β΄. Ο οβελίσκος, γνωστός ως "Obelisco Flaminio", είναι ο δεύτερος αρχαιότερος και ένας από τους ψηλότερους οβελίσκους της Ρώμης (κάπου 24 μέτρα, ή 36 με τη βάση του). Ο οβελίσκος μεταφέρθηκε στη Ρώμη το 10 π.Χ. με εντολή του [[Οκταβιανός Αύγουστος|Αύγουστου]] και στήθηκε αρχικά στον Σίρκους Μάξιμους. Τοποθετήθηκε εδώ στην πλατεία από τον αρχιτέκτονα–μηχανικό Ντομένικο Φοντάνα το 1589 ως τμήμα του αστικού σχεδίου του Σίξτου Ε΄. Η πλατεία περιλάμβανε επίσης άλλοτε μία κεντρική κρήνη, που μεταφέρθηκε στην Πιάτσα Νικόζια το 1818, όταν προστέθηκαν γύρω από τη βάση του οβελίσκου κρήνες με τη μορφή Αιγυπτιακού ρυθμού λιονταριών.
Κοιτάζοντας από το βορρά τρεις δρόμοι εκτείνονται από την πλατεία στην πόλη, σχηματίζοντας τη λεγόμενη "τρίαινα" (ιλ Τριντέντε): η Βία ντελ Κόρσο στο κέντρο, η Βία ντελ Μπαμπουίνο στα αριστερά (που ανοίχτηκε το 1525 ως Βία Παολίνα) και η Βία ντε Ριπέτα (που ανοίχτηκε από το Λέοντα Ι΄το 1518 ως Βία Λεονίνα) στα δεξιά. Οι δίδυμες εκκλησίες (Le chiese gemelle) Σάντα Μαρία ντέι Μιράκολι (1681) και Σάντα Μαρία στο Μοντεσάντο (1679) που άρχισαν από τον Κάρλο Ραινάλντι και ολοκληρώθηκαν από το Μπερνίνι και τον Κάρλο Φοντάνα, ορίζουν τις συμβολές των δρόμων. Η στενή και λεπτομερής εξέταση των δίδυμων εκκλησιών αποκαλύπτει ότι δεν είναι απλά αντίγραφα η μια της άλλης, όπως θα ήταν σε ένα Νεοκλασικό σχέδιο, αλλά διαφέρουν σε πολλές λεπτομέρειες, προσφέροντας ποικιλία μέσα στη συμμετρική τους ισορροπία σε τεχνοτροπία [[μπαρόκ]]. Ο κεντρικός δρόμος, σήμερα γνωστός ως Βία ντελ Κόρσο, ήταν η αρχαία Βία Λάτα και στο βορρά συνδέεται με τον αρχαίο ρωμαϊκό δρόμο, τη Βία Φλαμινία, πέρα από την πύλη της πόλης και νότια οδεύει προς την Πιάτσα Βενέτσια, το Καπιτώλιο και την αγορά. Η Βία ντι Ριπέτα οδηγεί, περνώντας από το Μαυσωλείο του Αυγούστου, στον [[Τίβερης|Ποταμό Τίβερη]], όπου βρισκόταν ο μπαρόκ σταθμός αποβίβασης στο ποτάμι Πόρτο ντι Ριπέτα, μέχρι που καταστράφηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Η Βία ντελ Μπαμπουίνο που συνδέει με την Πιάτσα ντι Σπάνια. Πήρε το όνομά της από ένα γκροτέσκο γλυπτό του Σειληνού που πήρε το λαϊκό όνομα "Μπαμπουίνος".
| |||