Θρησκεία στη Γερμανία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 30:
=== 1648-1871 ===
Δύο κύριες εξελίξεις αναμόρφωσαν τη θρησκεία στη Γερμανία μετά το 1814. Υπήρξε ένα κίνημα για την ένωση των μεγαλύτερων λουθηρανικών και των μικρότερων μεταρρυθμισμένων προτεσταντικών εκκλησιών. Οι ίδιες οι εκκλησίες το έφεραν αυτό στο [[Βάδη-Βυρτεμβέργη|Μπάντεν]], το Νασάου και τη [[Βαυαρία]]. Ωστόσο, στην [[Πρωσία]] ο Βασιλιάς [[
Από τη θρησκευτική άποψη του τυπικού Καθολικού ή Προτεστάντη, έγιναν σημαντικές αλλαγές όσον αφορά μια πολύ πιο εξατομικευμένη θρησκευτικότητα που εστίαζε στο άτομο περισσότερο από την εκκλησία ή την τελετή. Αντίθετα με τον ορθολογισμό του τέλους του 18ου αιώνα, δόθηκε μια νέα έμφαση στην ψυχολογία και το συναίσθημα του ατόμου, ειδικά όσον αφορά το ενδεχόμενο αμαρτίας, λύτρωσης, και τα μυστήρια και τις αποκαλύψεις του [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμού]]. Πιετιστικές αναβιώσεις ήταν κοινές στους Προτεστάντες. Μεταξύ των Καθολικών υπήρξε μια απότομη αύξηση στα δημοφιλή προσκυνήματα. Μόνο το 1844, μισό εκατομμύριο προσκυνητές πέρασαν από πόλη [[Τριρ|Τρίερ]] της [[Ρηνανία|Ρηνανίας]] για να δουν την απρόσκοπτη ρόμπα του Ιησού, που λέγεται ότι ήταν η ρόμπα που φορούσε ο Ιησούς στο δρόμο για τη σταύρωσή του. Οι καθολικοί επίσκοποι στη [[Γερμανία]] ήταν ιστορικά σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητοι από τη Ρώμη, αλλά τώρα το [[Βατικανό]] ασκούσε ολοένα και περισσότερο έλεγχο, έναν νέο «υπεραμοντανισμό» Καθολικών που ήταν πολύ πιστοί στη Ρώμη. Μια έντονη διαμάχη ξέσπασε το 1837–38 στην ευρύτερα Καθολική [[Ρηνανία]] σχετικά με τη θρησκευτική εκπαίδευση παιδιών μικτών γάμων, όπου η μητέρα ήταν Καθολική και ο πατέρας Προτεστάντης. Η κυβέρνηση θέσπισε νόμους για να απαιτήσει αυτά τα παιδιά να μεγαλώνονται πάντα ως Προτεστάντες, σε αντίθεση με τον Ναπολεόντειο Νόμο που είχε προηγουμένως επικρατήσει και επέτρεψε στους γονείς να πάρουν την απόφαση. Έθεσε τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο υπό κατ 'οίκον περιορισμό. Το 1840, ο νέος βασιλιάς [[Φρέντερικ Γουίλιαμ Δ']] ζήτησε συμφιλίωση και τερμάτισε τη διαμάχη συμφωνώντας με τα περισσότερα από τα καθολικά αιτήματα. Ωστόσο, οι καθολικές αναμνήσεις παρέμειναν βαθιές και οδήγησαν σε μια αίσθηση ότι οι Καθολικοί έπρεπε πάντα να παραμείνουν μαζί απέναντι σε μια αναξιόπιστη κυβέρνηση. <ref>Holborn, ''A History of Modern Germany 1648–1840'' (1964) pp 498–509</ref>
| |||