Αιδοίο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πολλές φορές το αιδοίο χρησιμοποιείται [[συνεκδοχή|συνεκδοχικά]] εννοώντας τη γυναίκα με προσβλητικό τρόπο, υπονοώντας μια φύση της που συνδέεται στενά με τα γεννητικά της όργανα με σκοπό να την υποβιβάσει μονο σε αυτά. Συνήθως στις περιπτώσεις αυτές, αντί για τη λέξη αιδοίο χρησιμοποιείται η δημοτική ονομασία του, «μουνί». Πιο συχνά όμως η λέξη «μουνί» χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη για να περιγράψει υποτιμητικά έναν άντρα καθώς στις ανδροκρατικές κοινωνίες η ταύτιση με τα γυναικεία γεννητικά όργανα θεωρείται προσβλητική αφού αυτά θεωρούνται κατώτερα από τα αντρικά.

ΕπειδήΣτα πλαίσια αυτής της υπολειπόμενης θεώρησης των γυναικείων γεννητικών οργάνων στο παρελθόν οι γυναίκες έχουν θεωρηθεί «λειψές» σε σχέση με τους άντρες. Καθώς, σε αντίθεση με το [[πέος]] και τους [[όρχεις]] το αιδοίο δεν είναι εμφανώς ορατό και επειδή τα γυναικεία γεννητικά όργανα είναι εσωτερικά, έχουν θεωρηθεί οι γυναίκες «λειψές» σε σχέση με τους άντρες. Οο [[Σίγκμουντ Φρόυντ]] υποστήριξε στη θεωρία του για τη [[σεξουαλικότητα]] ότι το κορίτσι στην ηλικία των 4 έως 5 ετών αναπτύσσει το «φθόνο του πέους» ''(Penisneid, penis envy)'', όταν βλέπει ότι τα αγόρια ή οι άνδρες έχουν ένα εξάρτημα «επιπλέον». Η θεωρία αυτή έχει αμφισβητηθεί επανειλημμένως.

Εκτός από τον «φθόνο του πέους», σε πολλές αρχαίες παραδόσεις καθώς και σε ψυχαναλυτικά κείμενα, υπάρχουν αναφορές στο «οδοντωτό αιδοίο» (vagina dentata), στον αντρικό φόβο δηλαδή, ότι το αιδοίο περιβάλλεται από δόντια.<ref>{{Cite journal|url=https://link.springer.com/article/10.1007%2FBF02742415|title=“Fearing our mothers”: An overview of the psychoanalytic theories concerning thevagina dentata motif F547.1.1|last=Otero|first=Solimar|date=1996-09|journal=The American Journal of Psychoanalysis|issue=3|doi=10.1007/bf02742415|volume=56|pages=269–288|language=en|issn=0002-9548}}</ref><ref>{{Cite journal|url=http://www.jstor.org/stable/1462869|title=The "Vagina Dentata" and the "Immaculatus Uterus Divini Fontis"|last=Raitt|first=Jill|date=1980|journal=Journal of the American Academy of Religion|issue=3|volume=48|pages=415–431}}</ref><ref>{{Cite journal|url=https://doi.org/10.1111/j.2044-8341.1985.tb02652.x|title=Dangers of the vagina|last=Beit-Hallahmi|first=Benjamin|date=1985-12|journal=British Journal of Medical Psychology|issue=4|doi=10.1111/j.2044-8341.1985.tb02652.x|volume=58|pages=351–356|issn=0007-1129}}</ref><ref>{{Cite book|title=The monstrous-feminine : film, feminism, psychoanalysis|first=Creed,|last=Barbara.|publisher=Routledge|isbn=0415052580|year=|date=1993|chapter=The Medusa's Head: The Vagina Dentata|location=London|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/27677261|id=27677261}}</ref> Σε αυτό ίσως να συμβάλλει και η ομοιότητά του με το στόμα. Ο [[Έριχ Νόιμαν]] (Erich Neumann) υποστηρίζει στο έργο του ''The Great Mother'' ότι «το μοτίβο της vagina dentata είναι ιδιαίτερα έντονο στη μυθολογία των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής. Στη μυθολογία άλλων φυλών Ινδιάνων, ένα σαρκοφάγο ψάρι κατοικεί στον κόλπο της Τρομερής Μητέρας». Σύμφωνα με την Καμίλ Πάλια (Camille Paglia), «το οδοντωτό αιδοίο δεν αποτελεί μια σεξιστική παραίσθηση: το πέος βγαίνει μικρότερο μετά από την είσοδό του στον κόλπο»<ref>Paglia, Camille (1991). Sexual Personae: Art and Decadence from Nefertiti to Emily Dickinson, NY:Vintage; p. 47</ref>.