Ούστασε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διάσωση 1 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0 |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 85:
Οι [[Δυνάμεις του Άξονα]] [[Γερμανική εισβολή στη Γιουγκοσλαβία|εισέβαλαν στη Γιουγκοσλαβία]] στις 6 Απριλίου 1941. Ο Βλάντκο Μάτσεκ, ηγέτης του Κροατικού Αγροτικού Κόμματος (HSS), που ήταν τότε το μεγαλύτερο κόμμα στην Κροατία, απέρριψε την προσφορά των Γερμανών να ηγηθεί της νέας κυβέρνησης. Στις 10 Απριλίου ο ανώτερος Ούστασε του εσωτερικού, Σλάβκο Kβάτερνικ, ανέλαβε τον έλεγχο της αστυνομίας στο Ζάγκρεμπ και την ίδια μέρα από μια ραδιοφωνική εκπομπή διακήρυξε τη δημιουργία του [[Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας]] (''Nezavisna Država Hrvatska'', NDH). Το όνομα του κράτους ήταν μια προσπάθεια κεφαλαιοποίησης του Κροατικού αγώνα για ανεξαρτησία. Ο Μάτσεκ εξέδωσε μια δήλωση εκείνη την ημέρα, καλώντας όλους τους Κροάτες να συνεργαστούν με τις νέες αρχές<ref>Maček, Vladko. In the Struggle for Freedom (New York: Robert Speller & Sons, 1957), p. 230.</ref>. Στην κορυφή της διοίκησης ήταν. Ο Αντε Πάβελιτς διορίστηκε ως αρχηγός του κράτους της Κροατίας, αφού ο Αδόλφος Χίτλερ είχε αποδεχθεί τη σχετική πρόταση του Μπενίτο Μουσολίνι στις 10 Απριλίου 1941. Η Κροατική Εθνοφρουρά ήταν οι ένοπλες δυνάμεις της Κροατίας, ενώ στη συνέχεια συγχωνεύθηκε στις Κροατικές Ενοπλες Δυνάμεις <ref>Goldstein, Ivo (2001). Croatia: A History. Hurst & Co. p. 133. ISBN 978-0-7735-2017-2.</ref>
[[File:Black Legion 1942.jpg|thumb|Moνάδα των Ούστασε στο Σαράγεβο]]
Εν τω μεταξύ ο Πάβελιτς και αρκετές εκατοντάδες Ούστασε εγκατέλειψαν τα στρατόπεδα τους στην Ιταλία για το Ζάγκρεμπ, όπου ανακήρυξε νέα κυβέρνηση στις 16 Απριλίου 1941.<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref> Εδωσε ο ίδιος στον εαυτό του τον τίτλο του «Πογκλάβνικ» - Κροατικό ανάλογο του «Φύρερ». Το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας κηρύχθηκε στα Κροατικά «εθνοτικά και ιστορικά εδάφη»Tomasevich 2001, p. 466 «… ethnic and historical territory».<nowiki></ref></nowiki>, τη σημερινή [[Κροατία|Δημοκρατία της Κροατίας]] (χωρίς την [[Ίστρια]]), τη [[Βοσνία και Ερζεγοβίνη[[, τη Σύρμια και τον Κόλπο του [[Κότορ]]. Ωστόσο, λίγες μέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, οι Ούστασε αναγκάστηκαν<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref> να υπογράψουν τη Συνθήκη της Ρώμης, με την οποία παρέδωσαν στην Ιταλία τμήμα της [[Δαλματία]]ς, τα νησιά [[Κρκ]], [[Ραμπ]], [[Κόρτσουλα]], [[Σόλτα]], [[Μλιετ]] και Τσιόβο και το Μπίογκραντ, το [[Σίμπενικ]], το [[Σπλιτ]] και τμήμα του Kόναβλε και του Κόλπου του Kότορ. Ο ''[[de facto]]'' έλεγχος αυτών των εδαφών ποίκιλε στο μεγαλύτερο μέρος του πολέμου, καθώς οι [[Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι|Παρτιζάνοι]] ενισχύονταν, ενώ οι Γερμανοί και οι Ιταλοί ασκούσαν όλο και περισσότερο άμεσο έλεγχο στις περιοχές που τους ενδιέφεραν. Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί χώρισαν το NDH σε δύο ζώνες επιρροής, μία στη νοτιοδυτική που ελέγχονταν από τους Ιταλούς και μια άλλη στα βορειοανατολικά που ελέγχονταν από τους Γερμανούς. Για το λόγο αυτό το NDH έχει περιγραφεί ως «ιταλογερμανικό οιονεί προτεκτοράτο». Το Σεπτέμβριο του 1943, μετά την ιταλική συνθηκολόγηση, το NDH προσάρτησε ολόκληρη την περιοχή, που είχε αποδοθεί την Ιταλία σύμφωνα με τη Συνθήκη της Ρώμης<ref>Tomasevich 2001, pp. 233–302</ref>.
===Πολιτοφυλακή των Ούστασε===
| |||