Καρμπονάροι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Προέλευση==

Για την προέλευση των Καρμπονάρων υπάρχουν διάφοροι θρύλοι και λίγα ιστορικά στοιχεία. Σύμφωνα με τους δικούς τους μύθους, έχουν γενεαλογική συνέχεια από διάφορες εποχές, όπως την εποχή του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας και τη μεσαιωνική Σαξωνία, τη Γαλλία του Valois και την Ελισαβετιανή Αγγλία. Μια ιταλική μελέτη τοποθετεί τη γέννηση της οργάνωσης σε τεκτονική στοά της Νάπολης το 1786. Σύμφωνα με τη σύγχρονη αποδεκτή άποψη, οι Καρμπονάροι εμφανίζονται σαν ένα αντι-γαλλικό κίνημα ήδη από το 1807 στη Νάπολη, ενώ κατ' άλλους το κίνημα ήταν αρχικά γαλλικό κατά του Ναπολέοντα που εξαπλώθηκε στην Ιταλία.<ref>[https://books.google.gr/books?id=k3FVAgAAQBAJ&printsec=frontcover&dq=The+Four+Horsemen:+Riding+to+Liberty+in+Post-Napoleonic&hl=el&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=The%20Four%20Horsemen%3A%20Riding%20to%20Liberty%20in%20Post-Napoleonic&f=false Richard Stites, The Four Horsemen: Riding to Liberty in Post-Napoleonic Europe. OUP USA, 2014, σ. 135]</ref>

Στην εποχή της μεγάλης δόξας του (1820 -1821), ο Καρμποναρισμός είχε εξαπλωθεί ακόμα και στον γυναικείο πληθυσμό και ιδρύονταν η μία μετά την άλλη αρκετές γυναικείες στοές, τα μέλη των οποίων ονομάζονταν «Κηπεύτριες» («Le Giardiniere»-λε τζαρντινιέρε, ιταλική γλώσσα) και ως ψευδώνυμα έπαιρναν ονόματα λουλουδιών. Σύμφωνα με το «Λεξικό Ελευθερουδάκη» κατά την περίοδο αυτή η Καρμποναρία είχε περίπου 300.000 μέλη, ανησύχησε δε τόσο πολύ την περιβόητη Ιερά Συμμαχία, ώστε αυτή στο συνέδριο της στη [[Λιουμπλιάνα]] (το γνωστό Λάιμπαχ των σχολικών βιβλίων) τον Ιανουάριο του 1821, κήρυξε «υπ’ αριθμόν 1 εχθρό της» την Καρμποναρία και όρισε να θανατώνονται τα στελέχη της ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Το Μάρτιο του 1821 σημειώθηκε ακόμα ένας ξεσηκωμός, αυτή την φορά στο [[Πεδεμόντιο]] υπό τον Σανταρόζα. Όμως και αυτός ο ξεσηκωμός κατεστάλη από τον αυστριακό στρατό και ο Σανταρόζα μόλις την τελευταία στιγμή κατόρθωσε να διαφύγει στη Γαλλία και αργότερα στο [[Λονδίνο]], από όπου και ήρθε στη συνέχεια στην επαναστατημένη Ελλάδα και πολέμησε πλάι στους αγωνιστές του 1821.

 

 

Ισχυρό ρεύμα Καρμποναρισμού εκδηλώθηκε και στη [[Λομβαρδία]] και τη [[Βενετία]], με κύριο στόχο το κτύπημα των κατακτητών Αυστριακών (τότε υπό αυστριακή κατοχή οι ανωτέρω ιταλικές σήμερα περιοχές). Κι εδώ όμως η συνωμοσία κατεστάλη τον Οκτώβριο του 1820 και αρκετοί από τους ηγέτες της, όπως λ.χ. ο κόμης Φεντερίκο Κονφαλονιέρι, ο μουσικός και συγγραφέας Πιέρο Μαροντσέλλι, ο ποιητής, συγγραφέας και δραματουργός Σίλβιο Πέλικο κ.ά., αφού διαπομπεύθηκαν στο [[Μιλάνο]], κατέληξαν στα μπουντρούμια των Αυστριακών.

 

==Πηγές==

*''Έρικ Χομπσμπάουμ'', Η Εποχή των Επαναστάσεων 1789-1848, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) Αθήνα, 2005

 

 

[[Κατηγορία:Καρμπονάροι| ]]