Καρμπονάροι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
[[File:Banner of the Carboneria.png|250px|right|thumb|To λάβαρο των Καρμπονάρων]]
Οι '''Καρμπονάροι''' ήταν μυστικές επαναστατικές οργανώσεις-εταιρείες που ιδρύθηκαν το 19ο αιώνα στην [[Ιταλία]]. Οι Ιταλοί ''καρμπονάροι'' επηρέασαν πολλές άλλες επαναστατικές ομάδες στην [[Ισπανία]], τη [[Γαλλία]], τη [[Ρωσία]] (Δεκεμβριστές π.χ.) καθώς και τη [[Φιλική Εταιρεία]], τη μυστική οργάνωση που έθεσε τις βάσεις της
Η Ιταλία, κατακερματισμένη εκείνη την περίοδο σε πόλεις-κράτη, αποτέλεσε το πρόσφορο έδαφος για την ένωση σε μυστικές εταιρείες ιταλών πατριωτών που ονειρεύονταν μια πατρίδα ενωμένη και ανεξάρτητη καθώς και δημοκρατική. Οι Καρμπονάροι σημάδεψαν μια ολόκληρη επαναστατική εποχή και μέλη τους πήραν μέρος σε σημαντικότατα γεγονότα, όπως την ιταλική επανένωση (το λεγόμενο Ριζορτζιμέντο), την επανάσταση του 1820 στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων στον [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Αγώνα της Ανεξαρτησίας]] (βλ. το φιλέλληνα [[Σαντόρε ντι Σανταρόζα|Σανταρόζα]]). Κυριάρχησαν στα νότια της Ιταλίας, την ώρα που στα βόρεια υπήρχαν οι οργανώσεις Αντέλφια (Adelfia, από την
==Προέλευση==
Γραμμή 39:
Διωγμός ιδιαίτερα σκληρός εξαπολύθηκε ακόμα και στη [[Μόντενα]] από τον τυραννικό αυστριακό δούκα της πόλης Φραγκίσκο τον Δ' (1779 – 1846), τον οποίο η μητέρα του Μαρία Βεατρίκη είχε συμβουλεύσει «ποτέ να μη συγχωρέσει τους δημοκρατικούς, ποτέ να μην ακούει τις διαμαρτυρίες των υπηκόων του, τους οποίους τίποτε δεν ικανοποιεί και όσο πιο φτωχοί είναι, τόσο πιο ήσυχα κάθονται», παρόλο που στην πόλη δεν είχε εκδηλωθεί εξέγερση: περισσότεροι από 350 άνθρωποι συνελήφθησαν και υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια, και τελικώς 25 στάλθηκαν στα κάτεργα και 56 καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ δεκάδες άλλοι είχαν διαφύγει στο εξωτερικό (ανάμεσά τους και ο μετέπειτα διευθυντής του [[Βρετανικό Μουσείο|Βρετανικού Μουσείου]] Αντόνιο Πανίτσι. Σε αντίποινα, οι Καρμπονάροι εκτέλεσαν αργότερα (το Μάιο του 1822) τον αρχηγό της αστυνομίας Τζούλιο Μπεζίνι, που είχε συντονίσει το διωγμό.
«Ωστόσο», όπως γράφει ο Χόμπσμπαουμ (σελ. 158), «ο Καρμποναρισμός (με τη γενική του έννοια) παρέμεινε η κύρια μορφή επαναστατικής οργάνωσης, και η διάθεσή του να συμβάλει στην
Από την άλλη μια καινούργια καταδίκη των Καρμπονάρων ήλθε το 1825 από τον αδίστακτο [[Πάπας Λέων ΙΒ'|πάπα Λέοντα τον ΙΒ']], ο οποίος άλλωστε είχε επιβάλει ένα σκληρό θεοκρατικό καθεστώς στην παπική επικράτεια, περιορίζοντας ξανά τους [[Εβραίοι|Εβραίους]] σε γκέτο και ορίζοντας σκληρότατες ποινές ακόμη και για «εγκλήματα κατά της πίστης», όπως λ.χ. η κατανάλωση κρέατος τις Παρασκευές.
|