Γερμανικές γενικές εκλογές Μαρτίου 1933: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις [[5 Μαρτίου]] [[1933]], διενεργήθηκαν οι τελευταίες πολυ - κομματικέςπολυκομματικές '''γενικές ([[Ομοσπονδιακό κράτος|ομοσπονδιακές]]) εκλογές''' της προπολεμικής Γερμανίας. <br />

Το «[[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα]]» (NSDAP) διατήρησε την πρωτοκαθεδρία στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων με ποσοστό 43.9 % -, αυξάνοντας μάλιστα τα ποσοστά του κατά 10 μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές αλλά χωρίς -ούτε τώρα- να καταφέρει να αποσπάσει την πολυπόθητη '''αυτοδυναμία'''.<br />

Όσον αφορά στα δύο κόμματα της αντίθετης ιδεολογίας, το μεν [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας|Σοσιαλδημοκρατικό]] (SPD) κατάφερε λίγο - πολύ να κρατήσει τα ποσοστά του σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες [[Γερμανικές γενικές εκλογές Νοεμβρίου 1932|εκλογές του Νοεμβρίου του 1932]] (18.3% έναντι 20.43% τον Νοέμβριο του 1932), το δε [[Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας|Κομμουνιστικό]] (KPD) κατάφερε αν και είχε μείωση 4 περίπου ποσοστιαίων μονάδων, να κερδίσει ένα 12.3% των γερμανών ψηφοφόρων (έναντι 16.8 % τον Νοέμβριο του 1932). <br />

Την [[Κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί|ανάρρηση του Αδόλφου Χίτλερ]] στην Καγκελαρία του [[Ράιχ]], στις [[30 Ιανουαρίου]] του [[1933]], ακολούθησαν οι εκλογές με τις οποίες στην ουσία ζητούσε την απδοχήαποδοχή της κυβέρνησής του από τον γερμανικό λαό. Με το προεδρικό διάταγμα της 1ης Φεβρουαρίου του 1933 διαλύθηκε το Ράιχσταγκ και προκηρύχτηκαν εκλογές γιςγια τις [[5 Μαρτίου]], που συνέπεσαν με τις εκλογές του κρατιδίου της [[Πρωσία|Πρωσίας]]. Την ίδια μέρα, ο Χίτλερ εκφώνησε από ραδιοφώνου μιανμια σημανικήσημαντική ομιλία (η οποία αναδημοσιεύτηκε στις εφημερίδες) όπου, περιγράφοντας την μέχρι τότε πορεία της Γερμανίας, τα ''«14 χρόνια διακυβέρνησης από τους Μαρξιστές»'', τις ταπεινωτικές για την Γερμανία αποφάσεις της [[Συνθήκη των Βερσαλλιών|Συνθήκης των Βερσαλλιών]], τις μάχες του κόμματός του να αντισταθεί στον ''«[[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβικισμό]]»'' και τον ''«[[Αναρχισμός|Αναρχισμό]]»'', έθετε σε γνώση του γερμανικού λαού τις βάσεις και τους στόχους της διακυβέρνησής του, αρχίζοντας στην ουσία την προεκλογική του εκστρατεία. <ref>http://ghdi.ghi-dc.org/sub_doclist.cfm?sub_id=169&section_id=13</ref><br />

Στις [[7 Φεβρουαρίου]] οι Σοσιαλδημοκράτες ξεκίνησαν την προεκλογική τους εκστρατεία στο [[Βερολίνο]], ενώ τρεις μέρες αργότερα, στις [[10 Φεβρουαρίου]] έκανε την έναρξη της εκστρατείας του και ο Χίτλερ, με μια ομιλία του στο ιστορικό στάδιουστάδιο του Βερολίνου, "Berliner Sportpalast". Προετοιμάζοντας το κλίμα τρόμου που θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες, ο τότε «Υπουργός Εσωτερικών» του κρατιδίου της Πρωσίας, [[Χέρμαν Γκαίρινγκ]] εξέδωσε στις [[17 Φεβρουαρίου]] μια διαταγή στην οποία καλούσε τους αστυνομικούς να μηνμη διστάσουν να κάνουν χρήση των όπλων τους όταν η κατάσταση το απαιτούσε. Λίγες μέρες αργότερα έδωσε την εξουσία στα [[SA]], τα [[SS]] και τα μέλη του [[Στάλχελμ]] να λειτουργήσουν ως ''βοηθητική Αστυνομία'' (Hilfspolizei). <ref>Heinrich August Winkler: Der lange Weg nach Westen, Βόννη, 2005, σελ. 9</ref><br />

Με βάση το διάταγμα «[[Διάταγμα για την προστασία του Λαού και του Κράτους]]» της 28ης Φεβρουαρίου, - που ακολούθησε τον [[Εμπρησμός του Ράιχσταγκ|εμπρησμό του Ράιχσταγκ]] στις [[27 Φεβρουαρίου]] [[1933]], το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα με τις παραστρατιωτικές του οργανώνσεις των [[SA]] και των [[SS]] επιδόθηκε σε μια εκστρατεία εκφοβισμού του πληθυσμού προκειμένου να ''καθοδηγήσει'' την ψήφο των πολιτών και να εξασφαλίσει μια συντριπτική νίκη. <ref> Richard J. Evans: "The Coming of the Third Reich" εκδ. Penguin Press, 2004, σελ. 317</ref>

Το Κομμουνιστικό Κόμμα στην ουσία τελούσε υπό διωγμό αφού παράλληλα με την προεκλογική εκστρατεία, 4000 μέλη του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού του [[Έρνστ Τέλμαν]], συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στα πρώτα [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης|στρατόπεδα συγκέντρωσης]] που λειτούργησαν γι' αυτό το σκοπό,. ενώ τοΤο ίδιο συνέβη και σε πολλά μέλη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, αναγκάζοντας την ηγεσία του να μετεγκατασταθεί στην [[Πράγα]].<br />

Ο μεγάλος ηττημένος αυτών των εκλογών ήταν το «Κομμουνιστικό ΚόμμμαΚόμμα Γερμανίας». Ολοκληρωτικά αποκλεισμένο από τηντη δυνατότητα προεκλογικής εκστρατείας και πανταχόθεν βαλλόμενο ως υπεύθυνο για απόπειρα επανάστασης, φυσικό ήταν να πληγεί στην εκλογική αναμέτρηση. Ωστόσο, παρόλα αυτά, πιθανολογείται και άμεση μετάβαση των ψηφοφόρων του στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμμα, κυρίως εκείνων που είχαν βρει στέγη εκεί λόγω συγκυριών κατά τα χρόνια της ύφεσης της οικονομίας της [[Γερμανία|Γερμανίας]], και όχι λόγω ιδεολογίας. Ιδιαίτερα έντονο υπήρξε το φαινόμενο αυτό στην περιοχή της αναταλικήςανατολικής Πρωσίας, όπου αν και ιστορικό προπύργιο των [[Μαρξισμός|μαρξιστικών]] κομμάτων, τώρα κινούνταν προς το NSDAP.<br />

Τα κόμματα κεντρώου προσανατολισμού, όπως το «Κόμμα του Κέντρου» και το «Λαϊκό Κόμμα της Βαυαρίας» παρέμειναν σταθερά, έχοντας τους μόνιμους ψηφοφόρους τους κυρίως στηνστη δυτική Γερμανία αλλά και στηνστη Νότια.<ref>Heinrich August Winkler: "Der Weg in die Katastrophe. Arbeiter und Arbeiterbewegung in der Weimarer Republik", 1990, σελ. 884-888</ref>

Η πρώτη κίνηση της κυβέρνησης, την αμέσως επόμενη ημέρα, στις [[6 Μαρτίου]], ήταν να κηρύξει παράνομο το Κομμουνιστικό Κόμμμα Κόμμα (με βάση το «Διάταγμα του εμπρησμού του Ράιχσταγκ») και να καταργήσει τις έδρες του στο Κοινοβούλιο <ref> Richard J. Evans :"The Coming of the Third Reich", 2003, εκδ. Penguin Press</ref>. Στο νέο Κοινοβούλιο, - οι συνεδριάσεις του οποίου γίνονταν τώρα στο κτίριο "Kroll-Oper", (κτίριο [[Όπερα|όπερας]] Kroll) -με 566 έδρες συνολικά, το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα είχε την απόλυτη πλειοψηφία. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό προκειμένου ο Χίτλερ να πραγματοποιήσει τις αλλαγές που σχεδίαζε.<br />

Οι επόμενες εκλογές, του Νοεμβρίου του 1933, δενδε θα είναι παρά μια καρικατούρα εκλογών αφού υπήρχε ένα ψηφοδέλτιο με μέλη του Ναζιστικού κόμματος και κάποιων φίλα προσκείμενων "φιλοξενούμενων προσωπικοτήτων" και .<ref>[[:en:German parliamentary election, November 1933]]</ref><br />