Γερμανικές γενικές εκλογές Μαρτίου 1933: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Όσον αφορά στα δύο κόμματα της αντίθετης ιδεολογίας, το μεν [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας|Σοσιαλδημοκρατικό]] (SPD) κατάφερε λίγο πολύ να κρατήσει τα ποσοστά του σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες [[Γερμανικές γενικές εκλογές Νοεμβρίου 1932|εκλογές του Νοεμβρίου του 1932]] (18.3% έναντι 20.43% τον Νοέμβριο του 1932), το δε [[Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας|Κομμουνιστικό]] (KPD) κατάφερε αν και είχε μείωση 4 περίπου ποσοστιαίων μονάδων, να κερδίσει ένα 12.3% των γερμανών ψηφοφόρων (έναντι 16.8 % τον Νοέμβριο του 1932). <br />

Το κυβερνητικό σχήμα, τελικά προέκυψε από την συνεργασία του NSDAP με τον συνασπισμό των εθνικιστικών κομμάτων KSWR.

==Η πορεία προς τις εκλογές==

Την [[Κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί|ανάρρηση του Αδόλφου Χίτλερ]] στην Καγκελαρία του [[Ράιχ]], στις [[30 Ιανουαρίου]] του [[1933]], ακολούθησαν οι εκλογές με τις οποίες στην ουσία ζητούσε την αποδοχή της κυβέρνησής του από τον γερμανικό λαό. Με το προεδρικό διάταγμα της 1ης Φεβρουαρίου του 1933 διαλύθηκε το Ράιχσταγκ και προκηρύχτηκαν εκλογές για τις [[5 Μαρτίου]], που συνέπεσαν με τις εκλογές του κρατιδίου της [[Πρωσία|Πρωσίας]]. Την ίδια μέρα, ο Χίτλερ εκφώνησε από ραδιοφώνου μια σημαντική ομιλία (η οποία αναδημοσιεύτηκε στις εφημερίδες) όπου, περιγράφοντας την μέχρι τότε πορεία της Γερμανίας, τα ''«14 χρόνια διακυβέρνησης από τους Μαρξιστές»'', τις ταπεινωτικές για την Γερμανία αποφάσεις της [[Συνθήκη των Βερσαλλιών|Συνθήκης των Βερσαλλιών]], τις μάχες του κόμματός του να αντισταθεί στον ''«[[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβικισμό]]»'' και τον ''«[[Αναρχισμός|Αναρχισμό]]»'', έθετε σε γνώση του γερμανικού λαού τις βάσεις και τους στόχους της διακυβέρνησής του, αρχίζοντας στην ουσία την προεκλογική του εκστρατεία. <ref>http://ghdi.ghi-dc.org/sub_doclist.cfm?sub_id=169&section_id=13</ref><br />

Στις [[7 Φεβρουαρίου]] οι Σοσιαλδημοκράτες ξεκίνησαν την προεκλογική τους εκστρατεία στο [[Βερολίνο]], ενώ τρεις μέρες αργότερα, στις [[10 Φεβρουαρίου]] έκανε την έναρξη της εκστρατείας του και ο Χίτλερ, με μια ομιλία του στο ιστορικό στάδιο του Βερολίνου, "Berliner Sportpalast". Προετοιμάζοντας το κλίμα τρόμου που θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες, ο τότε «Υπουργός Εσωτερικών» του κρατιδίου της Πρωσίας, [[Χέρμαν Γκαίρινγκ]] εξέδωσε στις [[17 Φεβρουαρίου]] μια διαταγή στην οποία καλούσε τους αστυνομικούς να μη διστάσουν να κάνουν χρήση των όπλων τους όταν η κατάσταση το απαιτούσε. Λίγες μέρες αργότερα έδωσε την εξουσία στα [[SA]], τα [[SS]] και τα μέλη του [[Στάλχελμ]] να λειτουργήσουν ως ''βοηθητική Αστυνομία'' (Hilfspolizei). <ref>Heinrich August Winkler: Der lange Weg nach Westen, Βόννη, 2005, σελ. 9</ref><br />

Το Κομμουνιστικό Κόμμα έκανε την πρώτη και τελευταία δημόσια προεκλογική του συγκέντρωση στις [[23 Φεβρουαρίου]], με ομιλητή τον υποψήφιο για την έδρα της πόλης, Wilhelm Pieck του οποίου όμως η ομιλία δεν ολοκληρώθηκε λόγω της διάλυσης της συγκέντρωσης από την Αστυνομία. <br />

Το Κομμουνιστικό Κόμμα στην ουσία τελούσε υπό διωγμό αφού παράλληλα με την προεκλογική εκστρατεία, 4000 μέλη του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού του [[Έρνστ Τέλμαν]], συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στα πρώτα [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης|στρατόπεδα συγκέντρωσης]] που λειτούργησαν γι' αυτό το σκοπό. Το ίδιο συνέβη και σε πολλά μέλη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, αναγκάζοντας την ηγεσία του να μετεγκατασταθεί στην [[Πράγα]].<br />

 

Ο μεγάλος ηττημένος αυτών των εκλογών ήταν το «Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας». Ολοκληρωτικά αποκλεισμένο από τη δυνατότητα προεκλογικής εκστρατείας και πανταχόθεν βαλλόμενο ως υπεύθυνο για απόπειρα επανάστασης, φυσικό ήταν να πληγεί στην εκλογική αναμέτρηση. Ωστόσο, παρόλα αυτά, πιθανολογείται και άμεση μετάβαση των ψηφοφόρων του στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμμα, κυρίως εκείνων που είχαν βρει στέγη εκεί λόγω συγκυριών κατά τα χρόνια της ύφεσης της οικονομίας της [[Γερμανία|Γερμανίας]], και όχι λόγω ιδεολογίας. Ιδιαίτερα έντονο υπήρξε το φαινόμενο αυτό στην περιοχή της ανατολικής Πρωσίας, όπου αν και ιστορικό προπύργιο των [[Μαρξισμός|μαρξιστικών]] κομμάτων, τώρα κινούνταν προς το NSDAP.<br />

Τα κόμματα κεντρώου προσανατολισμού, όπως το «Κόμμα του Κέντρου» και το «Λαϊκό Κόμμα της Βαυαρίας» παρέμειναν σταθερά, έχοντας τους μόνιμους ψηφοφόρους τους κυρίως στη δυτική Γερμανία αλλά και στη Νότια.<ref>Heinrich August Winkler: "Der Weg in die Katastrophe. Arbeiter und Arbeiterbewegung in der Weimarer Republik", 1990, σελ. 884-888</ref>

==Μετά τις εκλογές==

Η πρώτη κίνηση της κυβέρνησης, την αμέσως επόμενη ημέρα, στις [[6 Μαρτίου]], ήταν να κηρύξει παράνομο το Κομμουνιστικό Κόμμα (με βάση το «Διάταγμα του εμπρησμού του Ράιχσταγκ») και να καταργήσει τις έδρες του στο Κοινοβούλιο<ref> Richard J. Evans :"The Coming of the Third Reich", 2003, εκδ. Penguin Press</ref>. Στο νέο Κοινοβούλιο, - οι συνεδριάσεις του οποίου γίνονταν τώρα στο κτίριο "Kroll-Oper", (κτίριο [[Όπερα|όπερας]] Kroll) -με 566 έδρες συνολικά, το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα είχε την απόλυτη πλειοψηφία.

 

 

 

==Παραπομπές==

<references />

 

{{authority control}}

 

[[Κατηγορία:1933|1933]]

[[Κατηγορία:Δημοκρατία της Βαϊμάρης|Δημοκρατία της Βαϊμάρης]]