|
Η διπλή πρόταση του Τσάρου για τις συναντήσεις της Αγίας Πετρούπολης, μια διευθέτηση του Ανατολικού ζητήματος ευνοϊκή για τη Ρωσία και περιορισμένη αυτονομία για τρεις ελληνικές ηγεμονίες, ήταν ένας συνδυασμός δυσάρεστος για τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και δυνητικοί συμμετέχοντες, όπως ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών [[Τζωρτζ Κάνινγκ]], σταδιακά απομακρύνθηκαν, προς μεγάλη ενόχληση του Αλέξανδρου. Ο Μέτερνιχ πίστευε για αρκετούς μήνες μετά ότι είχε αποκτήσει ένα μοναδικό επίπεδο επιρροής στον Τσάρο. [67] Εν τω μεταξύ ανανέωσε το συντηρητικό πρόγραμμα που είχε περιγράψει στο Κάρλσμπαντ πριν από πέντε χρόνια και προσπάθησε να αυξήσει περαιτέρω την αυστριακή επιρροή στη Γερμανική Ομοσπονδιακή Δίαιτα. Ενημέρωσε επίσης τον Τύπο ότι δεν μπορούσε πλέον να δημοσιοποιεί τα πρακτικά των συνεδριάσεων της Δίαιτας, αλλά μόνο τις αποφάσεις της. <ref name="palmer225"/> Τον Ιανουάριο του 1825 άρχισε να ανησυχεί για την υγεία της γυναίκας του Eλεονόρε και έφτασε στο πλευρό της στο Παρίσι λίγο πριν το θάνατό της στις 19 Μαρτίου. Πένθος ειλικρινά γι 'αυτήν, βρήκε επίσης την ευκαιρία να δειπνήσει με την ελίτ του Παρισιού. Ένα σχόλιο που έκανε για τον Τσάρο διαδόθηκε και δεν ήταν και καλό για τη φήμη του. Έφυγε από το Παρίσι για τελευταία φορά στις 21 Απριλίου και συνάντησε τον Αυτοκράτορα στο Μιλάνο μετά την άφιξή του στις 7 Μαΐου. Απέρριψε την πρόσκληση του Πάπα να γίνει [[Καρδινάλιος (Καθολικισμός)|καρδινάλιος]] της εκκλησίας και έκανε ένα σύντομο ταξίδι στη Γένοβα. Στις αρχές Ιουλίου στις διακοπές της αυλής επισκέφθηκε τις κόρες του Λεοντίνη (δεκατεσσάρων) και Ερμίνη (εννέα) στην ήσυχη πόλη του Μπαντ Ισλ. Παρά την απομόνωση λάμβανεε συνεχείς αναφορές, συμπεριλαμβανομένων των δυσοίωνων εξελίξεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου η ελληνική εξέγερση συντριβόταν γρήγορα από τον [[Ιμπραήμ Πασάς | Ιμπραήμ Πασά]] της Αιγύπτου. Έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την Αγία Πετρούπολη όπου ο Τσάρος, αν και ανίκανος να συγκαλέσει πλήρες συνέδριο, είχε μιλήσει με όλους τους μεγάλους πρεσβευτές. Στα μέσα Μαΐου ήταν σαφές ότι οι σύμμαχοι δεν μπορούσαν να αποφασίσουν για συγκεκριμένη δράση και, ως εκ τούτου, η Ιερή Συμμαχία δεν ήταν πλέον μια βιώσιμη πολιτική οντότητα. <ref name="palmer227">{{harvnb|Palmer|1972|pp=227–230}}</ref>
===Μετά το Συνέδριο της Βιέννης===
Ο Κλήμης (κατ' [[Εξελληνισμός#Κύρια ονόματα|εξελληνισμό]]) φον Μέττερνιχ επί 34 χρόνια υπήρξε ο διαιτητής σχεδόν όλων των διεθνών τότε ευρωπαϊκών υποθέσεων. Ήταν ο δημιουργός της [[Ιερή Συμμαχία|Ιεράς Συμμαχίας]] και σφοδρός πολέμιος κάθε φιλελεύθερης διάθεσης εξισώνοντάς την με καταστροφή από κάθε έννοια, πολιτική, κοινωνική, θρησκευτική κ.λπ. Μάλιστα όταν διέγνωσε τις μυστικοπαθείς διαθέσεις του Τσάρου [[Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας|Αλέξανδρου]] δεν δίστασε να κατευθύνει όλη την Ιερά Συμμαχία ενάντια σε κάθε άνεμο φιλελευθερισμού που είχε σπείρει η [[Γαλλική Επανάσταση]] όσο επίσης και ο Ναπολέων.
Ο Μέττερνιχ είναι γεγονός πως είχε αναπτύξει ένα πολιτικοκοινωνικό πρότυπο που υποστήριζε αναμφίβολα με πάθος από το οποίο όμως εξέλειπε και η στοιχειώδης διορατικότητα επί των συγχρόνων συνθηκών της εποχής του. Ονειρευόταν να ιδρύσει κατά κάποιο τρόπο μια ομοσπονδία Αυτοκρατόρων και Βασιλέων οι οποίοι κατά τις αντιλήψεις του ήταν οι φορείς της θείας επιταγής προς ρύθμιση των τυχών των διαφόρων λαών της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ευρύτερα, λαμβάνοντας τις διδαχές αυτές κυρίως από την [[Παλαιά Διαθήκη]]. Ιδιαίτερα για την Αυστρία θεωρούσε πως δεν ήταν ποτέ δυνατόν να κυβερνηθεί παρά μόνο από ένα πατριαρχικό σύστημα απολυταρχισμού φθάνοντας στο σημείο να υποστηρίζει πως αν η [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] είναι ο «[[μεγάλος ασθενής]]» της Ευρώπης, τότε ο «δεύτερος ασθενής» είναι η Αυστρία.
Διαπνεόμενος κάτω από αυτό το πνεύμα ως πολιτική αναγκαιότητα, που βεβαίως είχαν δημιουργήσει τα κατά καιρούς έντονα πολιτικά και θρησκευτικά πάθη στην Ευρώπη με τρομερές συγκρούσεις, προσπάθησε να εμφυσήσει αυτό σε όλα τα διεθνή συνέδρια που συμμετείχε και ειδικότερα σ΄ εκείνα που προήδρευε, όπως στο συνέδριο του Ακυϊσγράνου και σ' εκείνο του Κάρλσμπαντ το 1819, στο συνέδριο του Τρόπαου του 1820 ως και στο συνέδριο του Λάιμπαχ το 1821.<br />
Μάλιστα στο τελευταίο μόλις ενημερώθηκε για της έναρξη της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]] φαίνεται να τον συντάραξε πολύ βλέποντας τις θεωρίες του περί της «νομιμότητας», (ορθές υπό την έννοια του κυρίαρχου και ευνομούμενου κράτους), να χάνουν όμως κυριολεκτικά έδαφος αποδοχής τους (υπό την έννοια των διαφορετικών εθνοτήτων του κυρίαρχου κράτους), από τους λαούς που επιθυμούσαν την [[Εθνική αυτοδιάθεση|αυτοδιάθεσή]] τους, σημείο που δεν μπόρεσε ποτέ να διαχωρίσει και ν΄ αντιληφθεί.<br />
Αυτό το σημείο ήταν και ο κύριος λόγος που κατέστησε τον σπουδαίο αυτό διπλωμάτη παροιμιώδη μισέλληνα και τον έθεσε σε έκδηλη αντιπαράθεση με όλο τον πολιτισμένο κόσμο της εποχής του. Σημειώνεται επ' αυτού πως ακόμη και ο μεγαλύτερος ποιητής της Αυστρίας Φραντς Γκριμπάτσερ χαρακτήρισε τον Μέττερνιχ «Δον Κιχώτη της νομιμότητας».
==Καγκελάριος==
| 