Κλέμενς φον Μέττερνιχ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 138:
==Επανάσταση==
Αν και ο Μέττερνιχ ήταν κουρασμένος, συνέχιζε να βγάζει υπομνήματα από την καγκελαρία του. Παρ 'όλα αυτά δεν προέβλεψε την επερχόμενη κρίση. Ο νέος [[Πάπας Πίος Θ΄]] κέρδιζε τη φήμη του φιλελεύθερου εθνικιστή, δημιουργώντας αντίβαρο στο Μέττερνιχ και την Αυστρία. Ταυτόχρονα η Αυτοκρατορία βίωνε ανεργία και αύξηση των τιμών ως αποτέλεσμα των κακών συγκομιδών. Ο Μέττερνιχ δέχτηκε την κατακραυγή των Ιταλών, του Πάπα και του Πάλμερστον όταν διέταξε την κατάληψη της ελεγχόμενης από τον Πάπα [[Φερράρα]]ς το καλοκαίρι του 1847. Παρά την εξασφάλιση της γαλλικής συμφωνίας για πρώτη φορά μετά από χρόνια από τον Φρανσουά Γκυζό για τον Ελβετικό Εμφύλιο Πόλεμο, η Γαλλία και η Αυστρία αναγκάστηκαν να υποστηρίξουν τα ξεχωριστά καντόνια. <ref name="palmer298"/> Τα δύο μέρη πρότειναν ένα συνέδριο, αλλά η κυβέρνηση συνέτριψε την εξέγερση. Ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για το κύρος του Μέττερνιχ και οι αντίπαλοί του στη Βιέννη το χαρακτήρισαν απόδειξη της ανικανότητάς του. Τον Ιανουάριο του 1848 ο Μέττερνιχ προέβλεψε προβλήματα στην Ιταλία κατά το επόμενο έτος. Ενέργησε για αυτό με την αποστολή ενός απεσταλμένου, του Καρλ Λούντβιχ φον Φίκουελμοντ στην Ιταλία. αναζωπυρώνοντας τα σχέδιά του του 1817 για μια ιταλική καγκελαρία και οργανώνοντας διάφορα ενδεχόμενα σχέδια με τους Γάλλους. Στα τέλη Φεβρουαρίου ο Αυστριακός Στρατάρχης Γιόζεφ Ράντετσκυ επέβαλε στην Αυστριακή Ιταλία (Λομβαρδία-Βενετία) [[στρατιωτικός νόμος|στρατιωτικό νόμο]] καθώς εξαπλώθηκαν ταραχές. Παρ 'όλα αυτά και πληροφορούμενος για νέα επανάσταση στη Γαλλία ο Μέττερνιχ ήταν προσεκτικός, αν και θεωρούσε ακόμη απίθανη μια επανάσταση στο εσωτερικό. <ref name="palmer298">{{harvnb|Palmer|1972|pp=298–311}}</ref> Περιγράφηκε από ένα Σάξονα διπλωμάτη, σύμφωνα με τα λόγια του βιογράφου Μούσουλιν, ως "συρρικνωμένος σε σκιά του παλιού εαυτού του". <ref name="musulin305"/>
{{rquote|right|Δεν είμαι πια κανένας ... Δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω, τίποτα περισσότερο να συζητήσω.| Ο Μέττερνιχ μετά την παραίτησή του (Palmer 1972, σ. 313).}}
Στις 3 Μαρτίου ο Kόσουτ έκανε μια φλογερή ομιλία στην Ουγγρική Συνέλευση, ζητώντας σύνταγμα. <ref name="musulin305">{{harvnb|Musulin|1975|pp=305–306}}</ref> Μόνο στις 10 Μαρτίου ο Μέττερνιχ φάνηκε να ανησυχεί για γεγονότα στη Βιέννη, όπου τώρα υπήρχαν απειλές και ανταπειλές. Εκδόθηκαν δύο υπομνήματα, που ζητούσαν περισσότερη ελευθερία, διαφάνεια και εκπροσώπηση. Οι μαθητές συμμετείχαν σε αρκετές διαδηλώσεις, με αποκορύφωμα στις 13 Μαρτίου, όταν επευφήμισαν την αυτοκρατορική οικογένεια, αλλά εξέφρασαν την οργή τους κατά του Μέττερνιχ. Μετά από ένα συνηθισμένο πρωί ο Μέττερνιχ κλήθηκε να συναντηθεί με τον Αρχιδούκα Λουδοβίκο λίγο μετά το μεσημέρι. <ref name="palmer298"/> Ο Καγκελάριος έστειλε στρατεύματα στους δρόμους, ενώ ανακοίνωσε επίσης μια προκαθορισμένη και ελάχιστη παραχώρηση. Το πλήθος έγινε εχθρικό και μία μεραρχία άνοιξε πυρ, σκοτώνοντας πέντε. Ο όχλος ήταν πλέον εξεγερμένος, καθώς στους φιλελεύθερους προστέθηκαν από μη προνομιούχους Βιεννέζους, που προκαλούν καταστροφές. <ref name="palmer298"/> Οι μαθητές προσφέρθηκαν να σχηματίσουν μια φιλοκυβερνητική Ακαδημαϊκή Λεγεώνα αν ικανοποιούντο τα αιτήματά τους. Ο Λουδοβίκος ήταν πρόθυμος να δεχτεί και είπε στον Μέττερνιχ ότι πρέπει να παραιτηθεί, με το οποίο εκείνος συμφώνησε απρόθυμα. <ref>{{harvnb|Okey|2001|pp=128–129}}</ref> Αφού κοιμήθηκε στην Καγκελαρία, τον συμβούλεψαν είτε να αποσύρει την παραίτησή του είτε να εγκαταλείψει την πόλη. Οταν ο Λουδοβίκος του έστειλε ένα μήνυμα ότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλειά του, ο Μέττερνιχ έφυγε για το σπίτι του Κόμη Τάαφε και στη συνέχεια, με τη βοήθεια των φίλων του Τσαρλς φον Χύγκελ και Γιοχάν Ρέχμπεργκ, έφτασε στην οικογενειακή έδρα του [[Μοναρχία του Λίχτενσταϊν|Πρίγκιπα του Λιχτενστάιν]] εξήντα πέντε μακριά στο Φέλντσμπεργκ. Η κόρη του Μέττερνιχ Λεοντίνη τους ακολούθησε στις 21 Μαρτίου και πρότεινε ως καταφύγιο την Αγγλία. Ο Μέττερνιχ συμφώνησε και έφυγε με τη Μέλανι και το 19χρονο Ρίχαρντ, αφήνοντας τα μικρότερα παιδιά με τη Λεοντίνη. <ref name="palmer312">{{harvnb|Palmer|1972|pp=312–319}}</ref> Η παραίτηση του Μέττερνιχ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό στη Βιέννη και ακόμη και οι Βιεννέζοι πολίτες καλωσόρισαν το τέλος της εποχής του κοινωνικού συντηρητισμού του. <ref>{{harvnb|Musulin|1975|p=308}}</ref>
==Εξορία, επιστροφή και θάνατος==
| |||