Αδόλφος Χίτλερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Έτσι, πέρασαν δύο χρόνια στα οποία οι Γερμανοί έχαναν συνεχώς μάχες και δυνάμεις. Μόνον όταν τηνΤην άνοιξη του 1945, οι δυτικοί Σύμμαχοι έφτασαν στον ποταμό [[Έλβας|Έλβα]] και ο Κόκκινος Στρατός βρισκόταν στο κέντρο του [[Βερολίνο]]υ, ο Χίτλερ, φοβούμενος ότι θα κληθεί να απολογηθεί προσωπικά για τα εγκλήματά του, αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Η κατάσταση της υγείας του Χίτλερ όλο και χειροτέρευε με την εξέλιξη του πολέμου. Σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερα αντίληψη, υπέφερε από τη [[Νόσος του Πάρκινσον|νόσο του Πάρκινσον]] σε προχωρημένο στάδιο.<ref>[https://www.youtube.com/watch?v=0w3nsAaOpq4 ''This Video Exposes Hitler's Secret Illness'']. Απόσπασμα από το επίσημο κανάλι του Smithsonian Channel στο Youtube.</ref> Στις 19 Μαρτίου του 1945 εξέδωσε το διάταγμα «[[Διάταγμα "Νέρων"|Μέτρα για την καταστροφή των εδαφών του Ράιχ]]» με το οποίο έδινε εντολή να καταστραφούν, από τις μονάδες της [[Βέρμαχτ]] και σε συνεργασία με τους [[γκάουλαϊτερ]], όλα τα στρατιωτικά μεταφορικά μέσα, οι επικοινωνίες, οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις και οι υποδομές εφοδιασμού, καθώς και όλα τα υλικά αγαθά τα οποία μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο εχθρός. Στον εχθρό δεν έπρεπε να αφεθεί παρά μόνο «καμένη γη». Όπως εκμυστηρεύτηκε ο Χίτλερ στον Υπουργό Εξοπλισμού, [[Άλμπερτ Σπέερ]], ο γερμανικός λαός, λόγω της ήττας του, αποδείχθηκε ο πιο αδύναμος και επομένως δεν χρειαζόταν να ενδιαφέρεται για την επιβίωσή του.<ref>Kershaw, Ian (2000), σσ. 731-732</ref> Όμως, στην πράξη, ο Σπέερ με τον στρατάρχη [[Βάλτερ Μόντελ|Μόντελ]] έπεισαν τους γκαουλάιτερ να μην εφαρμόσουν τη διαταγή αυτή, παρόλο που ήταν απόλυτα σύμφωνη με τον τρόπο σκέψης του Χίτλερ. Λίγο αργότερα, ο Σπέερ ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη της εφαρμογής του διατάγματος, με σκοπό να μη το εφαρμόσει. ΄Ήταν΄Όλα αυτά τα γεγονότα ήταν το πρώτο σημάδι ότι κατέρεε η εξουσία του Χίτλερ.<ref>Kershaw, Ian (2000), σελ. 732</ref>

Δύο θέματα κυριαρχούσαν στο [[Καταφύγιο του Χίτλερ|καταφύγιο]] τις τελευταίες μέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: Πόσο κοντά είναι ο [[Κόκκινος Στρατός]] και ποιος είναι ο πιο σίγουρος τρόπος [[αυτοκτονία]]ς. Στις 29 Απριλίου νυμφεύθηκε τη σύντροφο της ζωής του [[Εύα Μπράουν]] και αμέσως μετά υπαγόρευσε τη διαθήκη του. Όσοι από το προσωπικό ήθελαν, παρέλαβαν φιαλίδια με πρωσσικό οξύ ([[υδροκυάνιο]]), όμως ο Χίτλερ έτρεφε παρανοϊκές υποψίες για την αποτελεσματικότητά τους και γι αυτό έδωσε εντολή να δοκιμάσουν το δηλητήριο στο αλσατικό λυκόσκυλό του, τη Μπλόντι, στην οποία είχε δείξει περισσότερη στοργή από όση είχε δείξει σε οποιοδήποτε άνθρωπο. Ο Χίτλερ μπήκε για λίγο στο δωμάτιο με το νεκρό ζώο και ύστερα έφυγε ανέκφραστος.<ref>Kershaw, Ian (2000), σελ. 768</ref> Την επόμενη μέρα, κατά τις 3:30, η Εύα Μπράουν αυτοκτόνησε με υδροκυάνιο. Συγχρόνως ο Χίτλερ έβαλε ένα πιστόλι στο στόμα του<ref name=":0" /> και πυροβόλησε.<ref>Trevor-Roper, Hugh</ref> Ο [[Μάρτιν Μπόρμαν]] μαζί με τον οδηγό του Χίτλερ [[Έριχ Κέμπκα]], τον υπηρέτη του [[Χάιντς Λίγκε]], τον [[Επιλοχίας|επιλοχία]] των SS [[Όττο Γκίνσε]] και μερικούς στρατιώτες της προσωπικής του φρουράς έκαψαν τα πτώματα, τα οποία θάφτηκαν αργότερα έξω από το καταφύγιο, μέσα σε κρατήρα από βόμβα. Παρόλ' αυτά διασώθηκαν η κάτω γνάθος και μία οδοντική γέφυρα του Χίτλερ και μία γέφυρα της Εύας Μπράουν, τα οποία οι Σοβιετικοί έδειξαν στον οδοντίατρο του Χίτλερ, ο οποίος τα αναγνώρισε.<ref>Kershaw, Ian (2000), σελ. 774</ref>