Εξελληνισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 57:
Ο εξελληνισμός τοπωνυμίων δεν αφορά μόνο στην μεταβολή ξένων σε εξελληνισμένα ονόματα, αλλά έχει περιγραφεί και ως διαδικασία εξελληνισμού<ref name="Zacharia2008"/>. Η σύγχρονη χρήση του όρου επίσης, είναι συνδεδεμένη με πολιτικές που επιδιώκουν "πολιτιστική ομογενοποίηση και εκπαίδευση των γλωσσικών μειονοτήτων που κατοικούν στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος", δηλαδή τον εξελληνισμό των μειονοτικών ομάδων της σύγχρονης Ελλάδας<ref name="Koliopoulos-Veremis"/>.
 
Η πρώτη αλλαγή των τοπωνυμίων στην Ελλάδα έγινε με το Βασιλικό Διάταγμα του [[Όθων Α΄ της Ελλάδας|Όθωνα]] της 3 Απριλίου 1833<ref name="onoma">[http://aigeira2.blogspot.gr/2011/07/blog-post_1239.html aigeira2.blogspot]</ref>. Ονόματα που άλλαξαν με αυτό περιλαμβάνουν τα Αίγιο (Βοστίτσα), ΛαμιαΛαμία (Ζητούνι)<ref>{{Cite web |url=http://www.et.gr/index.php/2013-01-28-14-06-23/2013-01-29-08-13-13 |title=Ελληνικό Τυπογραφείο Φεκ Α12 6 Απριλίου 1833 |accessdate=2016-09-13 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20160413105612/http://www.et.gr/index.php/2013-01-28-14-06-23/2013-01-29-08-13-13 |archivedate=2016-04-13 |url-status=dead }}</ref>, ενώ την ίδια εποχή και ονόματα βουνών όπως τα Παναχαϊκό (Βοδιάς), Παρνασσός (Λιάκουρα), Αροάνια (Χέλμος) κ.α.<ref name="onoma"/>, καθώς και Τυμφρηστός (Βελούχι), Πεντέλεια (Ντουρτουβάνα), Πάρνωνας (Μαλεβό)<ref name="on">[http://www.lithoksou.net/p/i-ethniki-epixeirisi-eksellinismoy-ton-toponymion-2005 Η εθνική επιχείρηση εξελληνισμού των τοπωνυμίων]</ref>.
 
Ο επόμενος "σταθμός" στον εξελληνισμός τοπωνυμίων ήταν η σύσταση το 1909 ειδικής επιτροπής (Επιτροπεία Τοπωνυμίων της Ελλάδος)<ref name="Zacharia2008"/>, έργο της οποίας θα ήταν η ‘…μελέτην των τοπωνυμίων της Ελλάδος και εξακρίβωσιν του ιστορικού λόγου αυτών’. Αποτέλεσμα του έργου αυτού είναι η αλλαγή πάμπολλων τοπωνυμίων (εκτός αυτών που είχαν αλλάξει ήδη επίσημα ή ανεπίσημα), μεταξύ των οποίων Παιανία (Λιόπεσι), Αφιδναί (Κιούρκα), Αιάντειον (Μούλκι), Ελλοντία (Καραντά), Αλίαρτος (Χάνι Κιμπά), Οινόη (Κούλλογλη), Μυκήνες (Χαρβάτι), κ.τ.λ.<ref>[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/4/9/5/metadata-01-0000627.tkl?dtab=m&search_type=simple&search_help=&display_mode=&wf_step=init&show_hidden=0&number=10&keep_number=&cclterm1=&cclterm2=&cclterm3=&cclterm4=&cclterm5=&cclterm6=&cclterm7=&cclterm8=&cclfield1=&cclfield2=&cclfield3=&cclfield4=&cclfield5=&cclfield6=&cclfield7=&cclfield8=&cclop1=&cclop2=&cclop3=&cclop4=&cclop5=&cclop6=&cclop7=&isp=&search_coll%5Bmetadata%5D=1&&stored_cclquery=&skin=&rss=0&lang=el&ioffset=1&offset=1 Γνωμοδοτήσεις περί μετονομασίας συνοικισμών και κοινοτήτων, Γ. Πολίτης]</ref> Σε άλλες περιπτώσεις, τα ονόματα άλλαξαν από σύγχρονο ελληνικό όνομα σε αρχαίο ελληνικό τοπωνύμιο. Κάποια ονόματα χωριών είχαν ελληνική ρίζα με ξένη κατάληξη, ή το αντίστροφο. Η πλειοψηφία των ονομάτων άλλαξαν σε μέρη όπου κατοικούσαν Έλληνες, όπου ανά τους αιώνες είχε δημιουργηθεί συνονθύλευμα από ξένα ή ξενικά τοπωνύμια. Όμως, σε κάποια μέρη της βόρειας Ελλάδας ο πληθυσμός δεν ήταν ελληνόφωνος και πολλά από τα παλιά τοπωνύμια αντικατόπτριζαν τις διαφορετικές εθνικές και γλωσσικές καταβολές των κατοίκων τους.