Μάχη του Πέτα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τη θανάτωση του [[Αλή Πασάς|Αλή Πασά]] από εκτελεστικό απόσπασμα του [[Χουρσίτ Μεχμέτ Πασάς|Χουρσίτ Πασά]], κατ΄ εντολή του Σουλτάνου [[Μαχμούτ Β']] στις 24 Ιανουαρίου 1822, και τη διάλυση του Πασαλικίου των Ιωαννίνων που επακολούθησε, η κατάσταση των [[Σουλιώτες|Σουλιωτών]] άρχισε να επιδεινώνεται. Η δε [[Συμφωνία του Πέτα]] (1821), που αφορούσε συμμαχία των Σουλιωτών με τους Τουρκαλβανούς, είχε πάψει να υφίσταται μετά από ραδιουργίες του Αλβανού πασά [[Ομέρ Βρυώνης|Ομέρ Βρυώνη]]. Υπό τις συνεχείς πιέσεις του Μεγάλου Βεζίρη Χαλέτ Εφέντη για διάλυση κάθε επαναστατικής εστίας, ο Χουρσίτ Πασάς αναγκάζεται, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες συμβιβασμού, να βαδίσει εναντίον των Σουλιωτών με 14.000 πεζούς άνδρες και αρκετό ιππικό, συνάπτοντας σφοδρές μάχες. Οι Σουλιώτες, εφαρμόζοντας μια επιδέξια ελαστική άμυνα, ακολουθώντας τακτική σύμπτυξης προκειμένου να κερδίσουν χρόνο, αποσύρθηκαν στο [[Σούλι]]. Οργάνωσαν την αντίστασή τους στα εξωτερικά οχυρά του Σουλίου, τον Αβαρίκο, την Κιάφα, και τα Χόικα, αποτρέποντας κάθε προσπάθεια κατάληψής τους. Ο Χουρσίτ αποσύρθηκε στη [[Λάρισα]], αναθέτοντας τη συνέχιση των επιχειρήσεων στον Ομέρ Βρυώνη.