Ικέτιδες (Ευριπίδη): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Sweet doodles (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Sweet doodles (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:Laurent de la La Hyre 002.jpg|thumb|right|thumb|Ο [[Θησέας]] και η μητέρα του [[Αίθρα (μυθολογία)|Αίθρα]] που απευθύνει παράκληση στη [[Δήμητρα (μυθολογία)|Δήμητρα]] για τις ικέτισσες του Άργους (1-41).]]
 
Οι '''''Ικέτιδες''''' είναι [[τραγωδία]] που έγραψε ο [[Ευριπίδης]] και διδάχτηκε (παίχτηκε) το [[422 π.Χ.]] με διαφορετική υπόθεση από την [[Ικέτιδες (Αισχύλου)|ομώνυμη τραγωδία]] του [[Αισχύλος|Αισχύλου]] που γράφτηκε το [[461 π.Χ.]] Είναι η μόνη τραγωδία του Ευριπίδη, κατά την οποία, αμέσως μετά τον εισαγωγικό πρόλογο (ο οποίος γίνεται από την Αίθρα) ακολουθεί η πάροδος, δηλαδή ητο είσοδοςάσμα που ψάλλεται κατά την είσοδο του χορού και όχι κάποια διαλογική σκηνή. Επίσης ο χορός βρίσκεται στην σκηνή από την αρχή της τραγωδίας και κατά τη διάρκεια του μονολόγου, γεγονός το οποίο δεν συμβαίνει σε καμία άλλη σωζόμενη τραγωδία.
 
Το [[424 π.Χ.]], δύο χρόνια πριν τη δημιουργία των Ικέτιδων, οι Θηβαίοι -σύμμαχοι της Σπάρτης- νίκησαν τους Αθηναίους στο [[Δήλιο]] και δεν άφηναν για μέρες και μέρες να πάρουν και να θάψουν τους νεκρούς τους. Το έργο αποτελεί εγκώμιο των [[Αρχαία Αθήνα|Αθηναίων]] και στιγματισμό των [[Αρχαία Θήβα|Θηβαίων]] που δεν επέτρεψαν τη ταφή των επτά στρατηγών που φονεύθηκαν εκεί. Παρά ταύτα οι μητέρες των πεσόντων στρατηγών με τη συνδρομή του βασιλιά [[Άδραστος|Αδράστου]] του [[Αρχαίο Άργος|Άργους]] και με τη βοήθεια του [[Θησέας|Θησέα]] κατορθώνουν να παραλάβουν και να μεταφέρουν τους νεκρούς στην Ελευσίνα όπου και τους έκαψαν. Ο μεν Άδραστος ορκίζεται αιώνια φιλία του Άργους προς την Αθήνα, η δε [[Ευάδνη]], Βασίλισσα των [[Μυκήνες|Μυκηνών]] μέσα σε μια δραματική σκηνή ρίπτεται στη πυρά του καιγόμενου συζύγου της [[Καπανέας|Καπανέα]].<ref>Σύμφωνα με τη ''[[Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου]]'', όταν έκαιγαν τη σορό του Καπανέως, έπεσε και η Ευάδνη στη νεκρική πυρά και κάηκε μαζί του, πράξη που την ανύψωσε σε σύμβολο συζυγικής αφοσιώσεως. </ref>