Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Χειροκίνητη αναστροφή επεξεργασία κώδικα 2017 |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{Infobox military conflict
| conflict = Ημέρα της 20ής Ιουνίου 1792
| partof = [[Γαλλική επανάσταση]]
| image = Bild Tuileriensturm1792.jpg
| image_size = 300px
| caption = ''Ο Λαός εισβάλει στο [[Παλάτι του Κεραμεικού|παλάτι του Κεραμεικού]] στις 20 Ιουνίου 1792 <br />(Jan Bulthuis, γύρω στο 1800, [[Μουσείο της Γαλλικής Επανάστασης]]).''
| date = 20 Ιουνίου 1792
| place = Παρίσι, Γαλλία
}}
Η '''Ημέρα της 20ής Ιουνίου 1792''' (Γαλλικά: La journée du 20 juin 1792) ορίζει μια λαϊκή διαδήλωση που διοργανώθηκε στο Παρίσι με πρωτοβουλία των [[Γιρονδίνοι|Γιρονδίνων]] την ημέρα της επετείου του [[Όρκος του Σφαιριστηρίου|όρκου του Σφαιριστηρίου]]. Εκείνη την ημέρα, ο παρισινός λαός εισέβαλε στο [[παλάτι του Κεραμεικού]].
== Ιστορικό ==
[[Αρχείο:Bouillon Vérité Journée du 20 juin 1792 Couleurs 1796.jpg|μικρογραφία|270x270εσ|Ημέρα της 20ής Ιουνίου 1792. Αντιπαράθεση μεταξύ των ανταρτών και του Λουδοβίκου ΙΣΤ'. Bouillon et Vérité, 1796.]]
Μετά την κήρυξη [[Πόλεμος του Πρώτου Συνασπισμού|πολέμου εναντίον της Αυστρίας και της Πρωσίας]], ο φόβος που προκάλεσε η συμπεριφορά των στρατηγών, η αδράνεια του στρατού, η αποπομπή από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ', στις 13 Ιουνίου, τριών Γιρονδίνων υπουργών, η άρνησή του να επικυρώσει τα διατάγματα της Νομοθετικής Συνέλευσης για τους ανυπότακτους ιερείς και για τη στρατοπέδευση κοντά στο Παρίσι Εθελοντών για την υπεράσπιση της πρωτεύουσας, και τελικά ο σχηματισμός ενός νέου υπουργικού συμβουλίου από [[Λέσχη των Φεγιαντίνων|Φεγιαντίνους]] προανήγγειλαν μια αναμέτρηση δυνάμεων.
Στις 16 Ιουνίου, ο στρατηγός [[Ζιλμπέρ ντυ Μοτιέ ντε Λα Φαγιέτ|Λα Φαγιέτ]] με επιστολή του προς τη Συνέλευση κατήγγειλε την αναρχία που δημιουργούνταν, σύμφωνα με τον ίδιο, από τους [[Λέσχη των Ιακωβίνων|Ιακωβίνους]], αναφέροντας ότι «το γαλλικό σύνταγμα απειλείται από τις φατρίες του εσωτερικού, όπως και από τους εχθρούς του εξωτερικού» 2. Αντιμέτωποι με την απειλή ενός μοναρχικού ή στρατιωτικού πραξικοπήματος, οι Γιρονδίνοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το λαϊκό κίνημα, παρά την αντίθετη άποψη του [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]] και των πιο ενεργών μελών του παρισινού δημοκρατικού ρεύματος, οι οποίοι θεώρησαν την ενέργεια πρόωρη.<ref>Michel Vovelle, ''La Chute de la monarchie (1787-1792)'', tome 1 de la ''Nouvelle histoire de la France contemporaine'', Le Seuil, coll. Points Histoire, 1999, p. 286-288.</ref>
== Τα γεγονότα της 20ής Ιουνίου 1792 ==
Οι [[Γιρονδίνοι]] κατάλαβαν ότι τους χρειάζονταν μια «μέρα με ταραχές» για να εκφοβίσουν τους αντεπαναστάτες και να αναγκάσουν τον βασιλιά να ανακαλέσει τους υπουργούς του και να αποσύρει το βέτο του, έτσι αποφασίστηκε μια διαδήλωση.
Στις 20 Ιουνίου 1792, άνθρωποι των εργατικών προαστίων, οπλισμένοι με κοντάρια και σπάθες, πλαισιωμένοι από την [[Εθνική Φρουρά (Γαλλία)|Εθνοφρουρά]] και τους εκπροσώπους της, όπως ο ζυθοποιός Αντουάν Σαντέρ, 10 έως 20.000 διαδηλωτές σύμφωνα με τον Ρεντερέρ, μπήκαν στη Συνέλευση. Στη συνέχεια, το πλήθος εισέβαλε στο [[παλάτι του Κεραμεικού]]. Ο βασιλιάς ήρεμος και θαρραλέος αρνήθηκε να ανακαλέσει το βέτο του επικαλούμενος το νόμο και το σύνταγμα αλλά στριμώχτηκε και γελοιοποιήθηκε από ένα πλήθος μάλλον προκλητικά εύθυμο παρά εξαγριωμένο. Είπε πως είναι καλός πατριώτης και φόρεσε τον κόκκινο φρυγικό σκούφο, σύμβολο της Επανάστασης.Ύστερα του έδωσαν να πιει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στην υγεία του Έθνους και το έκανε. Ειπώθηκαν φράσεις όπως «Κύριε, είστε υποκριτής, μας εξαπατούσατε πάντα, μας εξαπατάτε ακόμα» από τον Λουί Λεζάντρ.
Ο δήμαρχος του Παρισιού Πετιόν και ο Γενικός επίτροπος της Κομμούνας Μανουέλ δεν έκαναν τίποτε για να εμποδίσουν τη διαδήλωση. Έφτασαν πολύ αργά στον Κεραμεικό, όταν ο βασιλιάς είχε υποστεί ήδη επί δύο ώρες την επίθεση των διαδηλωτών και τότε μόνο τον έσωσαν, αλλά η μοναρχία είχε εξευτελιστεί. Ο δήμαρχος Πετιόν ανέβηκε σε μια καρέκλα, μίλησε στο πλήθος και τους παρότρυνε να αποσυρθούν ήσυχα. Οι άνθρωποι υπάκουαν. Έτσι, οι διαδηλωτές, των οποίων μόνος στόχος ήταν να αποκτήσουν διατάγματα και υπουργούς, αποσύρθηκαν χωρίς να επιτύχουν την αποστολή τους.
Οι [[Ορεινοί (κόμμα)|Ορεινοί]], με συμβουλή του [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]], δεν πήραν μέρος σ'αυτή τη διαδήλωση. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στους [[Γιρονδίνοι|Γιρονδίνους]] και δεν ήθελαν να συμμετάσχουν σε μια απλή επίδειξη αλλά σε μια αποφασιστική πράξη.<ref>Αλμπέρ Ματιέ, Ιστορία της Γαλλικής επανάστασης, τομ. Α', σελ. 158</ref>
== Συνέπειες της ημέρας της 20ής Ιουνίου 1792 ==
Οι προσβολές προς τον βασιλιά ξύπνησαν τα μοναρχικά αισθήματα στις επαρχίες και ακόμη και σε μερικές εύπορες περιοχές του Παρισιού. Οι μοναρχικοί παίρνουν τους στρατούς στο Ardèche και στη Φινιστέρ.
Ο Λα Φαγιέτ άφησε το στράτευμά του και εμφανίστηκε στη Συνέλευση στις 28 Ιουνίου και έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση του βασιλιά. Έλαβε ένα θερμό καλωσόρισμα από τους δεξιούς βουλευτές.
Αλλά οι εθνικοί φρουροί που δεν υπακούουν στον βασιλιά βαδίστηκαν προς το Παρίσι για να γιορτάσουν τη δεύτερη επέτειο της Ημέρας της Ομοσπονδίας (14 Ιουλίου). Στο πέρασμα τους διεγείρουν τον ενθουσιασμό των πατριωτών που για μερικούς μαζί τους. Από τις 3 Ιουλίου, στη συνέλευση, ο Vergniaud, ο ηγέτης του Girondin, απειλεί τον βασιλιά με απώλεια. Υποστηρίζεται από πολλές αναφορές από τις επαρχίες που απαιτούν επίσης το τέλος της μοναρχίας.
Αντιμέτωπος με μια επιδεινούμενη κατάσταση για τον βασιλιά, το περιβάλλον του ζητά κρυφά τους εχθρούς να τρομάξουν τους Παρισινούς. Γάλλοι ευγενείς που είχαν μεταναστεύσει στις 25 Ιουλίου δημοσίευσαν μια δήλωση που απειλούσε τους επαναστάτες στο Κόμπλεντς.
[[Αρχείο:Louis le dernier3.jpg|μικρογραφία|Καρικατούρα του Λουδοβίκου ΙΣΤ', φορώντας τον φρυγικό σκούφο και πίνοντας στην υγεία του Έθνους (Ανώνυμος, 1792)]]
Ο Λα Φαγιέτ έφυγε τότε από το στρατό του και εμφανίστηκε στη συνέλευση στις 28 Ιουνίου για να απαιτήσει μέτρα εναντίον των Ιακωβίνων. Εάν η αριστερά δεν καταφέρει να κατηγορήσει την πράξη της απειθαρχίας, ο στρατηγός δεν λαμβάνει την υποστήριξη ούτε του Δικαστηρίου, το οποίο δεν τον εμπιστεύεται, ούτε της εθνικής φρουράς των γειτονιών της μεσαίας τάξης. Στη συνέχεια πρότεινε στον βασιλιά να τεθεί υπό την προστασία του στην Compiègne, όπου είχε μαζέψει τα στρατεύματά του, αλλά ο τελευταίος αρνήθηκε, ελπίζοντας για καλύτερο.
Όσο για τους Girondins, που βυθίστηκαν σε μη επίλυση από την αποτυχία της ημέρας, οι ηγέτες τους κυμαίνονται μεταξύ της καταγγελίας της βασιλικής προδοσίας στις αρχές Ιουλίου και του πειρασμού να πλησιάσουν τον μονάρχη, ενώ οι Feuillants βυθίζονται αργότερα. αφού αρνήθηκε να επιβάλει κυρώσεις στη La Fayette. Σε επαφή με τον Louis XVI, ο οποίος δεν έκανε τίποτα για να τους αποθαρρύνει, τότε άρχισαν να καταγγέλλουν την υπόθεση ενός εξεγερτικού κινήματος και την πτώση του βασιλιά, εγκαταλείποντας έτσι τη λαϊκή υποστήριξη3.
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' διατηρεί την αποφασιστικότητά του να υπερασπιστεί το Σύνταγμα ελπίζοντας ότι θα ευνοήσει την άνοδο της κοινής γνώμης, το οποίο εκδηλώνεται στις 14 Ιουλίου, την τρίτη γιορτή της ομοσπονδίας, ως αντικείμενο διαδηλώσεων συμπάθειας. Το μανιφέστο του Δούκα του Μπράνσγουικ θα αλλάξει τα πάντα και η προσπάθεια της Κομμούνας και των Ιακωβίνων να απαλλαγούν από τον βασιλιά, στις 20 Ιουνίου, θα επαναληφθεί στις 10 Αυγούστου.
Περίπου δέκα το απόγευμα, ο Πήτιον και οι δημοτικοί αξιωματικοί εκκενώνουν το κάστρο. Παρόλο που υπέστη ταπείνωση, ο Λούις XVI έριξε την επίδειξη με την απρόβλεπτη πειθαρχία και την ήσυχη αυστηρότητα του, και τώρα είναι σε επιφυλακή. Πάνω απ 'όλα, ενισχύει τη βασιλική αντιπολίτευση, το ξέσπασμα του πλήθους και το θάρρος του βασιλιά που προκαλεί ένα ρεύμα γνώμης υπέρ του. Τα τμήματα έφτασαν στο Παρίσι με διευθύνσεις και αναφορές για να καταγγείλουν την επίδειξη, ακόμα κι αν πολλοί σύλλογοι έστειλαν αναφορές εχθρικές στον βασιλιά. Ο Πέτιον έχει ανασταλεί από τις λειτουργίες του ως δήμαρχος
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
η
== Παραπομπές ==
| |||