|
[[Αρχείο:Massacre châtelet 1792.jpg|μικρογραφία|320x320εσ]]
{{Infobox military conflict
Οι '''σφαγές του Σεπτεμβρίου''' (Γαλλικά: Les massacres de Septembre) είναι μια σειρά από συνοπτικές εκτελέσεις που πραγματοποιήθηκαν από τις 2 έως τις 6 ή 7 Σεπτεμβρίου 1792 στο [[Παρίσι]]. Παρόμοιες σφαγές έλαβαν χώρα και στην υπόλοιπη [[Γαλλία]] (στην [[Ορλεάνη]], στο [[Μω]], στη [[Ρενς]], τη [[Λυών]], στις Βερσαλλίες ...), αλλά με λιγότερα θύματα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
| conflict = Ημέρα της 20ής Ιουνίου 1792
| partof = [[Γαλλική επανάσταση]]
| image = Bild Tuileriensturm1792.jpg
| image_size = 300px
| caption = ''Ο Λαός εισβάλει στο [[Παλάτι του Κεραμεικού|παλάτι του Κεραμεικού]] στις 20 Ιουνίου 1792 <br />(Jan Bulthuis, γύρω στο 1800, [[Μουσείο της Γαλλικής Επανάστασης]]).''
| date = 20 Ιουνίου 1792
| place = Παρίσι, Γαλλία
}}
Η '''Ημέρα της 20ής Ιουνίου 1792''' ([[Γαλλική γλώσσα|Γαλλικά]]: La journée du 20 juin 1792) ορίζει μια λαϊκή διαδήλωση που διοργανώθηκε στο [[Παρίσι]] με πρωτοβουλία των [[Γιρονδίνοι|Γιρονδίνων]] την ημέρα της επετείου του [[Όρκος του Σφαιριστηρίου|όρκου του Σφαιριστηρίου]]. Εκείνη την ημέρα, ο παρισινός λαός εισέβαλε στο [[παλάτι του Κεραμεικού]].
Αυτές οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια του πανικού των επαναστατών, που προκλήθηκε από την εισβολή των αυστρο-πρωσικών στρατευμάτων, από φήμες για εσωτερικές συνωμοσίες, καθώς και από την πιθανότητα σφαγών που θα διαπράττονταν από βασιλικούς, ή τους συμμάχους τους, εάν επικρατούσαν στο Παρίσι και τους απελεύρωναν.
== Ιστορικό ==
[[Αρχείο:Bouillon Vérité Journée du 20 juin 1792 Couleurs 1796.jpg|μικρογραφία|270x270εσ|Ημέρα της 20ής Ιουνίου 1792. Αντιπαράθεση μεταξύ των ανταρτών και του Λουδοβίκου ΙΣΤ'. Bouillon et Vérité, 1796.]]
Μετά την κήρυξη [[Πόλεμος του Πρώτου Συνασπισμού|πολέμου εναντίον της Αυστρίας και της Πρωσίας]], ο φόβος που προκάλεσε η συμπεριφορά των στρατηγών, η αδράνεια του στρατού, η αποπομπή από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ', στις 13 Ιουνίου, τριών Γιρονδίνων υπουργών, η άρνησή του να επικυρώσει τα διατάγματα της Νομοθετικής Συνέλευσης για τους ανυπότακτους ιερείς και για τη στρατοπέδευση κοντά στο Παρίσι Εθελοντών για την υπεράσπιση της πρωτεύουσας και τελικά ο σχηματισμός ενός νέου υπουργικού συμβουλίου από [[Λέσχη των Φεγιαντίνων|Φεγιαντίνους]] προανήγγειλαν μια αναμέτρηση δυνάμεων.
Οι σφαγείς («Σεπτεμβριστές») πήγαν στις φυλακές του Παρισιού και σκοτώνουν μεγάλο αριθμό των κατοίκων τους, των κρατουμένων βασιλικού ή κοινού δικαίου. Οι αριθμοί είναι λίγο πολύ γνωστοί: στη φυλακή «Grande Force», 168 σκοτώθηκαν για 406 κρατούμενους. στο "Petite Force", ένα θύμα για 110 κρατούμενους: η [[Μαρία Θηρεσία Λουίζα της Σαβοΐας, πριγκίπισσα του Λαμπάλ|πριγκίπισσα του Λαμπάλ]]. Στις 2 Σεπτεμβρίου, 116 πυρίμαχα θρησκευτικά σφαγιάστηκαν στην καρμελίτικη φυλακή, από τους 160 που κρατήθηκαν υπό επιτήρηση.
Στις 16 Ιουνίου, ο στρατηγός [[Ζιλμπέρ ντυ Μοτιέ ντε Λα Φαγιέτ|Λα Φαγιέτ]] με επιστολή του προς τη Συνέλευση κατήγγειλε την αναρχία που είχε δημιουργηθεί, σύμφωνα με τον ίδιο, από τους [[Λέσχη των Ιακωβίνων|Ιακωβίνους]], αναφέροντας ότι «το γαλλικό σύνταγμα απειλείται από τις φατρίες του εσωτερικού, όπως και από τους εχθρούς του εξωτερικού» <ref>Albert Soboul, ''La Révolution française'', Gallimard, coll. tel, 2003, p. 240.</ref>. Αντιμέτωποι με την απειλή ενός μοναρχικού ή στρατιωτικού πραξικοπήματος, οι [[Γιρονδίνοι]] προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το λαϊκό κίνημα, παρά την αντίθετη άποψη του [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]] και των πιο ενεργών μελών του παρισινού δημοκρατικού ρεύματος, οι οποίοι θεώρησαν την ενέργεια πρόωρη.<ref>Michel Vovelle, ''La Chute de la monarchie (1787-1792)'', tome 1 de la ''Nouvelle histoire de la France contemporaine'', Le Seuil, coll. Points Histoire, 1999, p. 286-288.</ref>
Αυτό το επεισόδιο της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] άφησε περισσότερους από 1.300 νεκρούς στο Παρίσι και 150 νεκρούς στην υπόλοιπη Γαλλία2. Αυτές οι σφαγές είναι μια από τις κορυφές της επαναστατικής βίας, τουλάχιστον στην πρωτεύουσα (σε άλλες εποχές, θα υπάρξουν, για παράδειγμα, οι πνιγμοί της Νάντης ...): εγκαθιστούν ένα καταπιεστικό κλίμα, το οποίο παίζει στις εκλογές των βουλευτών στη Σύμβαση, η οποία λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα, με περιορισμένη συμμετοχή περίπου 10% των εγγεγραμμένων · Υπάρχει μια ισχυρή πρόοδος των Montagnards στην πρωτεύουσα, κυρίως λόγω της πίεσης που ασκήθηκε από την εξεγερτική Κομμούνα στους υποψηφίους που δεν ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της.
== Τα γεγονότα της 20ής Ιουνίου 1792 ==
Οι [[Γιρονδίνοι]] κατάλαβαν ότι τους χρειάζονταν μια «μέρα με ταραχές» για να εκφοβίσουν τους αντεπαναστάτες και να αναγκάσουν τον βασιλιά να ανακαλέσει τους υπουργούς του και να αποσύρει το βέτο του, έτσι αποφασίστηκε μια διαδήλωση.
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι == ▼Στις 20 Ιουνίου 1792, ημέρα της επετείου του [[Όρκος του Σφαιριστηρίου|όρκου του Σφαιριστηρίου]], άνθρωποι των εργατικών προαστίων, οπλισμένοι με κοντάρια και σπάθες, πλαισιωμένοι από την [[Εθνική Φρουρά (Γαλλία)|Εθνοφρουρά]] και τους εκπροσώπους της, όπως ο ζυθοποιός Αντουάν Σαντέρ, 10 έως 20.000 διαδηλωτές σύμφωνα με τον Ρεντερέρ, μπήκαν στη Συνέλευση. Στη συνέχεια, το πλήθος εισέβαλε στο παρακείμενο [[παλάτι του Κεραμεικού]]. Ο βασιλιάς, ήρεμος και θαρραλέος, αρνήθηκε να ανακαλέσει το βέτο του επικαλούμενος το νόμο και το σύνταγμα αλλά στριμώχτηκε και γελοιοποιήθηκε από ένα πλήθος μάλλον προκλητικά εύθυμο παρά εξαγριωμένο. Είπε πως είναι καλός πατριώτης και φόρεσε τον κόκκινο φρυγικό σκούφο, σύμβολο της Επανάστασης.Ύστερα του έδωσαν να πιει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στην υγεία του Έθνους και το έκανε. Του απευθύνθηκαν φράσεις όπως «Κύριε, είστε υποκριτής, μας εξαπατούσατε πάντα, μας εξαπατάτε ακόμα» από τον Λουί Λεζάντρ.
Οι
[[Αρχείο:Louis le dernier3.jpg|μικρογραφία|Καρικατούρα του Λουδοβίκου ΙΣΤ', φορώντας τον φρυγικό σκούφο και πίνοντας στην υγεία του Έθνους (Ανώνυμος, 1792)]]Ο δήμαρχος του Παρισιού Πετιόν και ο Γενικός επίτροπος της Κομμούνας Μανουέλ δεν έκαναν τίποτε για να εμποδίσουν τη διαδήλωση. Έφτασαν πολύ αργά στον Κεραμεικό, όταν ο βασιλιάς είχε υποστεί ήδη επί δύο ώρες την ταπεινωτική επίθεση των διαδηλωτών και τότε μόνο τον έσωσαν, αλλά η μοναρχία είχε εξευτελιστεί. Ο δήμαρχος Πετιόν ανέβηκε σε μια καρέκλα, μίλησε στο πλήθος και τους παρότρυνε να αποσυρθούν ήσυχα. Οι άνθρωποι υπάκουαν. Έτσι, οι διαδηλωτές, των οποίων μόνος στόχος ήταν να αποκτήσουν διατάγματα και υπουργούς, αποσύρθηκαν χωρίς να επιτύχουν την αποστολή τους.
Οι [[Ορεινοί (κόμμα)|Ορεινοί]], με συμβουλή του [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]], δεν πήραν μέρος σ'αυτή τη διαδήλωση. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στους [[Γιρονδίνοι|Γιρονδίνους]] και δεν ήθελαν να συμμετάσχουν σε μια απλή επίδειξη αλλά σε μια αποφασιστική πράξη.<ref>Αλμπέρ Ματιέ, Ιστορία της Γαλλικής επανάστασης, τομ. Α', σελ. 158</ref>
== Συνέπειες της ημέρας της 20ής Ιουνίου 1792 ==
Οι προσβολές προς τον βασιλιά αφύπνισαν τα μοναρχικά αισθήματα στις επαρχίες και ακόμη και σε μερικές εύπορες περιοχές του Παρισιού. Από πολλές περιοχές έφθασαν στη Συνέλευση απειλητικά ψηφίσματα κατά των Ιακωβίνων. Μοναρχικοί εξεγέρθηκαν στους νομούς [[Αρντές (νομός)|Αρντές]] και [[Φινιστέρ]].
Ο Λα Φαγιέτ άφησε το στράτευμά του, εμφανίστηκε στη Συνέλευση στις 28 Ιουνίου και την κάλεσε να διαλύσει τη λέσχη των Ιακωβίνων και να τιμωρήσει τους αυτουργούς των βιαιοπραγιών, επευφημούμενος από τους μοναρχικούς Φεγιαντίνους, και έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση του βασιλιά. Οι Ιακωβίνοι τον χαρακτήρισαν «κακούργο, προδότη, εχθρό της πατρίδας». Ο κίνδυνος για μια στρατιωτική δικτατορία έκανε τους Γιρονδίνους να προσεγγίσουν προσωρινά τον [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρο]] για τη σωτηρία της Επανάστασης.
Στην τρίτη γιορτή της ομοσπονδίας στις 14 Ιουλίου 1792, ο κόσμος δεν φώναξε «Ζήτω ο βασιλιάς!» αλλά «Ζήτω ο Πετιόν!» Ο Λα Φαγιέτ πρότεινε στον βασιλιά να μεταφερθεί υπό την προστασία του στην [[Κομπιένη]], όπου είχε συγκεντρωμένα τα στρατεύματά του, αλλά ο τελευταίος αρνήθηκε.
Αντιμέτωπο με την επιδεινούμενη κατάσταση για τον βασιλιά, το περιβάλλον του ζήτησε κρυφά από τους εχθρούς να τρομάξουν τους Παρισινούς. Γάλλοι ευγενείς που είχαν μεταναστεύσει στα όμορα Γερμανικά πριγκιπάτα και μάχονταν για την αποκατάσταση της μοναρχίας στη Γαλλία, στις 25 Ιουλίου συνέταξαν το [[Μανιφέστο του Μπράουνσβαϊκ]], που κοινοποιήθηκε αρχές Αυγούστου στο Παρίσι, απειλούσε τους επαναστάτες, και οδήγησε στα βίαια γεγονότα της [[Ημέρα της 10ης Αυγούστου 1792|10ης Αυγούστου 1792]] .
▲== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
η
| 