Airbus A300: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''[[Airbus]] A300''' είναι παλαιό επιβατικό [[αεροσκάφος]] ευρείας ατράκτου μικρών και μεσαίων αποστάσεων. Η σχεδίασή του ξεκίνησε το [[1972]] και πρόκειται για το πρώτο δικινητήριο αεροσκάφος ευρείας ατράκτου στον κόσμο και το πρώτο που κατασκευάστηκε από τον [[Ευρώπη|πανευρωπαϊκό]] όμιλο [[Airbus]]. Η παραγωγή του Α300, όπως και του [[Airbus A310|Α310]], σταμάτησε τον [[Ιούλιος|Ιούλιο]] του [[2007]]. Οι πωλήσεις του εμπορευματικού τύπου θα γίνονται από μία νέα έκδοση βασισμένη στο [[Airbus A330|A330-200F]].<ref>[http://www.flightglobal.com/articles/2006/03/14/205407/airbus-aims-to-fill-freighter-void-with-a330-derivative.html Η Airbus στοχεύει στην κάλυψη του κενού\ διάδοχο A330]</ref>

Το [[1966]] ο Φρανκ Κολκ (''Frank Kolk''), διευθυντής της [[American Airlines]], εξέδωσε προκήρυξη για αντικαταστάτη του [[Boeing 727]] στις πτήσεις μεσαίων αποστάσεων εντός των [[ΗΠΑ]]. Το νέο αυτό αεροσκάφος θα έπρεπε να είναι δικινητήριο, ευρείας ατράκτου, χωρητικότητας 250 - 300 επιβατών και να έχει την ικανότητα να απογειώνεται από αεροδρόμια που βρίσκονται σε μεγάλο υψόμετρο (όπου τα αεροσκάφη χρειάζονται μακρύτερο τροχιόδρομο και ισχυρούς κινητήρες). Ένα από αυτά τα αεροδρόμια είναι και του [[Ντένβερ]] στο [[Κολοράντο]]. Οι Αμερικανοί κατασκευαστές απάντησαν με τα τρικινητήρια αεροσκάφη ευρείας ατράκτου [[McDonnell Douglas DC-10]] και [[Lockheed L-1011 TriStar]], καθώς τα δικινητήρια αεροσκάφη δεν επιτρέπονταν σε πολλά δρομολόγια από την Αμερικανική Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (FAA).

Ο [[Γάλλοι|Γάλλος]] πρόεδρος [[Σαρλ ντε Γκωλ]] (''Charles de Gaulle''), θέλοντας να προκαλέσει την κυριαρχία των [[ΗΠΑ|Αμερικανών]] κατασκευαστών αεροσκαφών, πρότεινε τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού αεροσκάφους που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τα [[ΗΠΑ|Αμερικανικά]] μοντέλα. Το [[Κονκόρντ|Concorde]] ήταν τμήμα αυτής της απάντησης, σχεδιασμένο για υπερατλαντικές/υπερπόντιες πτήσεις. Η άλλη Ευρωπαϊκή απάντηση ήταν το Α300, το οποίο και σχεδιάστηκε με στόχο την προκήρυξη του Frank Kolk.

Τον Σεπτέμβριο του [[1967]] οι κυβερνήσεις της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας υπέγραψαν Μνημόνιο Συμφωνίας για την έναρξη του σχεδιασμού ενός αεροσκάφους 300 θέσεων με την επωνυμία Airbus A300. Προηγούμενη συμφωνία είχε υπογραφεί τον Ιούλιο του [[1967]], αλλά περιπλέχθηκε με την άρνηση της Βρετανικής κυβέρνησης να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη ενός μοντέλου ανταγωνιστικού της [[British Aircraft Corporation]], βασισμένου στο [[BAC 1-11]], που προτιμούσε να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη του μοντέλου της Airbus.

Στους μήνες που ακολούθησαν την συμφωνία, τόσο η Γαλλική όσο και η Βρετανική κυβέρνηση εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους σχετικά με το αεροσκάφος. Ένα άλλο πρόβλημα που προέκυψε ήταν οι απαιτήσεις για νέο τύπο κινητήρα σχεδιασμένο από την [[Ρολς Ρόις]], τον RB207. Τον Δεκέμβριο του [[1968]] οι Γαλλικές και Βρετανικές εταιρείες - συνέταιροι της Airbus, ([[Sud Aviation]] και [[Hawker Siddeley]]) κατέθεσαν νέα πρόταση για ένα αεροσκάφος 250 θέσεων, το Airbus A250. Μετονομάζοντας το A300B, δεν θα χρειαζόταν νέους κινητήρες, οπότε και ο προϋπολογισμός θα ήταν μειωμένος. Προκειμένου να προσελκύσουν εν δυνάμει Αμερικανούς πελάτες, οι Αμερικανικοί κινητήρες [[General Electric CF6|CF6-50]] επιλέχθηκαν για το Α300 αντί για τον Βρετανικό RB207. Η [[Βρετανία|Βρετανική κυβέρνηση]] δυσαρεστήθηκε από την απόφαση αυτή, οπότε και αποσύρθηκε από το πρόγραμμα, αλλά η Βρετανική φίρμα Hawker - Siddeley παρέμεινε ως εργολάβος για την ανάπτυξη και σχεδιασμό των πτερύγων του Α300, τα οποία και αποτέλεσαν τον κύριο άξονα για τις εντυπωσιακές επιδόσεις, είτε στις μικρές είτε στις μεγάλες υπερπόντιες πτήσεις. Χρόνια αργότερα, η [[Βρετανία|Βρετανική]] κυβέρνηση επανήλθε στο πρόγραμμα, μέσω της [[British Aerospace]].

Η [[Airbus S.A.S.|Airbus Industrie]] ιδρύθηκε επίσημα το [[1970]], ύστερα από συμφωνία μεταξύ της [[Aérospatiale]] ([[Γαλλία]]) και τις εταιρείες-προγόνους της [[DaimlerChrysler Aerospace|Deutsche Aerospace]] ([[Γερμανία]]). Η [[Ισπανία|Ισπανική]] [[Construcciones Aeronáuticas|CASA]] εισήλθε το [[1971]]. Κάθε εταιρεία θα παρέδιδε τα προκατασκευασμένα τμήματα έτοιμα προς χρήση.

Το [[1972]] το Α300 έκανε την παρθενική του πτήση. Το πρώτο μοντέλο παραγωγής, το Α300Β2, μπήκε σε υπηρεσία το [[1972]]. Αρχικά η επιτυχία του ομίλου ήταν ιδιαίτερα χαμηλή, αλλά μέχρι το [[1979]] υπήρχαν 81 αεροσκάφη σε υπηρεσία. Η ανάπτυξη του [[Airbus A320|Α320]] καθιέρωσε την Airbus ως κύριο παίκτη στην κατασκευή επιβατικών αεροσκαφών, όπου το αεροσκάφος έλαβε πάνω από 400 παραγγελίες πριν καν εκτελέσει την παρθενική του πτήση, σε αντίθεση με τις 15 παραγγελίες για το Α300 το [[1972]].

Το Α300 είναι το πρώτο αεροσκάφος που χρησιμοποίησε τεχνικές "Just In Time". Ολοκληρωμένα τμήματα του αεροσκάφους κατασκευάζονται από μέλη του ομίλου σε όλη την Ευρώπη, και στην συνέχεια μεταφέρονται με αεροσκάφος στην τελική γραμμή παραγωγής, που βρίσκεται στην [[Τουλούζη]] (Γαλλία), δίπλα ακριβώς στο διεθνές αεροδρόμιο "Toulouse Blagnac", από έναν τετραμελή στόλο αεροσκαφών τύπου "Aero Spacelines Super Guppy" (βασισμένο στο [[Boeing 377]]). Αρχικά η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε ως μέσο για την ενιαία κατανομή εργασιών ανάμεσα στα μέλη του ομίλου ώστε να μειωθούν τα έξοδα δύο γραμμών παραγωγής. Γρήγορα όμως έγινε αντιληπτό πως αυτή η μέθοδος παραγωγής αεροσκαφών είναι οικονομικά συμφέρουσα από το να υπάρχει γραμμή παραγωγής σε μία μόνο τοποθεσία. Αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από την Boeing, η οποία εισήγαγε το ίδιο σύστημα, αν και 30 χρόνια αργότερα, για την παραγωγή του [[Boeing 787]], όπου ανακατασκευασμένα [[Boeing 747]] μεταφέρουν τις πτέρυγες και άλλα τμήματα από την [[Ιαπωνία]] προς την [[ΗΠΑ|Αμερική]].

Τα μέλη της Airbus χρησιμοποίησαν την τελευταία τεχνολογία, μέρος της οποίας προήλθε από το [[Κονκόρντ|Concorde]]. Με την υπηρεσιακή εισαγωγή του το [[1974]], το Α300 ήταν το πλέον εξελιγμένο αεροσκάφος και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα σχεδίαση υποηχητικών επιβατικών αεροσκαφών. Ορισμένα τεχνολογικά επιτεύγματα είναι:

Το [[1977]], η [[ΗΠΑ|Αμερικανική]] [[Eastern Air Lines]] ενοικίασε τέσσερα Α300 για την αξιολόγηση σε υπηρεσιακή δραστηριότητα. Ο [[Φρανκ Μπόρμαν]] (Frank Borman), πρώην [[αστροναύτης]] και τότε διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας εντυπωσιάστηκε, καθώς το Α300 κατανάλωνε 30% λιγότερα καύσιμα από τον στόλο των TriStar και παράγγειλε 23 Α300. Αμέσως μετά ακολούθησε παραγγελία από την [[Pan Am]]. Έκτοτε, η σειρά των Α300 ξεκίνησε να πουλά, φθάνοντας τον σημερινό αριθμό των 858 παραγγελιών.

To [[1981]] η Airbus αναπτυσσόταν ταχύτατα, με πάνω από 300 αεροσκάφη να έχουν πωληθεί και παραγγελίες για 200 αεροσκάφη από 40 διαφορετικές εταιρείες. Αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από την Boeing, η οποία και απάντησε με το [[Boeing 767]].

Το Α300 πλησιάζει στο τέλος της καριέρας του και πλέον πωλείται ως εμπορευματικό αεροσκάφος. Ο κυριότερος (εμπορευματικός) χρήστης του Α300 είναι η [[ΗΠΑ|Αμερικανική]] [[FedEx Express|FedEx]], η οποία τον Ιανουάριο του 2006 είχε 95 αεροσκάφη τύπου Α300/Α310. Η επίσης Αμερικανική United Parcel Service "UPS" άρχισε να χρησιμοποιεί εμπορευματικά Α300. Η τελευταία έκδοση του Α300, είναι το Α300-600R και έχει πιστοποιηθεί για πτήσεις ETOPS 180 λεπτών. Το Α300 απολαμβάνει ανανεωμένο ενδιαφέρον ως μεταχειρισμένο αεροσκάφος με μετατροπή σε εμπορευματικό μοντέλο. Τα εμπορευματικά Α300 (είτε τα νεα Α300-600R, ή τροποποιημένα πρώην επιβατικά, είτε τα -Β4, και -Β2), αποτελούν μετά το [[Boeing 747]] τον μεγαλύτερο εμπορευματικό στόλο αεροσκαφών.