|
[[Αρχείο:Pillnitzer Deklaration.jpg|μικρογραφία|320x320εσ|Η συνάντηση στο κάστρο του Πίλνιτς το 1791. Ελαιογραφία του J. H. Schmidt, 1791.]]
Η '''Διακήρυξη του Πίλνιτς''' ([[Γαλλική γλώσσα|Γαλλικά]]: La déclaration de Pillnitz) ήταν μια δήλωση που εκδόθηκε στις 27 Αυγούστου 1791 στο κάστρο του Πίλνιτς κοντά στη [[Δρέσδη]] ([[Σαξονία]]) από τον [[Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β΄ της Πρωσίας|Φρειδερίκο Γουλιέλμο Β΄ της Πρωσίας]] και τον [[Λεοπόλδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Λεοπόλδο Β΄]] της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που ήταν ο αδελφός της [[Μαρία Αντουανέτα|Μαρίας Αντουανέτας]]. Διακήρυξε την κοινή υποστήριξη της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] και της [[Πρωσία|Πρωσίας]] στον Βασιλιά [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο ΙΣΤ']] της Γαλλίας κατά της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]].<ref>{{Cite web|url=https://www.larousse.fr/encyclopedie/divers/d%C3%A9claration_de_Pillnitz/138235|title=larousse.fr/encyclopedie/Déclaration_de_Pillnitz/|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
== Ιστορικό ==
Από την αρχή της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] του 1789, ο [[Λεοπόλδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Λεοπόλδος Β΄]] ανησυχούσε όλο και περισσότερο για την ασφάλεια της αδερφής του [[Μαρία Αντουανέτα|Μαρίας Αντουανέτας]] και της οικογένειάς της, αλλά ένιωθε ότι οποιαδήποτε παρέμβαση στις γαλλικές υποθέσεις θα αύξανε μόνο τον κίνδυνο τους. Ταυτόχρονα, πολλοί Γάλλοι αριστοκράτες έφυγαν από τη Γαλλία και εγκαταστάθηκαν σε γειτονικές χώρες, διαδίδοντας φόβο για την Επανάσταση και επιζητούσαν ξένη υποστήριξη στον Λουδοβίκο ΙΣΤ'. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του Λουδοβίκου και της οικογένειάς του να εγκαταλείψουν το Παρίσι με την ελπίδα να υποκινήσουν μια αντεπανάσταση, γεγονός γνωστό ως [[φυγή στη Βαρέν]] τον Ιούνιο του 1791, η βασιλική οικογένεια συνελήφθη, οδηγήθηκε πίσω στο Παρίσι και περιορίστηκε στο [[παλάτι του Κεραμεικού]]. Στις 6 Ιουλίου 1791, ο Λεοπόλδος εξέδωσε την Εγκύκλιο της Πάδοβας, καλώντας τους ηγεμόνες της Ευρώπης να συνασπισθούν απαιτώντας την αποκατάσταση της γαλλικής βασιλικής οικογένειας, πρόταση η οποία δεν έγινε δεκτή με ενθουσιασμό.<ref>{{Cite web|url=http://www.gauchemip.org/spip.php?article7539|title=gauchemip.org/spip.php?article7539|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
== Σκοπός ==
Ζητώντας από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να παρέμβουν σε περίπτωση απειλής του Λουδοβίκου, η διακήρυξη προοριζόταν να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση στους Γάλλους επαναστάτες να σταματήσουν να παραβιάζουν τα προνόμια του βασιλιά και να επιτρέψουν την επιστροφή του στην εξουσία.
Η διακήρυξη ανέφερε ότι η Αυστρία θα κήρυττε πόλεμο κατά της Γαλλίας εάν και μόνο εάν όλες οι άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις συμμετείχαν επίσης στον πόλεμο. <ref>{{Cite web|url=http://revolution.fr.free.fr/texte_pillnitz.htm|title=revolution.fr.free.fr/texte_pillnitz.htm|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>Ο Λεοπόλδος επέλεξε αυτή τη διατύπωση ώστε να μην αναγκαστεί να επέμβει, καθώς γνώριζε ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός [[Ουίλιαμ Πιτ ο νεότερος|Γουίλιαμ Πιτ]] δεν υποστήριζε τον πόλεμο με τη Γαλλία.<ref>{{Cite web|url=https://www.universalis.fr/encyclopedie/declaration-de-pillnitz/|title=universalis.fr/encyclopedie/declaration-de-pillnitz/|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref> Εξέδωσε αυτήν τη διακήρυξη μόνο για να ικανοποιήσει τους Γάλλους μετανάστες που είχαν καταφύγει στη χώρα του και ζητούσαν ξένη παρέμβαση στην πατρίδα τους.
(Η Διάσκεψη του Πίλνιτς ασχολήθηκε κυρίως με το [[Διαμελισμοί της Πολωνίας|Πολωνικό ζήτημα]] και τον πόλεμο της [[Αυστριακή Αυτοκρατορία|Αυστρίας]] κατά της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]].)
== Συνέπειες ==
Η Εθνοσυνέλευση της Γαλλίας ερμήνευσε τη δήλωση ότι ο Λεοπόλδος επρόκειτο να κηρύξει τον πόλεμο. Ριζοσπάστες Γάλλοι πολιτικοί που επιζητούσαν τον πόλεμο, όπως ο Ζακ-Πιερ Μπρισώ, τη χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα για να αποκτήσουν επιρροή και να κηρύξουν τελικά τον πόλεμο στις 20 Απριλίου 1792, οδηγώντας στις εκστρατείες του 1792 του [[Πόλεμος του Πρώτου Συνασπισμού|πολέμου του Πρώτου Συνασπισμού]]. <ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/topic/Declaration-of-Pillnitz|title=britannica.com/topic/Declaration-of-Pillnitz|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
Η [https://warfareport.blogspot.com/2017/10/blog-post_63.html Διακήρυξη του Πίλνιτς] (ελληνικά)
== Παραπομπές ==
{{Κουτί πληροφοριών Νομοθετικού σώματος
|όνομα = Νομοθετική ΕθνοσυνέλευσηΣυνέλευση
|ιθαγενές_όνομα = Assemblée nationale législative
|coa_pic = Legislative Assembly Medal.png
|δωμάτιο_συνεδριάσεων = [[Παλάτι του Κεραμεικού]], [[Παρίσι]]
}}
Η '''Νομοθετική ΕθνοσυνέλευσηΣυνέλευση''' (Γαλλικά: Assemblée nationale législative) ήταν η δεύτερη κυβέρνηση της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]], από την 1η Οκτωβρίου 1791 έως τις 20 Σεπτεμβρίου 1792, αν και στην πραγματικότητα από τις 10 Αυγούστου 1792, μοιράστηκε την εξουσία με την Κομμούνα του Παρισιού. Διαδέχθηκε τη διετούς διάρκειας [[Εθνική Συντακτική Συνέλευση|Συντακτική Εθνοσυνέλευση]] και αντικαταστάθηκε από την [[Συμβατική Εθνοσυνέλευση]].
== Ιστορικό ==
Η Συντακτική Εθνοσυνέλευση διαλύθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1791. Μετά από πρόταση του [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]], αποφασίστηκε ότι κανένα από τα μέλη της δεν θα ήταν επιλέξιμο για την επόμενη συνέλευση. Το διάδοχό της όργανο, η Νομοθετική Συνέλευση, που δημιουργήθηκε βάσει του φιλελεύθερου Γαλλικού Συντάγματος του 1791, διήρκεσε έως τις 20 Σεπτεμβρίου 1792, οπότε, μετά την εξέγερση της 10ης Αυγούστου μόλις τον προηγούμενο μήνα, εγκαθιδρύθηκε η [[Συμβατική Εθνοσυνέλευση]].
Η Νομοθετική Συνέλευση καθιέρωσε το πολιτικό φάσμα αριστεράς-δεξιάς που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα. Αποτελούνταν από 745 μέλη.
Στην Εθνική Νομοθετική Συνέλευση δημιουργήθηκαν τρεις μεγάλες ομάδες.
* Η Δεξιά: Οι [[Λέσχη των Φεγιαντίνων|Φεγιαντίνοι]], που κάθονταν στα δεξιά του προέδρου της συνέλευσης. Ήταν 264 βουλευτές, συντηρητικοί αστοί, υπέρ της συνταγματικής μοναρχίας που θεωρούσαν ότι η [[Γαλλική Επανάσταση|Επανάσταση]] τελείωσε αφού η Γαλλία μεταρρυθμίστηκε σύμφωνα με τις επιθυμίες που εξέφρασαν οι Γάλλοι το 1789 και επιθυμούσαν την αυστηρή εφαρμογή του Συντάγματος. Αρνούμενοι να επιστρέψουν στο [[Παλαιό Καθεστώς|Παλαιό καθεστώς]], το περιβάλλον του βασιλιά δυσπιστούσε απέναντί τους αλλά ο λαός τους κατηγορούσε για το ότι ήταν πολύ στενά συνδεδεμένοι με την αριστοκρατία. Οι ηγέτες τους ήταν ο [[Ζιλμπέρ ντυ Μοτιέ ντε Λα Φαγιέτ|μαρκήσιος Λα Φαγιέτ]] και ο [[Αντουάν Μπαρνάβ]], αλλά δεν είναι βουλευτές λόγω τηςτου μη επιλεξιμότητας τους για επανεκλογήασυμβίβαστου.
* Το Κέντρο: Οι Ανεξάρτητοι. Ήταν 345 βουλευτές που κάθονταν στο κέντρο. Δεν συμμετείχαν σε πολιτικές λέσχες και ψήφιζαν σύμφωνα με τα γεγονότα. Υπηρετούσαν τα ιδανικά της Επανάστασης, ως εκ τούτου γενικά έτειναν να ψηφίζουν με την Αριστερά, αλλά επίσης περιστασιακά υποστήριζαν προτάσεις της Δεξιάς.
* Η Αριστερά: Η αριστερά αποτελούνταν από 136 βουλευτές που ανήκαν σε δύο αντίπαλες ομάδες που πολεμούσαν σκληρά μεταξύ τους, όχι μόνο μέσα στη Συνέλευση, αλλά και στη [[λέσχη των Ιακωβίνων]], στην οποία και οι δύο ανήκαν.
** Η Αριστερά:μία Οιομάδα, οι Μπρισοτίνοι (οι μελλοντικοί [[Γιρονδίνοι]]) σχημάτιζαν την αριστερά της συνέλευσης. Πρόκειται για 136 βουλευτές που ήταν μέλη των παρισινών [[Λέσχη των Ιακωβίνων|λεσχών των Ιακωβίνων]] και των [[Κορδελιέροι|Κορδελιέρων]]. Υπερασπίζοντανυπερασπίζονταν τα συμφέροντα της μεγάλης εμπορικής αστικής τάξης (ιδίως εκείνα των λιμένων της [[Μασσαλία|Μασσαλίας]] ή του [[Μπορντώ]]). Πολύ νεαροί, οι περισσότεροι ήταν κάτω των 30 ετών, πολύ καλλιεργημένοι, υποστήριζαν τις ιδέες του [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]]. Οι περισσότεροι ήταν μοναρχικοί, επιφυλακτικοί όμως προς τον βασιλιά και το περιβάλλον του. Επιθυμούσαν να εξάγουν τις επαναστατικές ιδέες σε όλη την Ευρώπη. Πίστευαν ότι ο πόλεμος με τους Ευρωπαίους κυρίαρχους θα ήταν ευνοϊκός για τη διάδοση των επαναστατικών ιδεών και θα δοκίμαζε την πίστη του βασιλιά, αναγκάζοντάς τον να επιλέξει στρατόπεδο. Θεωρούσαν τους ευγενείς που εκπατρίστηκαν ως προδότες και υποστήριζαν τον αντικληρικαλισμό. Οι Μπρισοτίνοι σύχναζαν στο σαλόνι της Μαντάμ Ρολάν, συζύγου του υπουργού Εσωτερικών. Επικεφαλής τους ήταν ο δημοσιογράφος [[Ζακ Πιερ Μπρισό|Ζακ-Πιέρ Μπρισό]], ο εγκυκλοπαιδιστής [[Νικολά ντε Κοντορσέ|μαρκήσιος ντε Κοντορσέ]] και οι τρεις δικηγόροι από το Μπορντώ οι Ζανσονέ, Γκουαντέ και Βερνιώ.
** Οι άλλοι, γνωστοί με το όνομα [[Ορεινοί (κόμμα)|Ορεινοί]], είχαν για αρχηγούς τους Φρανσουά Σαμπό, Κλωντ Μπαζίρ και Μερλέν ντε Τιονβίλ και αποτελούσαν, με σύγχρονους όρους, την άκρα αριστερά. Στηρίζονταν στους [[Λέσχη των Ιακωβίνων|Ιακωβίνους]], όπου ο [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρος]] τους υποστήριζε και στη λέσχη των [[Κορδελιέροι|Κορδελιέρων]], με επικεφαλής τους [[Ζωρζ Ζακ Νταντόν|Δαντών]], Φαμπρ ντ'Εγκλατίν και [[Καμίγ Ντεμουλέν]], οι οποίοι είχαν απόψεις ακόμη πιο επαναστατικές από αυτές των Ιακωβίνων. <ref>{{Cite web|url=http://www.cosmovisions.com/ChronoRevolutionLegislative.htm|title=cosmovisions.com/ChronoRevolutionLegislative.htm|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
Αλλά καμία από αυτές τις πολιτικές ομάδες δεν αποτελούσε «πολιτικό κόμμα» με τη σύγχρονη έννοια του όρου και δεν είχαν σαφή πολιτική γραμμή.
== Οι εξουσίες της συνέλευσης ==
| 