Λέσχη των Φεγιαντίνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 16:
| χώρα = της Γαλλίας
}}
Η '''Κοινωνία των Φίλων του Συντάγματος''' ({{Lang-fr|Société des Amis de la Constitution}}), γνωστή ως '''Λέσχη των Φεγιαντίνων''' (<span class="cx-segment" data-segmentid="83">{{Lang-fr|Club des Feuillants}}), ήταν μια πολιτική ομάδα που προέκυψε κατά τη διάρκεια της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]]. </span>Αποτελούνταν από φιλομοναρχικούς και αντιδραστικούς, που καθόταν στα δεξιά της [[Νομοθετική Συνέλευση (Γαλλική επανάσταση)|Νομοθετικής Συνέλευσης]] του 1791. Δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση της [[Λέσχη των Ιακωβίνων|Λέσχης των Ιακωβίνων]] (1791), σε μετριοπαθείς ('''Φεγιαντίνοι'''), που ήταν αντίθετοι στην έκπτωση του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ΄]] και υπέρμαχοι του προτεινόμενου σχεδίου της [[Εθνοσυνέλευσης]] για [[Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία|συνταγματική μοναρχία]], και σε ριζοσπάστες ('''Ιακωβίνοι'''), οι οποίοι πίεζαν για την ανατροπή του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και την εγκαθίδρυση αβασίλευτης δημοκρατίας.
Οι Φεγιαντίνοι αντιπρόσωποι της Εθνοσυνέλευσης ήρθαν σε ρήξη με τους Ιακωβίνους, όταν δημοσίευσαν ένα φυλλάδιο στις 16 Ιουλίου του 1791, διαμαρτυρόμενοι για την πρόθεση των τελευταίων να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις εναντίον του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ στο πάρκο του [[Πεδίον του Άρεως (Παρίσι)|Πεδίου του Άρεως]], την επόμενη μέρα. Αρχικά η ομάδα είχε 264 πρώην Ιακωβίνους βουλευτές ως μέλη της, συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων μελών από την επιτροπή αλληλογραφίας.
Γραμμή 29:
Ο Λε Σαπελιέ, με την ιδιότητά του ως προέδρου της Συνταγματικής Επιτροπής, παρουσίασε στην Εθνοσυνέλευση, στις τελευταίες συνεδρίες της, έναν νόμο που περιόριζε τα δικαιώματα των πολιτικών λεσχών να αναλάβουν συντονισμένη πολιτική δράση, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να αλληλογραφούν η μια με το άλλη. Ο νόμος πέρασε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1791. Η υποστήριξη αυτού του νόμου από τους μετριοπαθείς Φεγιαντίνους, τους οδήγησε τελικά στην απαξίωση, ενώ οι ριζοσπάστες Ιακωβίνοι που τον αγνόησαν, αναδείχθηκαν στην πιο σημαντική πολιτική δύναμη της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]].
Το κύμα αποστροφής για τα λαϊκά κινήματα που ακολούθησε τις [[Σφαγές του Πεδίου του Άρεως]], προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο Αντουάν Μπαρνάβ, μέσα από τη δραστηριότητά του στην Επιτροπή των Αναθεωρήσεων (αυτή η επιτροπή ήταν υπεύθυνη
Το Μάρτιο του 1792, ως αντίποινα για την αντίθεσή τους στον πόλεμο κατά της [[Αυστρία]]ς, οι Φεγιαντίνοι υπουργοί εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση από τους [[Γιρονδίνοι|Γιρονδίνους]]. Κατηγορούμενοι ως βασιλόφρονες από τους αντιπάλους τους, έγιναν εύκολος στόχος μετά την πτώση της μοναρχίας. Τον Αύγουστο του 1792, μια λίστα με 841 ονόματα Φεγιαντίνων δημοσιεύθηκε, με αποτέλεσμα να συλληφθούν και να δικαστούν για προδοσία. Ο Μπαρνάβ αποκεφαλίστηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1793.
| |||