Γιάννης Χριστοφορίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διορθωση
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
βλ. συζήτηση
Γραμμή 1:
{{πηγές}}
{{ουδετερότητα}}
{{μορφοποίηση}}
{{επιμέλεια}}
Γραμμή 9:
Απεβιωσε 16/4/2020
 
Ξεκινησε σε ηλικία μόλις 13 ετών στον Όλυμπο Κατερινης το 1954,αφού τον ξεχώρισε ο τότε προπονητής Μάρκοβιτς ως εξαιρετικό ταλέντο,καθιέρωσε τον 'Γιαννάκο',άμεσα στη βασική ενδεκάδα στη θέση του αριστερού εξτρέμ όπου διέπρεψε και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών.Ειρωνεια της μοίρας, όταν τέθηκαν αντιμέτωποι ο Μαρκοβιτς ως προπονητής της Δόξας Δράμας και ο Χριστοφοριδης ως παίκτης του Πιερικου, ο πρώτος είδε την ομάδα του να δέχεται 3 γκολ από τον δεύτερο που οδηγησε τον Πιερικό σε νίκη 5-1.
 
Ομαδες που αγωνίστηκε:
Γραμμή 21:
ειχε 29 συμ. 2 γκολ
 
Αγωνιστηκε με όλες τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου. Ως παίκτης του Ολύμπου Κατερίνης, μιας επαρχιακής ομάδας που έπαιζε στο πρωτάθλημα Κεντροδυτικης Μακεδονίας κλήθηκε στην εθνική νέων, κάτι αδιανόητο για την εποχή.Το 1959 μάλιστα, πήρε μέρος σε διεθνές τουρνουά στις Κάννες λαμβάνοντας τη δεύτερη θέση.Οταν τον είδε ο θρυλικός Μπέμπης του Ολυμπιακού σε μια προπόνηση,εντυπωσιάστηκε και τον κάλεσε στον Ολυμπιακο.
Με την εθνική ενόπλων κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο του 1963.
Στην εθνική Ελλάδος ανδρών είχε 2 συμμετοχές απέναντι σε Αγγλία στο Σταμφορντ Μπριτζ, και Κύπρο.
Ήταν ο πρώτος εν ενέργεια παίκτης του Πιερικου που έπαιξε στην Εθνική.
 
Αναντικαταστατο μέλος της πρώτης ομάδας του Πιερικου, βοήθησε τα μέγιστα στην πορεία για την άνοδο της επαρχιακής ομάδος της Κατερίνης στην Α'Εθνικη τη σεζόν 1961—1962.
Ηταν 10 Σεπτεμβρίου 1961
όταν στο πρώτο επίσημο παιχνίδι του Πιερικου πέτυχε και το πρώτο του γκολ, απέναντι μάλιστα στην ομάδα που τον ανέδειξε.
Κορυφαια στιγμή της καριέρας του ή συμμετοχή στον πρώτο βραδινό τελικό του κυπέλλου Ελλάδος το 1963 απέναντι στον Ολυμπιακό όπου είχε καταπληκτική απόδοση. Κατέκτησε την 5η θέση το 1965.Το καλύτερο παιχνίδι το έκανε απέναντι στον Παναθηναϊκό οδηγώντας τον Πιερικό στη νίκη με 3-1 σκοράροντας 2 γκολ και άλλα δύο που ακυρώθηκαν, κατά γενική ομολογία, άδικα.
Η άριστη τεχνική του κατάρτιση,οι φαρμακερες του σεντρες, η ικανότητα του να διεμβολιζει τις αντίπαλες άμυνες με την κόφτη του ντριμπλα δημιουργωντας έτοιμα γκολ στους συμπαίκτες του καθώς και η ταχύτητα του προκάλεσαν το ενδιαφέρον των μεγάλων ομάδων. Το καλοκαίρι του 1966 τον απέκτησε ο Παναθηναικος στα πλαίσια της πετυχημενης ανανέωσης,που οδηγησε μέχρι τον θρυλικό τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριων του 1971.Ηταν ο πρώτος παίκτης του Πιερικου που πήγε στον Παναθηναϊκό.
 
Επέστρεψε στον Πιερικό το 1968.
Καθως δεν πήρε τις ευκαιρίες που άξιζε,αν και ο Στέφαν Μπομπεκ τότε προπονητής εκτιμουσε την ποιότητα του, επέστρεψε στον Πιερικό το 1968.
Ήταν 22/3/1970 όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια μετά από ένα νικηφόρο παιχνίδι με σκορ 2-1 που έφερε την πρόκριση στην παράταση απέναντι στον Πανσερραικο για το κύπελλο Ελλάδος.
 
Νυμφευθηκε το 1971,απεκτησε δύο γιους.
 
Ως μέλος της καλύτερης επαρχιακής ομάδας της εποχής, του Παναθηναικου και των εθνικών ομάδων χάρισε όμορφες στιγμές στους Έλληνες φιλάθλους και έκανε γνωστή την πόλη της Κατερίνης σε όλη την Ελλάδα και όχι μονο.Ειχε την τύχη να παίξει φορώντας την φανέλα με το 11,ως συμπαίκτης η ως αντίπαλος, με όλα τα ιερά τέρατα της εποχής.Απολάμβανε την εκτίμηση και τον θαυμασμο από ολους, ακόμη και από τους αντιπάλους φιλάθλους που αναγνώριζαν την αξία του σαν παίκτη και σαν άνθρωπο.Οι παλιοί θυμούνται το χαρακτηριστικό παιχνίδι του πάνω στη γραμμή που εκνευρίζε τους επόπτες οι οποιοι δεν ήξεραν αν πρέπει να σηκώσουν την σημαία για άουτ η όχι.
 
Ελαβε πολλες τιμητικές διακρίσεις για την προσφορά του στο πιερικο και ελληνικό ποδόσφαιρο και την κοινωνία της Κατερίνης.
Τελευταία του εμφάνιση με την ολολευκη του Πιερικου σε αγώνα παλαιμάχων ως αρχηγός εναντίον των παλαιμάχων της ΑΕΚ όπου αντάλλαξε λάβαρα με τον αιώνιο έφηβο Νεστοριδη και έλαβε βράβευση από τον φίλο και συμπαίκτη του
στην Εθνική Μιμή Παπαιωαννου