Αντουάν Μπαρνάβ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Αντουάν Μπαρνάβ |
(Καμία διαφορά)
|
Έκδοση από την 15:02, 11 Αυγούστου 2020
Ο Αντουάν-Πιέρ-Ζοζέφ-Μαρί Μπαρνάβ (Γαλλικά: Antoine Pierre Joseph Marie Barnave) (22 Οκτωβρίου 1761 - 29 Νοεμβρίου 1793) ήταν Γάλλος πολιτικός, εξέχουσα πολιτική φυσιογνωμία της αρχικής περιόδου της Γαλλικής Επανάστασης. Μαζί με τον Ονορέ Μιραμπώ, ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ρήτορες της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Ήταν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της λέσχης των Φεγιαντίνων, υπέρμαχος της συνταγματικής μοναρχίας.
| Αντουάν Μπαρνάβ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Antoine Barnave (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 22 Οκτωβρίου 1761[1][2][3] Γκρενόμπλ |
| Θάνατος | 29 Νοεμβρίου 1793[4][1][2] Παρίσι |
| Αιτία θανάτου | αποκεφαλισμός |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[4][5][6] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός δικηγόρος |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Λέσχη των Ιακωβίνων και Λέσχη των Φεγιαντίνων |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | deputy to the Estates-General of 1789 (1789–1791) δήμαρχος της Γκρενόμπλ |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Τα πρώτα χρόνια
Ο Αντουάν Μπαρνάβ γεννήθηκε στη Γκρενόμπλ ( Ντωφινέ) σε μια προτεσταντική οικογένεια της ανώτερης αστικής τάξης. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος στο Κοινοβούλιο της Γκρενόμπλ και η μητέρα του ήταν αριστοκράτισσα υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Επειδή ήταν Προτεστάντες, ο Μπαρνάβ δεν μπόρεσε να φοιτήσει σε τοπικά σχολεία, καθώς αυτά διευθύνονταν από την Καθολική εκκλησία, και η μητέρα του τον εκπαίδευσε μόνη της.
Σπούδασε νομικά στη Γκρενόμπλ όπου απέκτησε δίπλωμα και στη συνέχεια πτυχίο νομικής στο Πανεπιστήμιο της Οράνζ (1780). Το 1783, σε ηλικία είκοσι δύο ετών, επελέγη μεταξύ των νέων δικηγόρων για να δώσει την τελική ομιλία του Κοινοβουλίου της Γκρενόμπλ σχετικά με τη διάκριση των εξουσιών. Όπως οι περισσότεροι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, επιθυμούσε «μια νέα διανομή πλούτου να οδηγήσει σε μια νέα κατανομή εξουσίας». Την ίδια χρονιά, έχασε έναν μικρότερο αδερφό.
Ο τόπος καταγωγής του, το Ντωφινέ, ήταν μία από τις πρώτες επαρχίες της Γαλλίας όπου μεταδόθηκαν τα επαναστατικά ιδανικά. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Ημέρας των Κεραμιδιών της 7ης Ιουνίου 1788, ο Μπαρνάβ έγραψε τον λίβελο Το Πνεύμα των Διαταγμάτων [7]όπου παρουσίαζε τις πολιτικές του θέσεις και ζητούσε υποστήριξη για το κοινοβούλιο της Γκρενόμπλ που είχε ανασταλεί από την κεντρική εξουσία.
Πολιτικός βίος
Ο Μπαρνάβ ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση και στις 7 Ιανουαρίου 1789, εξελέγη εκπρόσωπος της Τρίτης τάξης για τη Συνέλευση των Τάξεων, όπου σύντομα καθιερώθηκε ως επικεφαλής αντίπαλος του Ονορέ Μιραμπώ στις συζητήσεις στη νέα Συντακτική Εθνοσυνέλευση.[8]
Καθ 'όλη τη διάρκεια του 1790 έπαιξε ενεργό ρόλο στη διατύπωση των διαταγμάτων, των ομιλιών και των ψηφισμάτων της Συνέλευσης, και τελικά, τον Οκτώβριο 1790 και για σύντομο διάστημα, έγινε πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης. Η δημοτικότητά του έφτασε στο αποκορύφωμά της. Ταυτόχρονα, με τους φίλους του Αντριάν Ντυπόρ και Αλεξάντρ ντ Λαμέτ συγκρότησαν την ομάδα που ήταν γνωστή κατά τη Συντακτική Συνέλευση ως «Τριανδρία». Επιδίωκαν να απομακρύνουν τους Μιραμπώ και Λα Φαγιέτ από την εξουσία, φοβούμενοι ότι και οι δύο χρησιμοποιούσαν την Επανάσταση προς όφελός τους.
Στις 22 Ιουλίου 1789, την επόμενη μέρα της εκτέλεσης από τον όχλο του υπουργού Ζοζέφ Φρανσουά Φουλόν και του γαμπρού του Μπερτιέ ντε Σωβινί, ανέβηκε στο βάθρο και απάντησε σε βουλευτές εξοργισμένους από αυτήν την πράξη: «Κύριοι, θέλουμε να σας μαλακώσουμε υπέρ του χυμένου αίματος χθες στο Παρίσι. Ήταν τόσο καθαρό αυτό το αίμα που κανείς δεν τολμούσε να το χύσει;». Μια φράση που έδωσε στον Μπαρνάβ το παρωνύμιο Τίγρης.
Τον Μάρτιο του 1790 εξελέγη στην Επιτροπή Αποικιών και αντιτάχθηκε στην κατάργηση της δουλείας καθώς θεωρούσε ότι οι σκλάβοι συνέβαλαν στη μόνη πηγή πλούτου που είχε η Γαλλία σε μια στιγμή βαθιάς οικονομικής κρίσης και ήταν ζωτικής σημασίας για τις ανάγκες του γαλλικού έθνους. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων στην Εθνοσυνέλευση, ο Μπαρνάβ αναφώνησε: «Ο νέγρος δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι το ίδιο με το λευκό.» [9]Αυτή η θέση αμαύρωσε τη δημοτικότητά του σε πολλούς πατριώτες και αργότερα εμφανίστηκε στο κατηγορητήριο που τον έστειλε στη λαιμητόμο το Νοέμβριο του 1793. [10]Οι αντίπαλοί του, με επικεφαλής τον Ζακ-Πιέρ Μπρισό στην εφημερίδα του Ο Γάλλος Πατριώτης, επιτέθηκαν σκληρά στις πολιτικές του θέσεις και, καθώς οι προτάσεις για την κατάργηση της δουλείας κατακτούσαν την υποστήριξη στην ολοένα και πιο ριζοσπαστική αντίληψη των Ιακωβίνων, η επιρροή του Μπαρνάβ μειώθηκε σημαντικά.
Τον Ιανουάριο του 1791 στάθηκε υπέρ του Πολιτικού Συντάγματος του Κλήρου και έπειτα από πρότασή του αποκλείστηκαν από τη Συνέλευση όλοι οι εκκλησιαστικοί που αρνήθηκαν να πάρουν όρκο να διατηρήσουν το Πολιτικό Σύνταγμα.
Τον Απρίλιο του 1791 με τους Αντριάν Ντυπόρ και Αλεξάντρ ντ Λαμέτ ίδρυσαν την εφημερίδα ο Λογογράφος που χρηματοδοτούνταν από βασιλικά κονδύλια και στήριζαν το βασιλιά.[11]
Μετά τη ριζοσπαστικοποίηση των Ιακωβίνων από την άνοιξη του 1791 πείσθηκε για τον επείγοντα χαρακτήρα της κινητοποίησης της πλούσιας τάξης των ιδιοκτητών για την υποστήριξη μιας ισχυρής συνταγματικής μοναρχίας.
Σχέσεις με το βασιλικό περιβάλλον
Κατά τη διάρκεια της απόπειρας διαφυγής του στις 21 και 22 Ιουνίου 1791, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' συνελήφθη στη Βαρέν. Η Εθνοσυνέλευση έστειλε τον Μπαρνάβ, μαζί με τους Πετιόν και Λατούρ-Μωμπούρ, να φέρουν τη βασιλική οικογένεια πίσω στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών που διήρκεσε το ταξίδι της επιστροφής, ο Μπαρνάβ συγκινήθηκε από τις ατυχίες της Μαρίας Αντουανέτας, με την οποία άρχισε μυστική αλληλογραφία, η οποία έγινε πηγή μεταγενέστερων επιθέσεων εναντίον του.
Μέσω της αλληλογραφίας του με τη βασίλισσα, ο Μπαρνάβ προέτρεπε τον βασιλιά:
- να αποδεχθεί ειλικρινά το Σύνταγμα του 1791,
- να καταδικάσει τις μηχανορραφίες των ευγενών - εμιγκρέ που υποκινούσαν ξένη επέμβαση και
- να πείσει τον Λεοπόλδο Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αδελφό της βασίλισσας, να αναγνωρίσει του νέο πολίτευμα.
Όσο για τη Μαρία-Αντουανέτα, αυτή έπαιζε ξεκάθαρα διπλό παιχνίδι. Αν και στην πραγματικότητα δεν συμμερίστηκε ποτέ τις ιδέες του Μπαρνάβ σχετικά με την υποταγή του βασιλιά στο σύνταγμα, φαινόταν συγκινημένη και ενδιαφερόταν για τα επιχειρήματα του επαναστάτη. Έγραψε έτσι στον Μερσύ, μιλώντας για τον Μπαρνάβ και τη λέσχη των Φεγιαντίνων:
«Παρόλο που εξακολουθούν να έχουν τις απόψεις τους, δεν έχω δει ποτέ σ' αυτούς παρά τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια, δύναμη και μια πραγματική επιθυμία να βάλουν κάποια τάξη και ως εκ τούτου βασιλική εξουσία. […] Όποιες καλές προθέσεις δείχνουν, οι ιδέες τους είναι υπερβολικές […] ». Στις επιστολές στον αδελφό της, ανέφερε επίσης τη σαγηνευτική ευγλωττία του Μπαρνάβ.[12]
Συνταγματική μοναρχία
Η αποτυχημένη απόπειρα του Λουδοβίκου ΙΣΤ' να εγκαταλείψει τη Γαλλία τον Ιούνιο του 1791 και η τραγική θέση στην οποία βρέθηκε (σε «εκκρεμότητα»), οδήγησε τον Μπαρνάβ να πιστέψει ότι ο βασιλιάς θα μπορούσε να πεισθεί να αποδεχθεί το Σύνταγμα του 1791 ως έχει και έτσι να τελειώσει η Επανάσταση προτού η παράτασή της οδηγήσει σε πολιτική αναρχία ή πόλεμο από το εξωτερικό.
Στις 15 Ιουλίου 1791, ο Μπαρνάβ έδωσε τη διάσημη ομιλία του με θέμα «Βασιλικό απαραβίαστο, διάκριση των εξουσιών και το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης», αντιτιθέμενος στη δημοκρατία ως ακατάλληλη για τα συμφέροντα της Γαλλίας και ζητώντας το τέλος της Επανάστασης και των αναταραχών της.
Στις 16 Ιουλίου 1791 ο Μπαρνάβ ήταν από τα βασικά στελέχη που αποχώρησαν από τη λέσχη των Ιακωβίνων, μέλη της οποίας ήταν υπέρ της καθαίρεσης του βασιλιά και θα συμμετείχαν στις διαδηλώσεις εναντίον του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ στο Πεδίο του Άρεως την επόμενη μέρα, και δημιούργησαν τη λέσχη των Φεγιαντίνων, που προσανατολίζονταν σε μια μετριοπαθή πορεία και υποστήριζε τη συνταγματική μοναρχία.[13]Αυτά τα γεγονότα του στοίχισαν το μίσος μέρους του παρισινού λαού και των Ιακωβίνων, που τον κατήγγειλαν για διπλοπροσωπία.
Κατά τη διάρκεια του Αυγούστου και έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1791, ημερομηνία κλεισίματος του Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, ο Μπαρνάβ και οι μετριοπαθείς βουλευτές, παρά την αντίθεση του Ροβεσπιέρου και της αριστεράς, κατάφεραν να σώσουν τη μοναρχία και ο βασιλιάς ορκίστηκε στο αναθεωρημένο Σύνταγμα στις 13 Σεπτεμβρίου 1791.
Απόσυρση και τέλος
Όταν η Συντακτική Εθνοσυνέλευση έληξε τον Σεπτέμβριο του 1791, ο Μπαρνάβ παρέμεινε στο Παρίσι μέχρι τις 5 Ιανουαρίου 1792 και συνέχισε να παρέχει συμβουλές στη βασιλική αυλή μέσω αλληλογραφίας ή μυστικών συναντήσεων με τη Μαρία-Αντουανέτα. Ειδικότερα, συμβούλεψε τον βασιλιά να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας του κατά των διατάξεων για τους ευγενείς εμιγκρέ και τους ανυπότακτους ιερείς. Στη συνέχεια αποσύρθηκε στη Γκρενόμπλ, αλλά μετά την ημέρα της 10ης Αυγούστου 1792, μια πιο αποκαλυπτική αλληλογραφία για αυτόν ανακαλύφθηκε στο σιδερένιο ντουλάπι του βασιλιά στο παλάτι του Κεραμεικού.
Τον Ιανουάριο 1792 αποσύρθηκε στο σπίτι του στο Ντωφινέ, εγγράφηκε ως αξιωματικός στην Εθνική φρουρά και αφιερώθηκε στην αλληλογραφία και τη συγγραφή. Ωστόσο, οι απόψεις και η προηγούμενη δράση του προκαλούσαν συστηματικές επιθέσεις μετά τον Ιανουάριο του 1792.
Συνελήφθη στις 29 Αυγούστου 1792 και φυλακίστηκε στη Γκρενόμπλ. Στις 3 Νοεμβρίου μεταφέρθηκε στο Παρίσι, όπου δικάστηκε (28 Νοεμβρίου 1793) και εκτελέστηκε στη γκιλοτίνα.
Έργο
Το έργο του Εισαγωγή στη Γαλλική Επανάσταση, που έγραψε κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του στη Γκρενόμπλ, θεωρείται ένα σημαντικό έγγραφο της Επανάστασης. Το έργο, στο οποίο περιγράφει τη «φυσική ιστορία» της εξέλιξης της κοινωνίας προς την ηγεμονία της μεσαίας τάξης, ήταν μια από τις πρώτες προσπάθειες να τοποθετηθεί η Γαλλική Επανάσταση στα πλαίσια της πολιτικής, νομικής και κοινωνικής ιστορίας.[14]
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Αντουάν Μπαρνάβ στην ιστοσελίδα European Encyclopedia of Law (αγγλικά)
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Γαλλικά) Sycomore. www
.assemblee-nationale .fr /sycomore /index .asp. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. - ↑ 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Antoine-Barnave. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6007gzt. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12028056d. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mub2017953792. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ CONOR.SI. 74305635.
- ↑ . «ESPRIT DES ÉDITS, Enregistrés militairement, le 10 mai 1788, 19 pages, French».
- ↑ . «britannica.com/biography/Antoine-Barnave».
- ↑ Jean Sévillia, Historiquement correct. Pour en finir avec le passé unique , Paris, Perrin, 2003, 453 p. (ISBN 978-2-262-01772-9 et2262017727), p. 254
- ↑ Jean-Jacques Chevallier, Barnave ou les deux faces de la Révolution, Presses Universitaires de Grenoble, 1979.
- ↑ Αλμπέρ Ματιέ, Ιστορία της Γαλλικής επανάστασης, εκδόσεις Γκοβόστης, τομ. Α', σελ. 130
- ↑ Antonia Fraser, Marie-Antoinette , Flammarion, 2007, p. 496
- ↑ . «theodora.com/encyclopedia/b/antoine_pierre_joseph_marie_barnave».
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, τομ.43, σελ. 184