Ντίνος Χριστιανόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Βιογραφικά στοιχεία: Προσθήκη στοιχείου με παραπομπή |
|||
Γραμμή 8:
Η πρώτη ποιητική συλλογή του ''Εποχή των ισχνών αγελάδων'' (1950) διακρίνεται για το προσωπικό ύφος της και για τις δημιουργικές επιρροές από τον [[Κωνσταντίνος Καβάφης|Καβάφη]] και τον [[Τ. Σ. Έλιοτ]], ενώ στις επόμενες εμφανίσεις του εκφράζεται καθαρά το κυρίαρχο θέμα της ποίησής του, η εφήμερη ομοφυλοφιλική σχέση και το ερωτικό πάθος που οδηγεί στην ταπείνωση και στη μοναξιά<ref>Δημοσθένης Κούρτοβικ, ''Έλληνες Μεταπολεμικοί Συγγραφείς'', Εκδόσεις Πατάκη, β' εκδ., Αθήνα 1999, σελ. 274</ref>. Βέβαια, ορισμένα ποιήματά του (π.χ. τα ποιήματα της σειράς ''Ο αλλήθωρος'') έχουν και το στοιχείο μιας κοινωνικής οπτικής. Κατά καιρούς κυνηγήθηκε πολύ από το κοινωνικό κατεστημένο της εποχής, όπως, για παράδειγμα, όταν κόντεψε να συλληφθεί από τη Χούντα λόγω της άρνησής του να παραλάβει σχετικό βραβείο για ένα πεζό του έργο, τον "Χιλιαστή". Το 2011 τιμήθηκε με το [[Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων]] για το σύνολο του έργου του.<ref name=vima>{{cite news|title=Στον Ντίνο Χριστιανόπουλο το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων 2011|url=http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=439719|accessdate=23 Ιανουαρίου 2012|newspaper=Το Βήμα|date=23 Ιανουαρίου 2012}}</ref>
Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει παραπέμποντας στο κείμενό του "Εναντίον" από το 1979, όπου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι.»<ref>{{cite web|title=«Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους» λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος|url=http://www.tanea.gr/latestnews/article/?aid=4688880|publisher=Τα Νέα|accessdate=23 Ιανουαρίου 2012}}</ref>. Τον Ιούνιο του 2011 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το Τμήμα Φιλολογίας. Απεβίωσε στις 11 Αυγούστου του 2020. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος κηδεύτηκε, δαπάνη του Δήμου Θεσσαλονίκης, την [[Πέμπτη]], [[13 Αυγούστου]] από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου ([[Σαράντα Εκκλησίες (Θεσσαλονίκη)|Σαράντα Εκκλησιών]]) και ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο Αναστάσεως του Κυρίου, στη [[Θέρμη]]<ref>Εφημερίδα "Η Ναυτεμπορική", φύλλο της 13-8-2020, σελ. 30: "Τελευταίο αντίο"</ref>.
==Εργογραφία==
| |||