Λέσχη των Ιακωβίνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Λέσχη των Ιακωβίνων''', με παλαιότερη ονομασία '''Εταιρεία Φίλων του Συντάγματος''' ήταν πολιτική ομάδα κατά τη [[Γαλλική Επανάσταση]]. <ref>Henri Prat, ''Études historiques. Révolution française'', Paris, C. Borrani, 1868, <abbr>p.</abbr> 163.</ref>«Εδώ προετοιμάστηκε η Επανάσταση, εδώ έγινε, εδώ σχεδιάστηκαν όλα τα σημαντικά γεγονότα», είπε ο [[Ζωρζ Κουτόν]] το 1793.<ref>Maxime Renard, ''L’Héritage du jacobinisme'', Paris, L'Harmattan, 2015, 202 <abbr>p.</abbr>,<small>(<nowiki>ISBN 978-2-33637-456-7</nowiki>)</small>, <abbr>p.</abbr> 8.</ref>

Η δράση της λέσχης, ουσιαστικά από τις αρχές του 1790, κορυφώθηκε μεταξύ 1792 και 1794 και έπαιξε σημαντικό ρόλο την περίοδο της [[Τρομοκρατία (Γαλλική επανάσταση)|Τρομοκρατίας]].<ref>{{Cite web|url=https://www.histoire-image.org/etudes/club-jacobins-paris|title=LE CLUB DES JACOBINS DE PARIS|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref> Η [[πτώση του [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]], αδιαμφισβήτητου ηγέτη της, προκάλεσε τη διάλυσή της το Νοέμβριο του 1794.

[[Αρχείο:Robespierre_crop.jpg|μικρογραφία|Από το καλοκαίρι του 1793 έως το καλοκαίρι του 1794, η λέσχη των Ιακωβίνων ταυτίστηκε με τον [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρο]].]]

Ιδρύθηκε στη Βρετάνη το 1788, λίγο πριν την έκρηξη της Επανάστασης, από ριζοσπάστες αντιπροσώπους της τρίτης[[Τρίτη τάξη|Τρίτης τάξης]] (Ζαν Ντενί Λανζινέ, [[Ισαάκ Λε Σαπελιέ]]) στους οποίους προστέθηκαν αντιπρόσωποι της τρίτηςΤρίτης τάξης από άλλες επαρχίες αλλά και ευγενείς που είχαν ταχθεί υπέρ των μεταρρυθμίσεων ([[Ονορέ-Γκαμπριέλ Ρικετί, κόμης ντε Μιραμπώ|Μιραμπώ,]] [[Ζιλμπέρ ντυ Μοτιέ ντε Λα Φαγιέτ|Λα Φαγιέτ]], [[Αντουάν Μπαρνάβ]], [[Εμμανυέλ Ζοζέφ Σιεγές|Σιεγές]]). Όταν η [[Εθνική Συντακτική Συνέλευση (1789)|Συντακτική Εθνοσυνέλευση]] μεταφέρθηκε από τις [[Ανάκτορο των Βερσαλλιών|Βερσαλλίες]] στο Παρίσι, η λέσχη την ακολούθησε και εγκαταστάθηκε σε ένα παλιό μοναστήρι Δομινικανών, που ονομάζονταν και Ιακωβίνοι,<ref>Οι Δομινικανοί ονομάζονταν και «Ιακωβίνοι» επειδή ο [[Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας|Φίλιππος Αύγουστος]] τους είχε παραχωρήσει το κτίριο για τη φιλοξενία των προσκυνητών του «Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα».</ref> της οδού Σεντ Ονορέ, από όπου έλαβε τη νέα ονομασία της Λέσχη των Ιακωβίνων που αρχικά χρησιμοποιούσαν σκωπτικά οι πολιτικοί της εχθροί αλλά αργότερα καθιερώθηκε.

Όταν τον Ιούνιο 1791 ο [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκος ΙΣΤ΄]] συνελήφθη κατά τη [[Φυγή στη Βαρέν|φυγή στην Βαρέν]] κατάστην τηναποτυχημένη απόπειρα διαφυγής του, πολλά μετριοπαθή μέλη της λέσχης (Μπαρνάβ, Λαφαγιέτ, Λε Σαπελιέ, Σιεγιές κλ) αποχώρησαν και ίδρυσαν τη [[λέσχη των Φεγιαντίνων]], διαφωνώντας με τα στελέχη που παρέμειναν στη λέσχη και είχαν ταχθεί υπέρ της κατάλυσης της μοναρχίας. Σύντομα οι πολιτικές τάσεις της λέσχης έγιναν ακραία ριζοσπαστικές, υπό την ηγεσία του [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]], και η λέσχη έγινε το καθοδηγητικό όργανο των [[Ορεινοί (κόμμα)|Ορεινών]], οι οποίοι εκεί προετοίμαζαν τις συνεδριάσεις της [[Συμβατική Εθνοσυνέλευση|Συμβατικής]]. Το φθινόπωρο του 1792 αποχώρησαν και οι [[Γιρονδίνοι]]. <ref>{{Cite web|url=https://www.larousse.fr/encyclopedie/divers/club_des_Jacobins/125450|title=larousse.fr/encyclopedie/divers/club_des_Jacobins|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>

Όταν εκδηλώθηκε η ευρωπαϊκή αντίδραση και η Γαλλία βρέθηκε απειλούμενη στρατιωτικά από το εξωτερικό αλλάκατά και απότον [[Πόλεμος τηςτου ΒανδέαςΠρώτου Συνασπισμού|φιλομοναρχικέςπόλεμο εξεγέρσειςτου Πρώτου Συνασπισμού]] αλλά και από φιλομοναρχικές εξεγέρσεις στο εσωτερικό, όπως στην [[Πόλεμος της Βανδέας|περιοχή της Βανδέας]], οι Ιακωβίνοι προσεταιρίστηκαν τα μεσοαστικά και λαϊκά στρώματα, τους λεγόμενους «[[Sans-culottes|Αβράκωτους]]» («Sans - culottes») και συντέλεσαν στην επιτυχημένη στρατιωτική άμυνα της Γαλλίας. Υπό την ηγεσία του Ροβεσπιέρου, συντέλεσαν επίσης μεταξύ άλλων στην ανακήρυξη της [[Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία|Πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας]], την καταδίκη του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄σεΙΣΤ΄ σε θάνατο, καθώς και στην σύνταξη και ψήφιση του [[Συμβατική Εθνοσυνέλευση#Σύνταγμα του 1793|Συντάγματος του Αυγούστου 1793]].

Εξουδετέρωσαν όλους τους αντιφρονούντες ([[Γιρονδίνοι|γιρονδίνους]], [[Ζακ Ρενέ Εμπέρ|εμπερτιστές]], [[Ζωρζ Ζακ Νταντόν|δαντονιστές]], μετριοπαθείς) και ανέλαβαν την πολιτική ηγεσία της επανάστασης αλλά και της Γαλλίας.

Η περίοδος της [[Τρομοκρατία (Γαλλική επανάσταση)|Τρομοκρατίας]], στην οποία πρωταγωνίστησε η λέσχη των Ιακωβίνων που ήταν απολύτως κυρίαρχη της [[Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας|Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας]], δεν μπορούσε να συνεχιστεί και προκλήθηκε αντίδραση μέσα από τα ίδια τα μέλη της λέσχης. Με τατο γεγονότα[[Πτώση του Ροβεσπιέρου|πραξικόπημα της 9ης Θερμιδόρ]] του δημοκρατικού έτους 2, σύμφωνα με το [[Γαλλικό Δημοκρατικό Ημερολόγιο|επαναστατικό ημερολόγιο]] (27 Ιουλίου 1794), ο Ροβεσπιέρος και άλλα 120 ηγετικά στελέχη των Ιακωβίνων οδηγήθηκαν στη λαιμητόμο, τα μέλη της λέσχης καταδιώχθηκαν, φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν και απαγορεύτηκε η λειτουργία της λέσχης. Μετά την πτώση της, η [[Συμβατική Εθνοσυνέλευση]] επανήλθε για ακόμη ένα χρόνο μέχρι τη δημιουργία του [[Διευθυντήριο (Γαλλία)|Διευθυντηρίου]].