Μιχαήλ Κομνηνός Αφεντούλιεφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Μιχαήλ Κομνηνός Αφεντούλιεφ''' ή '''Αφεντούλης''' ήταν Ρώσος αξιωματικός ελληνικής καταγωγής. Αναφέρεται στην ελληνική ιστοριογραφία για τηντη συμμετοχή του και τις δραστηριότητές του στο νησί της Κρήτης κατά την περίοδο 1822-1823

Με σκοπό να ενισχύσει τις αγωνιστικές προσπάθειες της επανάστασης έφτασε στην Ελλάδα, με την έναρξη της επανάστασης, ακολουθώντας τον [[Αλέξανδρος Καντακουζηνός|Αλέξανδρο Καντακουζηνό]]. Βρέθηκε στη Μονεμβασία το καλοκαίρι του 1821 μαζί με τον Καντακουζηνό, μετά από εντολή του [[Αλέξανδρος Κ. Υψηλάντης|Υψηλάντη]]. Εκεί έγινε πρόταση προς τον ΚατακουζηνόΚαντακουζηνό, από Κρήτες επαναστάτες, για τηντη διοίκηση της επανάστασης της Κρήτης. Μετά την άρνησή του ο Υψηλάντης όρισε τον Αφεντούλιεφ ως αρχηγό της επανάστασης της Κρήτης. Έφτασε στα Σφακιά στις 25 Οκτωβρίου του 1821 (κατά τον Τρικούπη) ή στις αρχές Νοεμβρίου (κατά τον Κριτουλίδη, τον Φιλήνομα και τον [[Ορλάνδος|Ορλάνδο]]), με το πλοίο του Επτανήσιου Ιωάννη Βλάχου, συνοδευόμενος από Κρήτες στρατιώτες και μεταφέροντας μικρή ποσότητα πολεμοφοδίων και τροφίμων. Οι κάτοικοι και οι οπλαρχηγοί τον εμπιστεύθηκαν και ακολούθησαν της εντολές του.

Από την άλλη πλευρά, λέγεται πως αγνοούσε παντελώς την νοοτροπία του κρητικού λαού και ότι η συμπεριφορά του απέναντι τους χαρακτηριζόταν από έπαρση και αυταρχικότητα. Θεωρείται πως παραμέλησε την ευρύτερη κρητική περιοχή και πως εγκαταστάθηκε στο Λουτρό των Σφακίων δίνοντας έμφαση στην εμπορική δραστηριότητα. Σε διοικητικό επίπεδο, από άγνοια για τις συνθήκες που επικρατούσαν στο εσωτερικό του νησιού, προχώρησε στην συγκρότηση οργανισμών που δύσκολα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν. Επιπλέον, σε στρατιωτικό επίπεδο, η άκριτη απονομή βαθμών (πεντακοσίαρχοι, εκατόνταρχοι μέχρι και δεκάρχων, πεντάρχων) σε οπλαρχηγούς δημιούργησαν προβλήματα στις επιχειρήσεις και οξύτατες αντιπαραθέσεις. Επιπλέον λόγω του γεγονότος ότι αυτοανακηρύχθηκε αρχιστράτηγος και της διατήρησε ογκώδες αρχείο της λεπτομερής του αλληλογραφίας με τον Ιωάννη Κωλέττη άρχισε να πυροδοτεί μία καχυποψία προς το πρόσωπό του, κυρίως στους ντόπιους οπλαρχηγούς.<ref>Η Ελληνική Επανάσταση και η ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (1821-1832) - (τόμος ΙΒ), Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,Εκδοτική Αθηνών, 1975, Aθήνα. σελ. 190-191</ref>

Η δυσαρέσκεια προς το πρόσωπό του μεγάλωσε μετά και από την αποτυχία του να εξασφαλίσει νίκες στις μάχες του Μαΐου του 1822. Υπό αυτές τις συνθήκες ζήτησε να παραιτηθεί ή να αντικατασταθεί και να μεταβεί στην Πελοπόννησο αναζητώντας βοήθεια. Το διοικητικό συμβούλιο των Κρητών που είχε παρόμοιες είχε παρόμοιες διαθέσεις προχώρησε στην αποκήρυξη και την καθαίρεσή του.