|
Πολιτική [[οικολογία]], είναι ένα σύνολο πολιτικών θεωριών, που αναπτυχθήκαναναπτύχθηκαν από τη δεκαετία του 70 και μετά, και στηρίζουν την ανάλυσή τους στις σχέσεις αλληλεπίδρασης του φύσικουφυσικού περιβάλλοντος και κοινωνίωνκοινωνιών.
Σε αντίθεση με τη κυρίαρχη λογική που επικρατούσε στο δυτικό κόσμο οτιότι η φύση βρίσκεται έξω αποαπό τον πολιτισμό (διάκριση nature/culture) και επομένως ήταν λογικό και αναγκαίο ο άνθρωπος να μετατρέπει το περιβάλλον του{{πηγή}}, η πολιτική οικολογία στηρίζεται στην υπόθεση ότι αυτή η μετατροπή στη σημερινή της έκταση μπορεί να έχει άμεσες και καταστροφικές συνέπειες στη λειτουργία των ανθρώπινων κοινωνιωνκοινωνιών και εισάγει έτσι την διάσταση της [[βιωσιμότητα|βιωσιμότητας]] στις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Με την ίδια λογική υποστηρίζει την άναγκηανάγκη για αποκέντρωση και διαφοροποίηση του συστήματος παραγωγής και κατανάλωσης σε μικρότερη κλίμακα (τοπική οικονομία) και σε περισσότερες από μία εναλλακτικές (πολυκαλλιέργιαπολυκαλλιέργεια, πολλαπλές μορφές ενέργειας και μετακίνησης κ.α.). Τα πιο ριζοσπαστικά ρεύματα, επεκτείνουν την αναλυσήανάλυση τους στους θεσμόυςθεσμούς και τις σχέσεις στο εσωτερικό της κοινωνίας και στον πολιτισμό. Με αυτό τον τρόπο διεκδικούν και πειραματίζονται, τρόπους εναλλακτικής οργάνωσης της κοινωνίας, όπως εναλλακτική εκπαίδευση, πολυπολιτισμικότηταπολυ-πολιτισμικότητα, κλπ.
Ανάμεσα στους πολλούς θεωρητικούς της πολιτικής οικολογίας, μπορούμε να διακρίνουμε δύο κυριώτερα κυριότερα ρεύματα: τοΤο πρώτο, με κύριο εκπρόσωπο τον Nicholas Geogescu-Roegen, στηρίζεται σε μια κρίτικήκρητική της οικονομίας μέσω της επιστήμης της οικολογίας, κι ένα δεύτερο αντιπροσωπευόμενο από τους [[Ιβάν Ίλιτς]], [[Αντρέ Γκορζ]] που εισάγει την διάσταση της κοινωνικής οργάνωσης και σχέσεων εξουσίας στην οικολογική τους κριτική της πολιτικής οικονομίας.
Η πολιτική οικολογία {{πηγή}} συχνά συμπεριλαμβάνεται στην παράδοση των ανθρωπιστικών κοινωνικών κινημάτων, όπως το εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα, το δημοκρατικό κίνημα, ο [[φεμινισμός]] και άλλα. ΘεωρήταιΘεωρείται {{πηγή}} δε ένα από τα [[νέα κοινωνικά κινήματα]] που γεννήθηκαν μετά τα γεγονότα του [[Μάη του 68]] και της [[πετρελαική κρίση|πετρελαικής κρίσης]] του 73, μέσα στις μεταβιομηχανικές κοινωνίες([[Αλαίν Τουραίν]]), και από την αντίδραση ορισμένων ανθρώπων (οργανισμών) μπροστά στην καταστροφή του περιβάλλοντος (το χώρο τους). Είναι εξάλλου και το μοναδικό {{πηγή}} από τα λεγόμενα νέα κοινωνικά κινήματα που στηριζόντανστηρίζονταν σε μια γενικότερη κριτική της οργάνωσης της κοινωνίας και τρόπου παραγωγής, κάθωςκαθώς τα υπόλοιπα εξέφραζαν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (νέοι, εθνικές μειονότητες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι κ.α.). Εξάλλου ηοι ιδέες της πολιτικής οικολογίας έγιναν βάση του [[πράσινου κινήματος]] και των [[Πράσινοι|πράσινων κομμάτων]].
Ορισμένοι ακόμα από τους θεωρητικούς της πολιτικής και κοινωνικής οικολογιάςοικολογίας: [[Μάρεϋ Μπούκτσιν]],[[Αλαίν Λιπιέτς]], Jean Zin, James O'Conor ενώ μεγάλη επιρροή ασκησαν και το έργο του [[Κορνήλιος Καστοριάδης|Κορνήλιου Καστοριάδη]] και του [[Εντγκάρ Μορέν]].
[[Κατηγορία:Πολιτική οικολογία|*]]
| 