Βαρωνία της Χαλανδρίτσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό Προχωρημένη επεξεργασία από κινητό
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Η '''Βαρωνία της Χαλανδρίτσας''', ήταν [[Μεσαίωνας|μεσαιωνικό]] [[φέουδο]] υποτελές στο [[Πριγκιπάτο της Αχαΐας]], που ιδρύθηκε από τον [[Γουλιέλμος Β'Β΄ ΒιλλαρδουίνοςΒιλλεαρδουίνος|Γουλιέλμο Β΄ ΒιλλαρδουίνοΒιλλεαρδουίνο]]. Η βαρονία βρισκόταν στηνστη βορειοανατολική Πελοπόννησο· μεείχε πρωτεύουσα και μεγαλύτερη κώμη του φέουδου τηντη [[Χαλανδρίτσα Αχαΐας]] (Ελληνικά : ''Χαλανδρίτσα'', Γαλλικά : ''Calandrice, Calendrice'' Ιταλικά : ''Calandrizza'', Αραγωνέζικα Αραγωνικά: ''C[h]alandrica''), η οποία βρίσκεται περίπου 20 χιλιόμετρα νότια από την [[Πάτρα]], και είναι η έδρα του νεοπαγούς [[Δήμος Ερυμάνθου|Δήμου Ερυμάνθου]].<ref>Bon (1969), p. 458</ref>
 
[[File:Blason fam FRA la Trémoille.svg|thumb|right|150px|Το οικόσημο του Οίκου Λα Τρεμουάιγ]]
 
==Οικογένεια Λα Τρεμουάιγ==
 
[[File:Blason fam FRA la Trémoille.svg|thumb|right|150px|Το οικόσημο του Οίκου Λα Τρεμουάιγ]]
Η Βαρωνία της Χαλανδρίτσας δημιουργήθηκε γύρω στο 1209 μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Σταυροφόρους, ανήκε στις 12 αρχικές κοσμικές βαρονίες του πριγκιπάτου της Αχαΐας αλλά μια από τις μικρότερες με τέσσερα μόνο ιπποτικά δώρα.<ref>Miller (1921), pp. 71–72</ref><ref>Bon (1969), pp. 107, 459</ref> Ο πρώτος βαρόνος καταγράφεται με την [[Συνθήκη της Σαπιέντζας]] (1209) ο Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ. Άλλοι ιστορικοί όπως ο Αλεξάντερ Μπακάν και ο [[Καρλ Χοπφ]] καταγράφουν σαν πρώτο βαρόνο τον Αούντεμπεργκ ντε Λα Τρεμουάιγ.<ref>Bon (1969), pp. 107, 459</ref><ref>Topping (1975), p. 119</ref> Ο διάδοχος του [[Ρομπέρ ντε Λα Τρεμουάιγ]] επιβεβαιώνεται γύρω στο 1230, σύμφωνα με την Ελληνική και Ιταλική έκδοση στο [[Χρονικόν του Μορέως]], οικοδόμησε το κάστρο της Χαλανδρίτσας.<ref>Bon (1969), pp. 107, 459</ref> Η Αραγωνέζικη έκδοση του Χρονικού από την άλλη λέει μια διαφορετική ιστορία, το κάστρο τη Χαλανδρίτσας οικοδόμησε ο [[Βαρωνία της Πάτρας|Βαρόνος της Πάτρας]] [[Κορράδος Αλλαμάνος]], το αγόρασε με 8 ιπποτικά δώρα ο [[Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος]] (1259) και το παραχώρησε σε έναν ιππότη με το όνομα Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ (''"Τρεμουλάς"'' στην ελληνική βιβλιογραφία), επίτροπος του [[Κατάλογος μοναρχών της Σικελίας|Βασιλιά της Σικελίας]]. Η Αραγωνέζικη έκδοση του Χρονικού αν και θεωρείται η περισσότερο αξιόπιστη σε αυτό το σημείο πρέπει να έκανε σφάλμα.<ref>Bon (1969), pp. 107–108</ref>
 
Γραμμή 10:
 
==Πόλεμοι διαδοχής του πριγκιπάτου της Αχαΐας==
 
[[File:Ghisi.png|thumb|right|150px|Το οικόσημο του Γεώργιου Γκίζι.]]
Οι περισσότεροι Αχαιοί μεγιστάνες υποστήριξαν για νέο πρίγκιπα τον Φερδινάνδο της Μαγιόρκας που παντρεύτηκε την [[Ισαβέλλα ντε Σαμπράν]] (1314) κόρη της δεύτερης κόρης του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου [[Μαργαρίτα Βιλλεαρδουίνου|Μαργαρίτας Βιλλεαρδουίνου]]. Ο [[Φερδινάνδος της Μαγιόρκας]] σφετερίστηκε το πριγκιπάτο (1315) αλλά στις αρχές της επόμενης χρονιάς έφτασε στην Αχαΐα η [[Ματθίλδη του Αινώ]] κόρη της μεγαλύτερης κόρης του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου [[Ισαβέλλα Α΄ της Αχαΐας|Ισαβέλλας Α΄ της Αχαΐας]]. Ο Φερδινάνδος της Μαγιόρκας ηττήθηκε και έπεσε στην [[Μάχη της Μανωλάδας]] (5 Ιουλίου 1316), η Ισαβέλλα ανέλαβε ξανά το πριγκιπάτο. Ο Νικολά ντε Λα Τρεμουάιγ που του αφαιρέθηκε το φέουδο επειδή είχε γίνει Έλληνας πέθανε λίγες βδομάδες αργότερα, την Χαλανδρίτσα υποστήριζαν ακόμα τα στρατεύματα του Φερδινάνδου της Μαγιόρκας τα οποία απέκρουσαν επιτυχώς της επιθέσεις του νεαρού συζύγου της Ματθίλδης Λουδοβίκου της Βουργουνδίας.<ref>Bon (1969), pp. 192–193, 235, 459</ref><ref>Topping (1975), pp. 112–113, 119</ref> Ο νεαρός [[Λουδοβίκος της Βουργουνδίας]] δηλητηριάστηκε λίγο αργότερα (2 Αυγούστου 1316).
 
==Οικογένεια Ζαχαρία==
 
[[Αρχείο:Coa_fam_ITA_zaccaria_poma.jpg|thumb|right|150px|Το οικόσημο της Οικογένειας Ζαχαρία]]
Σύμφωνα με τις ''Ασσίζες της Ρωμανίας'' το δώρο του Νικολά στην Μιτόπολη διαιρέθηκε ανάμεσα στον [[Αιμόν ντε Ρανς]] και μια ευγενή που ονομαζόταν Μαργαρίτα της Κεφαλλονιάς. Η Αραγωνική έκδοση του Χρονικού του Μορέα γράφει ότι μετά την νίκη του νεαρού Λουδοβίκου επί του Φερδινάνδου στην Μάχη της Μανωλάδας ο Λουδοβίκος έδωσε τις κενές βαρονίες σε δυο οπαδούς του από την [[Βουργουνδία]] τον Αιμόν ντε Ρανς και τον αδελφό του Όθων. Ο Όθων πέθανε αμέσως μετά, ο Αιμόν πούλησε το δώρο του στον άρχοντα της Χίου [[Μαρτίνος Ζαχαρίας|Μαρτίνο Ζαχαρία]] και επέστρεψε στην πατρίδα του.<ref>Bon (1969), pp. 235, 459</ref><ref>Topping (1975), pp. 119–120</ref> Η βαρονία της Χαλανδρίτσας παρέμεινε στα χέρια της οικογένειας Ζαχαρία αν και ένα γράμμα (1324) εμφανίζει σαν κάτοχο της τον [[Βαρωνία της Αρκαδίας|Βαρόνο της Αρκαδίας]] [[Πιέτρο νταλε Κάρτσερι]]. Ο γιος του Μαρτίνου [[Κεντυρίων Α΄ Ζαχαρίας]] είναι βέβαιο ότι κατείχε από το 1361 ολόκληρη την βαρονία.<ref>Bon (1969), pp. 205, 235–236, 460</ref> Μετά από τον Κεντυρίων Α΄ ο γιος του [[Ανδρόνικος Ασάν Ζαχαρίας]] παντρεύτηκε την κόρη του [[Εράρδος Γ΄ Μαύρος|Εράρδου Γ΄ Μαύρος]], με τον γάμο κληρονόμησε την [[Βαρωνία της Αρκαδίας]] και έγινε ''Κοντόσταυλος της Πελοποννήσου'' εκτός από βαρόνος της Χαλανδρίτσας. Ο Ανδρόνικος απέκτησε με τον γάμο του τον [[Εράρδος Δ΄ Ζαχαρίας|Εράρδο Δ']], τον [[Στέφανος Ζακαρία|Στέφανο]], τον Μπενεντέτο και τον Κεντυρίων Β΄.
Γραμμή 96 ⟶ 94 :
 
==Παραπομπές==
<references />
 
==Πηγές==
* [https://web.archive.org/web/20120626234441/http://81.186.130.244/digitalbook_424#/524 ''Chroniques greco-romanes: inedites ou peu connues avec notes et tables genealogiques'' / par Charles Hopf. -- Berlin : Weidmann, 1873].
 
* Στέφανος Θωμόπουλος, ''[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/f/3/d/metadata-8a89e99bdd91cd019dbdee33f150c829_1273059345.tkl Ιστορία της πόλεως Πατρών από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1821]'', Εκ της βασιλικής τυπογραφίας Νικολάου Γ. Ιγγλέση, Εν Αθήναις 1888.
*[https://web.archive.org/web/20120626234441/http://81.186.130.244/digitalbook_424#/524 ''Chroniques greco-romanes: inedites ou peu connues avec notes et tables genealogiques'' / par Charles Hopf. -- Berlin : Weidmann, 1873].
* Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (in French). Paris: De Boccard.
*Στέφανος Θωμόπουλος, ''[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/f/3/d/metadata-8a89e99bdd91cd019dbdee33f150c829_1273059345.tkl Ιστορία της πόλεως Πατρών από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1821]'', Εκ της βασιλικής τυπογραφίας Νικολάου Γ. Ιγγλέση, Εν Αθήναις 1888.
* Miller, William (1921). Essays on the Latin Orient.
*Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (in French). Paris: De Boccard.
* Topping, Peter (1975). "The Morea, 1364–14601311–1364".
*Miller, William (1921). Essays on the Latin Orient.
* Topping, Peter (1975). "The Morea, 1311–13641364–1460".
*Topping, Peter (1975). "The Morea, 1364–1460".
 
 
{{Βαρωνίες του Πριγκιπάτου της Αχαΐας}}